พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 767

ตอนที่ 767 ในใจรู้สึกสะใจมาก

เขาลาเหลาไท่จุน จากนั้นก็กลับจวน

หลีโม่ดื่มน้ำแกงไปแล้ว ก็ไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวน เห็นเขากลับมา ก็เงยหน้ามองไปที่เขา “ซือถูจิ้งยอมไปไหม?”

“ไปแล้ว”

“ก็ดี นางไปข้าก็วางใจ” หลีโม่วางหนังสือลง “เจ้าไปตั้งนาน ข้าคิดว่านางไม่ยอมไปซะอีก”

ซือถูเย้นเดินไปหานาง แล้วโอบไหล่นาง “เปล่า ข้าไปที่จวนตระกูลเฉินมา”

“จวนตระกูลเฉิน? ไปที่นั่นทำไม?” สายตาของนางสงสัยมาก

ซือถูเย้นค่อย ๆ คุกเข่าลง แล้วจับมือของนางเอาไว้ แล้วมองไปที่นาง แสงอาทิตย์ส่องลงมา ใบหน้าของนางดูสะอาด เหมือนแสงทองเลย

“หลีโม่ ข้าอยากคุยกับเจ้า” ซือถูเย้นพูดอย่างจริงจัง

หลีโม่หัวใจเต้นแรงมาก “เป็นอะไรไป?”

“เจ้าฟังข้าพูดนะ” ซือถูเย้นพูดแล้วจับมือของนางเอาไว้ “ข้าเพิ่งจะเคยเป็นพ่อคนครั้งแรก ดังนั้น ข้าไม่รู้ว่าข้าควรจะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง ข้ารู้สึกดีใจมาก แต่ว่าข้าเองก็รู้สึกกลัว ข้ากังวลหลายเรื่อง ข้ากลัวว่าข้าจะเลี้ยงดูลูกของเราได้ไม่ดีพอ ดังนั้น ข้าเลยไปหาเหลาไท่จุนมา คนในตระกูลเฉินรักใคร่กลมเกลียวกันมาก คิดว่านางน่าจะมีประสบการณ์”

หลีโม่โล่งใจ นางตกใจหมดเลย คิดว่าเกิดอะไรขึ้นอีก ที่แท้เขาก็กังวลมากนี่เอง นางเป็นคนท้องยังไม่กังวลเลย คนเป็นพ่อกลับร้อนใจแล้ว

“แล้วเจ้าได้คุยกับเหลาไท่จุนแล้ว ตอนนี้รู้หรือยังว่าควรจะเป็นพ่อคนยังไง?” หลีโม่ถาม

“ไม่รู้ แต่ว่าในใจพอจะมีข้อมูลเบื้องต้นแล้ว” ซือถูเย้นคิด แล้วก็พยายามเรียบเรียงความสับสนของเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เอาตัวเองเป็นตัวอย่าง”

หลีโม่ยิ้ม คำพูดแบบนี้มันมีระดับมากเลย

เจ้าเจ็ด น่ารักมากเลย

“ไม่ว่าลูกของเราจะเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิง ข้าไม่อยากให้เขาเป็นคนเหมือนข้าที่ใคร ๆ ที่เห็นแล้วก็ต้องหวาดกลัว ดังนั้น ก่อนที่ลูกของเราจะลืมตาดูโลกขึ้นมา ข้าจะเปลี่ยนนิสัยของตัวเอง หากข้าอดหงุดหงิดโมโหไม่ได้ เจ้าต้องเตือนข้านะ”

หลีโม่อดขำไม่ได้ “ไม่ เจ้าเจ็ด เจ้าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยนะ พ่อเข้มงวดแม่ใจดี แบ่งกันคนละครึ่ง ดีออก”

ซือถูเย้นคิด “แต่ว่า ข้าหวังว่า ข้าจะเป็นพ่อที่ใจดี ส่วนเจ้าเป็นแม่ที่เข้มงวด”

“ได้ ไม่เป็นไรเลย เราทำเพื่อลูกของเราทั้งนั้นแหละ” หลีโม่พูด

ซือถูเย้นมองไปที่นาง ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด เหมือนแม้แต่หลีโม่ยังจัดการเรื่องพวกนี้ได้ดีกว่าเขา

เฮ้อ เขารู้สึกกลัดกลุ้ม

“เจ้าเจ็ด การมาของเด็กคนนี้ เจ้าดีใจจริง ๆ ใช่ไหม?” หลีโม่ถามอย่างกังวล เขาเหมือนจะดีใจมาก แต่ว่า ความดีใจมันไม่ได้นาน มันแปรเปลี่ยนเป็นความกังวลมากกว่า

ซือถูเย้นพยักหน้า “จะไม่ดีใจได้ยังไง? ข้ายินดีที่จะใช้ชีวิตของข้าแลกกับเด็กคนนี้ แต่ว่า เพราะข้าดีใจมาก ให้ความสำคัญมาก ข้าถึงได้กังวล ข้ากลัว ...... กลัวว่าเขาเป็นเหมือนอดีตรัชทายาทแล้วก็เจ้าแปด”

“ไม่มีทาง” หลีโม่น้ำตาไหล “เราจะอยู่เคียงข้างลูกของเรา อบรมเขาไปในทางที่ถูกต้อง สอนหลักการความเป็นคนให้เขา บอกเขาว่า เรื่องอะไรที่ทำได้ แต่เรื่องอะไรที่ไม่ควรทำ”

“สิ่งที่เจ้าพูด เหมือนกับเหลาไท่จุนเลย เหลาไท่จุนบอกว่า ไม่มีปัญหาอะไรที่การอยู่เคียงข้างจะแก้ไขไม่ได้” ซือถูเย้นพูด

“ใช่ ปัญหาทุกอย่างของลูก ต้องใช้การอยู่เคียงข้างมาแก้ปัญหา ยังมีอีกคำหนึ่งที่เจ้าพูดมาสำคัญมาก ใช้ตัวเองเป็นแบบอย่าง เจ้าแปดทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนั้นได้? เพราะเขาหลงใหลในอำนาจชอบการต่อสู้แย่งชิง แม่ของเจ้าไม่เพียงไม่ได้ห้ามปรามเขาแต่ยังช่วยเขาให้มีใจใฝ่ในอำนาจมากขึ้น ทำไมอดีตรัชทายาททำไมถึงได้ตกอยู่ในสภาพนี้? เพราะฮองเฮาลำเอียง แล้วบอกกับเขาตั้งแต่เล็ก ว่าเขาจะได้เป็นฮ่องเต้ในอนาคต เขาจะมีอำนาจในมือ เขาไม่ต้องพยายามก็จะได้ในทุกสิ่งทุกอย่าง นี่เป็นเพราะพวกนางไม่ได้มองถึงผลที่ตามมา”