พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 746

บทที่ 746 เข้าวังไปถามความ

ซือถูจิ้งเอาปิ่นขึ้นมามองดูอย่างละเอียด “นี่เป็นรูปแบบทั่วไปที่มีในวัง ไม่เพียงแค่หมุยเฟย นางสนมมากมายต่างก็มี”

“ใช่ พรุ่งนี้องค์หญิงลองถามหมุยเฟย หากนางสามารถเอาออกมาได้ ก็แสดงว่าไม่ใช่นาง หากเอาออกมาไม่ได้ ยังไงก็มีความเป็นไปได้สูง” หลิงลี่พูด

“อืม” ซือถูจิ้งเก็บปิ่นไว้ “เจ้านายของเจ้ายังมีท่าทีแบบนั้นอยู่อีกหรือ? เชื่อหมุยเฟย?”

“ใช่ นางคิดว่าหมุยเฟยไม่สามารถหักหลังคนที่อยู่เบื้องหลัง”

“งั้นนางบอกไหมว่าสงสัยใคร?” ซือถูจิ้งสงบสติลง ไม่โกรธขนาดนั้นแล้ว

“ไม่ได้บอก”

ซือถูจิ้งเงียบไปสักพัก “ที่จริงหมุยเฟยไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ แต่นางเคยทรยศหักหลังหลีโม่ และซุนมามาดูแล้วก็ไม่เหมือนคนโกหก ลงโทษอย่างรุนแรง นางก็ยังยืนยันคำเดิม แสดงว่านางคิดว่าคนที่สั่งการนาง คือหมุยเฟย”

“นางคิดว่า?” หลิงลี่ขมวดคิ้ว

“อืม” ซือถูจิ้งคิดไปคิดมา “แต่ ตอนนี้ยังไม่สามารถพูดอะไรมากขนาดนั้น พรุ่งนี้หลังจากที่ข้าเข้าวังไปถามหมุยเฟยแล้วถึงจะรู้”

ภายในใจซือถูจิ้ง ยังไงหมุยเฟยก็น่าสงสัยที่สุด

ถึงแม้ลึกๆนางก็รู้สึกว่าไม่สมเหตุสมผล

เช้าวันรุ่งขึ้น เพราะไม่ใช่วันที่จะต้องเข้ามาถวายพระพร ดังนั้น คนที่เข้าวังจึงมีไม่มาก หมุยเฟยจึงตื่นค่อนข้างสาย

ซือถูจิ้งกลับไม่ได้นอนทั้งคืน รอไก่ขันแล้วก็เขาวังมาทันที

มาถึงในตำหนัก ฟ้าเพิ่งเริ่มสว่าง

นางมาถึงตำหนักเล่อชิง และก็ไม่ให้คนไปเรียกหมุยเฟย ให้นางได้นอน ส่วนนางกลับนั่งดื่มชาอยู่ในตำหนักคนเดียว

ตงหมุยสั่งคนมาคอยรับใช้นาง แต่ซือถูจิ้งกลับชี้ไปที่ตงหมุยแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องเรื่องมาก เจ้ามาดูแลข้าก็พอ”

ตงหมุยพูดขึ้นอย่างลำบากใจว่า “องค์หญิง บ่าวเป็นหัวหน้านางกำนัลตำหนักเล่อชิง วันๆหนึ่งมีงานเยอะมาก ตอนนี้ยังต้องไปจัดการสั่งงานให้บ่าวใช้ทำงาน ให้จู๋เอ๋ออยู่รับใช้ท่านดีไหม?”

สายตาซือถูจิ้งกวาดมองดูใบหน้าอ่อนเยาว์แต่เต็มไปด้วยความซับซ้อนของตงหมุย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเคารพ แต่คำพูดกลับไม่ได้มีความหมายแบบนั้นเลย

“จะพูดอะไรมาก? ให้เจ้ารับใช้ก็ต้องเป็นเจ้า ตำหนักเล่อชิงไม่มีเจ้าแล้วจะทำอะไรกันไม่ได้แล้วหรือ?” ฉินจือพูดขึ้นอย่างเย็นชา

ตงหมุยรีบย่อทำความเคารพพร้อมยิ้มพูดว่า “ดูแม่นางพูดสิ ได้รับใช้องค์หญิงถือเป็นบุญของบ่าว เพียงแต่ในตำหนักเล่อชิงงานยุ่งมาก ฮ่องเต้บอกว่าจะมาทานอาหารเที่ยง บ่าวยังต้องไปสั่งให้ห้องครัวเตรียมของ”

ซือถูจิ้งเม้นปากหัวเราะ “ที่แท้ก็ยังต้องรับใช้ฮ่องเต้หรือ? ดี”

ตงหมุยย่อตัวคำนับ “ในเมื่อองค์หญิงเข้าใจ งั้นบ่าวขอตัวก่อน”

“ข้าบอกให้เจ้าไปได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” สีหน้าซือถูจิ้งที่ยิ้มแย้มเปลี่ยนกลายเป็นเคร่งขรึม จ้องมองนางอย่างจริงจัง

ตงหมุยอึ้ง หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “องค์หญิง อย่าทำให้บ่าวต้องลำบากใจเลย”

“ช่างกล้ามาก กล้าพูดว่าองค์หญิงสร้างความลำบากใจให้เจ้าหรือ?” ฉินจือพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง

“คุกเข่า” ซือถูจิ้งพูดขึ้นอย่างเฉียบคม

“องค์หญิง...” ในใจตงหมุยค่อนข้างหวาดกลัว แต่ยังคงทำหน้าสงบนิ่ง “บ่าวไม่ได้ตั้งใจที่จะขัดใจองค์หญิง เพียงแต่ ความจริง....”

“คุกเข่า” แววตาซือถูจิ้งเยือกเย็น “อย่าให้ข้าต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

ถึงแม้ ตงหมุยจะไม่พอใจ แต่ก็ยังคงต้องคุกเข่าลง

นางหันไปกระพริบตาให้กับบ่าวที่อยู่ด้านข้าง บ่งบอกให้นางไปเชิญหมุยเฟย