พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 749

บทที่ 749 ไกล่เกลี่ยสะเปะสะปะ

หูฮวนหลิงฟังเช่นนี้แล้ว ในใจก็ยิ่งร้อนรน

นางอยากที่จะกดขี่ซุนฟางเอ้อร์ ถึงได้ไปเอาตัวหวั่นหุ้ยมา

เพียงแต่ฮ่องเต้มาหานางก็สองครั้งแล้ว และเห็นหวั่นหุ้ยแล้วสองครั้ง แต่ก็ไม่สามารถ “เสนอ” ไปให้ ฮ่องเต้ไม่แม้แต่จะมองหวั่นหุ้ย

องค์หญิงพูดถูก หากซุนฟางเอ้อร์ตั้งครรภ์แล้วจริงๆ ชาติกำเนิดตนเองก็ไม่สูง ตำแหน่งฮองเฮานี้ อาจต้องยกให้กับคุณอื่น

ซือถูจิ้งมองดูสถานการณ์ รู้ว่าได้พูดจี้จุดอ่อนของหูฮวนหลิงแล้ว จึงทำตัวเป็นคนดีพูดปลอบว่า “ช่างเถอะ ข้ามีเรื่องไม่สบายใจ ก็เลยพูดกับเจ้ามากไป เจ้าไม่ต้องเอามาใส่ใจ อย่างน้อย ตอนนี้ฮ่องเต้ยังต้องอาศัยตระกูลหู...”

สุดท้ายคำว่าทรัพย์สมบัติ ซือถูจิ้งไม่ได้พูดออกมา แต่ในใจหูฮวนหลิงรู้ดี

เพียงแต่ฟังเช่นนี้แล้ว ในใจนางก็ยิ่งไม่สบายใจ

หูฮวนซีพูดแล้ว ไม่สามารถแบ่งเงินปันผล ก็หมายความว่า นางมีเงินที่สามารถเอาออกมาได้ไม่มากแล้ว

ใช้จ่ายในวังยังพอไหว แต่ทางด้านฮ่องเต้ หากไม่มีอะไรไปถวาย ตำแหน่งฮองเฮาของนางจะยังมั่นคงหรือ?

และหากยังมีซุนฟางเอ้อร์อยู่ ฮ่องเต้ก็จะไม่เห็นความดีของนาง

คำร่ำลือในเมืองหลวงยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีเยอะขึ้น เริ่มต้นมีการพูดภายในหมู่ชาวบ้าน จากนั้นค่อยๆ เศรษฐี ขุนนางต่างก็ได้ยินคำร่ำลือเกี่ยวกับนังจิ้งจอกแล้ว

แต่ไม่มีใครพูดต่อหน้าหลีโม่ หลีโม่จึงถือว่าไม่รู้เรื่อง

ในคืนวันที่หูฮวนหลิงจัดงานเลี้ยง ซือถูเย้นก็กลับมาจากฉื้อโจว

เดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อย เขารีบเดินทางกลับมาเมืองหลวงอย่างไม่หยุดพัก

กลับมาถึงเมืองหลวง ล้างหน้าล้างตา ทานอาหารเสร็จ แล้วก็พูดคุยกับหลีโม่ว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”

“หยุดคำร่ำลือได้แล้วหรือ?” หลีโม่ถาม

“ไม่ ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ” ซือถูเย้นหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

หลีโม่อึ้ง “ยิ่งขยายเยอะขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?”

ซือถูเย้นยื่นมือลูบใบหน้าของนาง “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าไปอยู่ตำหนักซีย่วนสักพัก ไม่ต้องกลับมาจวนอ๋อง”

“เพราะอะไรหรือ?” หลีโม่แปลกใจ ปกติเขาไม่ชอบให้นางเข้าใกล้ฉินโจว ตอนนี้กลับจะให้นางไปอยู่กับฉินโจว?

“ได้ทีฉินโจวโจรนั่นแล้ว” ซือถูเย้นถอนหายใจ แต่สีหน้ากลับไม่เป็นกังวลเลย

“เล่าแผนการมาสิ” หลีโม่ยอมให้ประโยคคำถามลอยอยู่บนหัวเสียที่ไหน ยังไงก็ต้องถามให้ชัดเจนให้เข้าใจ

ซือถูเย้นจูงมือของนาง ค่อยๆเดินไปบนเตียง “ข้าจะค่อยๆเล่าให้เจ้าฟัง เล่าให้เจ้าฟังอย่างละเอียด”

นอกประตู เย็นเอ๋อร์กางนิ้วมือนับเลข “หนึ่ง สอง สาม...”

หยางมามาตีหัวนางหนึ่งที “อะไรหนึ่งสองสาม?”

เย็นเอ๋อร์พูดว่า “ข้าได้ยินพี่ต้าจีนของจวนอ๋องหลี่ชินพูดว่า หมาสีทองต้าจีนของจวนอ๋องได้เป็นพ่อแล้ว ภรรยามันมีลูกหมาหกตัว พี่ต้าจีนพูดว่า หมาสีทองต้าจีนนอนกับภรรยาหกครั้ง ดังนั้นจึงมีลูกหกตัว ข้าจึงกำลังนับอยู่ว่าช่วงนี้ท่านอ๋องนอนกับพระชายาไปแล้วกี่ครั้งไง? มามา ข้าคิดดูแล้ว หากพระชายาท้อง น่าจะมีสิบกว่าคนล่ะ”

หยางมามามองดูเย็นเอ๋อร์อย่างเสียดาย “หน้าตาก็ดีนะ แต่โง่ไปหน่อย”

เย็นเอ๋อร์พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ข้ารู้อยู่แล้วว่าคนกับสุนัขไม่เหมือนกัน แต่ทางระกูลเฉินมีแฝดสี่คน คนอื่นคลอดได้ พระชายาของเราก็คลอดได้”

หยางมามาพูดอย่างไม่พอใจว่า “ข้าไปอาบน้ำก่อน เจ้าเฝ้าอยู่ตรงนี้ คืนนี้ข้าจะเข้าวังไปกับพระชายา”