พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 765

ตอนที่ 765 ข้าจะเป็นพ่อคนแล้ว

หลีโม่นอนได้เกือบครึ่งชั่วยาม มามาก็มาปลุกนางมากินข้าว

หลังจากกินข้าวแล้ว ก็ไปเดินเล่นในสวน หลังจากเดินเล่นย่อยอาหารแล้ว ก็ไปอาบน้ำ รอเจ้าเจ็ดอยู่ครู่หนึ่ง เห็นเขายังไม่กลับมา นางก็เริ่มง่วง เลยคิดอยากจะไปนอนก่อน รอเขากลับมาแล้วค่อยไปกินมื้อดึก

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ก็เหมือนมีมือหยาบ ๆ มาลูบหน้า นางลืมตาขึ้นมา เหมือนสายตากลม ๆ ดำ ๆ กำลังจ้องนางอยู่

นางยิ้ม แล้วเอามือจับไปที่มือเขา “กลับมาแล้วเหรอ?”

“ขอโทษนะ ดื่มกับพี่รองมากไปหน่อย เลยผิดเวลาไปหน่อย” ซือถูเย้นพูด

“ไม่เป็นไร” หลีโม่เอาผ้าห่มปิดแล้วลุกขึ้นมานั่ง นางถามว่า “เขาเป็นยังไงบ้าง?”

ซือถูเย้นนั่งลง ถอนหายใจ “ถือว่าก็ปรามได้ชั่วคราว แต่ว่า เรื่องนี้ปล่อยไว้นาน ยิ่งอันตราย อย่าว่าพี่รองทนไม่ไหว ท่านแม่ยายก็จะอันตราย”

“พรุ่งนี้ข้าต้องเข้าวัง คิดได้วิธีหนึ่ง ทำยาขึ้นมาให้พระสนมหมุยเฟย” หลีโม่พูด

“อือ แต่ว่าหมุยเฟยดูจังหวะเวลาอย่างดีแล้วค่อยลงมือนะ ฝ่าบาทตอนนี้ ...... หากเขาจับได้ว่าเป็นเพราะหมุยเฟย ก็จะต้องนึกถึงเรื่องของอี๋กุ้ยเฟย มันอันตรายเกินไป” ซือถูเย้นเตือน

หลีโม่เองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน นางคิด แล้วพูดว่า “เอาอย่างนี้ไหม ตอนที่ข้าไปที่ตำหนักซีเวยค่อยไปถอนพิษกู่ให้กับท่านแม่”

ฮ่องเต้จบเรื่องของปีศาจจิ้งจอก ยืนยันความบริสุทธิ์ให้นาง เพียงแค่อยากใช้ฝีมือการแพทย์ของนางมารักษาอาการให้เขาเท่านั้น หลังจากนี้ นางต้องได้ไปที่ตำหนักซีเวยมากขึ้นกว่านี้แน่นอน

เพียงแต่ ต้องทำให้อ๋องอานชินอดทนให้ไหวแค่นั้น

“ช่วงนี้เจ้าจะต้องจับตาพี่รองให้ดีนะ อย่าให้เขาทำอะไรวู่วามเด็ดขาด” หลีโม่กำชับอีกครั้ง

“ที่จริงตัวเขาเองก็รู้ สถานการณ์แบบนี้ แต่ว่า ความรู้สึก มันใช้สมองไม่ค่อยได้ผล”

มือของเขา ลูบไล้ไปที่หน้าของนาง สายตาของเขาเหมือนไฟที่แผดเผา จากกันไปหลายวัน สิ่งที่เขาคิดถึงมากที่สุด ก็คือกดให้นางอยู่ด้านล่าง

เขาจูบนาง หลีโม่ลังเล แล้วพูดว่า “ไม่ อดทนหน่อยเถอะนะ”

“เจ้าเหนื่อยเหรอ? ข้าเบาหน่อยก็ได้” ตลอดทางที่กลับมาจากวัดป่าวอาน ถนนมันไม่ค่อยเรียบ นางต้องเหนื่อยมากแน่ แต่ว่า เขาคิดถึงนางมากจริง ๆ

ปากจะพูดอะไรก็ได้ แต่เหมือนไฟแห่งความเร่าร้อนลุกโชนขึ้นมา หลีโม่รู้ว่าเขาอดมานาน เลยพูดว่า “ได้ แต่เบาหน่อยนะ”

ซือถูเย้นจูบนางอย่างเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ให้นางนอนลง อย่างทะนุถนอม

มื้อดึกของหลีโม่ยังไม่ได้กิน แต่มื้อดึกของซือถูเย้นได้กินแล้ว

หลีโม่เหนื่อยจนปวดเอวไปหมด นางเตือนตัวเองว่า ต่อไปจะยอมไม่ได้อีกแล้ว

เพราะเหนื่อยมาก นางก็หลับเป็นตาย

จนกระทั่งนางได้ยินเสียงตะคอกของหยางมามา นางถึงได้ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

มามาไม่ได้ตะคอกใส่นาง แต่เป็นซือถูเย้น

ซือถูเย้นตื่นมาแต่เช้า จากนั้นก็สั่งให้คนเข้ามาในห้อง

มามาเป็นคนเก่าแก่ประสบการณ์สูง นางมองทีเดียวก็รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง นางเลยโมโหขึ้นมา ไม่สนใจว่าจะล่วงเกินอะไรเขา นางตะคอกใส่ซือถูเย้นอย่างรุนแรง “ท่านอ๋องทำไมถึงได้ไม่มีความอดทนอดกลั้นเอาซะเลย? ตอนนี้ร่างกายของพระชายาไม่ได้เหมือนแต่ก่อนแล้วนะเพคะ ต่อให้ทนไม่ไหว ก็ต้องทน หากทำให้พระชายาทรงบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไงเพคะ?”

ซือถูเย้นไม่พอใจมาก เขาพูดว่า “เรื่องบนเตียงของข้ากับพระชายา ต้องให้มามามายุ่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”