พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 766

ตอนที่ 766 จะเป็นพ่อที่ดีได้ยังไง

หลีโม่ถึงกับกุมหัว เป็นแบบนี้ไม่ต้องให้เขารู้จะดีกว่า

ซือถูเย้นจ้องไปที่นาง หลีโม่หนีไม่ได้ ดังนั้น เลยจำเป็นต้องให้ซือถูจิ้งเข้าวังไปหาหมุยเฟยแทน ที่จริงนางอยากไปเอง อยากไปดูอาการของหมุยเฟย แล้วก็ฟังหมุยเฟยเล่าลำดับเหตุการณ์ให้ฟัง นางจะได้ดูว่ามีช่องโหว่ตรงไหนไหม จะได้หาทางรับมือได้

ซือถูจิ้งได้ยินซือถูเย้นสั่งให้คนมาบอก ว่าอยากให้นางเข้าวังไปหาหมุยเฟย นางไม่ยินยอมแล้วก็ปฏิเสธไป

เพราะวันนี้นางนัดเซียวเซียวไปเที่ยวเล่นที่ริมแม่น้ำกัน กว่าจะนัดกันได้ไม่ใช่เรื่องง่าย นางไม่ยอมไปเข้าวังหรอก

ซือถูเย้นเลยต้องไปที่จวนองค์หญิงด้วยตัวเอง เขาไปขอร้องท่านอาสุดที่รักของเขา แล้วรับปากให้คำมั่นสัญญามากมาย อีกทั้งยังรับปากด้วยว่าหากนางท้อง เขาจะย้ายมาอยู่รับใช้นางด้วยตัวเอง

ซือถูจิ้งเห็นท่าทางของเขาเหมือนเด็กมาก อดหัวเราะไม่ได้ จากนั้นก็ตีไปที่แขนของเขา “ครั้งเดียวเท่านั้นนะ ไม่มีรอบหน้าแน่”

“ได้ ได้” ซือถูเย้น “ข้าบอกอยู่ตลอดเลย ท่านอาดีกับข้าที่สุด”

“เจ้าเนี้ยนะ ต่อไปจะเป็นพ่อคนแล้ว ต่อเอาใจหลีโม่หน่อย อย่าเอาแต่ปั้นหน้าดุ เดี๋ยวเด็กในท้องนางจะตกใจกลัวเอา”

ซือถูเย้นงงมากเขาพูดว่า “ข้าปั้นหน้าดุที่ไหนกัน?”

“ไม่มีหรือไง? เจ้าทำหน้าเหมือนใครติดเงินเจ้าเป็นหมื่นเป็นแสนตำลึงอย่างนั้น กลับไปฝึกยิ้มให้สวย ๆ เลย” ซือถูจิ้งไล่เขากลับไป

ซือถูเย้นจับหน้าตัวเอง แล้วเดินออกไป

เขาคิด แล้วหันไปถามจื่นเฉิงว่า “จื่นเฉิง ข้าชอบปั้นหน้าดุเหรอ?”

“อือ” จื่นเฉิงตอบแบบตรง ๆ

“เจ้ากลัวข้าไหม?”

“กลัว” จื่นเฉิงก็ยังคงตอบตรง ๆ

ซือถูเย้นหยุดเดิน จากนั้นก็หันหน้าเข้าหาเข้า จากนั้นก็ฉีกยิ้ม

จื่นเฉิงมองไปที่เขาแบบไร้อารมณ์สุด “ท่านอ๋อง ทรงคิดจะทำอะไร?”

“ทำไม?” ซือถูเย้นยังคงยิ้มอยู่ เพียงแต่ยิ้มนั่นมันน่ากลัวมาก “ยังน่ากลัวอีกไหม?”

จื่นเฉิงนิ่งไป จากนั้นก็ผลักเขาออกไปห่าง ๆ “ท่านอ๋อง ข้ากลัวท่านจะเข้ามาจูบข้า”

“ไปไกล ๆ เลย” ซือถูเย้นพูดอย่างโมโห จูบเจ้า? เจ้าก็ไม่ดูหน้าเจ้าก่อน

จื่นเฉิงพูดว่า “ท่านอ๋อง เวลายิ้มมันต้องมาจากข้างใน ท่านกลับไปฝึกบ่อย ๆ ต่อไปซื่อจื่อเกิดมา ท่านต้องยิ้มอย่างมีเมตตา”

“มีเมตตา?” ซือถูเย้นลูบคาง มีเมตตา? ท่านทวดเป็นผู้อาวุโส นางยิ้มให้เขาก็เป็นยิ้มอย่างมีเมตตา

ดังนั้น เขาเลยยิ้มแบบท่านทวดให้จื่นเฉิงดูอีกครั้ง

จื่นเฉิงถึงกับปวดหัว เขามีความคิดที่อยากจะหนีไปให้พ้นจากตรงนี้ แบบนี้คือมีเมตตาแล้วใช่ไหม? นี่มันเป็นรอยยิ้มที่ตอนไทฮองไทเฮาทำก่อนที่จะสั่งฆ่าใครไม่ใช่เหรอ

“ช่างเถอะ ท่านอ๋อง ที่จริงตอนที่ท่านไม่ยิ้ม มันก็ดูใกล้ชิดดีอยู่แล้วนะ” จื่นเฉิงพูดแบบฝืนใจสุด ๆ

ซือถูเย้นไม่สนใจเขา แล้วขึ้นหลังม้าไป

เขารู้สึกไม่ดีเลย ถึงแม้เขาจะไม่เคยบอกกับหลีโม่ แต่ว่า ในใจของเขาอยากจะมีลูกของตัวเขาเองมาก

เพียงแต่ตอนนั้นพอรู้ว่าหลีโม่ดื่มยาพิษใบแดงเข้าไป กลัวว่านางจะเครียดมากเกินไป ดังนั้น เขาเลยบอกหลีโม่มาตลอดว่าไม่เป็นไร