พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 769

ตอนที่ 769 แบ่งแผ่นดินออกเป็นสอง

หลังจากซือถูจิ้งออกจากวังไปแล้ว ไม่ได้ไปที่จวนอ๋อง แต่กลับจวนอ๋องหญิงก่อน

เมื่อเข้าจวนไปแล้ว นางก็เรียกองครักษ์ลับออกมา “จับตาข้างนอกเอาไว้ให้ดี หากมีคนที่ตามข้ามาไปแล้ว กลับมารายงานข้าด้วย”

“พะยะค่ะ” องครักษ์ลับหันแล้วออกไปทันที

ฉินจือเข้ามาในห้อง แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “แม้แต่องค์หญิงฝ่าบาทยังทรงไม่ไว้พระทัย คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ”

ซือถูจิ้งพูดว่า “ไม่เป็นไร เขาขี้ระแวงจนเคยตัว อีกอย่างข้าก็สนิทกับหลีโม่ด้วย เขาระแวงข้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”

“ฝ่าบาททรงคิดจะทำอะไรกันแน่นะ?” ฉินจืออดขมวดคิ้วไม่ได้ เรื่องนี้ไม่จบไม่สิ้นสักที

“ไม่รู้สิ” ซือถูจิ้งถอนหายใจ ใครจะไปรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร?

โดยเฉพาะ เขายิ่งเดินเหมือนจะยิ่งออกทะเลไปไกลแล้วด้วย

“เมื่อก่อนฝ่าบาททรงมีราชาที่ดีมาก ๆ แต่ตอนนี้ ...... ไม่รู้ว่าทำไม ชอบสงสัยคนดีอยู่ด้วย ท่านอ๋องกับพระชายาทรงเป็นคนดีมาก ๆ เลย”

ซือถูจิ้งไม่ค่อยพอใจ ฝ่าบาททำเรื่องแบบนั้นกับนาง จนตอนนี้ปมเรื่องนี้ยังไม่คลายลงไปเลย

ไม่มีใครมีวิธี หยุดเขาลงได้เลย

ผ่านไปสองวันเต็ม ๆ คนที่จับตาซือถูจิ้งถึงได้กลับไป แต่ว่า ซือถูจิ้งก็ไม่ได้รอให้พวกเขากลับไปก่อนแล้วค่อยออกจากจวน นางสั่งให้คนเตรียมของขวัญ แล้วไปที่ตระกูลเซียวก่อน แล้วเอาของขวัญไปให้หลิ่วหลิ่ว

จากนั้น ถึงไปที่จวนอ๋อง

ระหว่างนั้นมีคนตามนางอยู่ตลอดเวลา

อยู่ที่จวนอ๋องประมาณครึ่งชั่วยาม เล่าเรื่องทุกอย่างในวังให้หลีโม่ฟังแล้ว ก็กลับทันที

ฮ่องเต้จับตาดูอย่างไม่ละสายตา แต่ละคนรู้สึกอึดอัดมาก

ในที่สุด ในวันนี้ตอนบ่าย ฮ่องเต้ก็มีราชโองการ ให้หลีโม่เข้าวังไปรักษาอาการให้เขา

ซือถูเย้นไม่ให้หลีโม่ไปไหนเลย แต่ว่า ต่อให้เป็นเขา ก็ขัดราชโองการไม่ได้

อาการป่วยของฮ่องเต้ หลังจากที่ซุนฟางเอ้อร์ “ตายแล้ว” มันก็หนักมากขึ้น แต่ว่าเขาก็รอมาจนถึงตอนนี้ ถึงได้ตามหลีโม่เข้าวัง คิดว่า น่าจะมีการเตรียมการไว้แล้ว

“เจ้าวางใจได้ ข้าจะระวังให้มาก มันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยท่านแม่ได้ หากข้าไม่ไป ใครจะช่วยนางถอนพิษ?” หลีโม่พูด

ซือถูเย้นใบหน้าเคร่งเครียดมาก “วางใจคงทำไม่ได้หรอก ข้าจะไปกับเจ้าด้วย แล้วจะกลับมาพร้อมเจ้า ยังไงก็จะอยู่ค้างในวังไม่ได้เด็ดขาด”

“ได้” หลีโม่รู้ว่าเขาเป็นห่วงนางมาก ให้นางเข้าวังไปคนเดียวคิดว่าเป็นไปไม่ได้แน่

หลีโม่เข้าวังในเช้าวันต่อมา แต่ว่าซือถูเย้นเข้าวังไปเฝ้าฮ่องเต้ตั้งแต่ตอนกลางคืนแล้ว

มีบางคำ เขาไม่พูดเขาไม่สบายใจ

อาการป่วยของฮ่องเต้ ที่จริงไม่ได้หนักอย่างที่คิด เพราะ เขากินสูตรยาที่หลีโม่ทิ้งไว้ให้ก่อนหน้านี้

แต่ว่า สูตรยาก่อนหน้านี้มันทำได้แค่บรรเทาอาการเท่านั้น แต่ว่า ในร่างกายของเขา มันถูกพิษกู่กลืนกินไปแล้ว ดังนั้น นี่เป็นแค่การบรรเทาอาการชั่วคราวเท่านั้น เขาเองก็รู้ดี

สองพี่น้อง ไม่ได้คุยกันตามลำพังแบบนี้นานแล้ว

ซือถูเย้นนั่งอยู่ริมเตียง แล้วมองพี่ชายของเขาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ ในหัวนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขารักและเคารพพี่ชายของเขามาก แล้วมันเปลี่ยนไปตอนไหนกัน?

“ทรงเป็นยังไงบ้าง?” ซือถูเย้นถาม

“เจ้าเจ็ด ยังจำได้ไหมเมื่อก่อนทำไมข้าถึงได้เชื่อมั่นในตัวเจ้า?” ฮ่องเต้ถอนหายใจอีกครั้ง เขาหันไปมองเขา เหมือนจะมีความรู้สึกความสัมพันธ์อยู่ “ข้าเคยบอกว่า คนทั่วทั้งแผ่นดินคิดจะกบฏกับข้าหมด มีเพียงเจ้าที่ไม่ ข้าเห็นเจ้าเป็นดังคนสนิทของข้า อีกทั้ง ในตอนที่ข้าป่วยหนัก มันก็แทบจะเอาบังลังก์ยกให้เจ้าทั้งหมดแล้ว ความเชื่อใจนี้ หรือว่าเจ้าไม่ควรจะตอบแทนอะไรบ้าง?”

ซือถูเย้นไม่ได้พูดอะไร เอาแต่มองไปที่เขา

“เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ตั้งแต่เจ้าแต่งงานกับเสี้ยหลีโม่ เจ้าก็เปลี่ยนไป” ฮ่องเต้ผิดหวังมาก “การแต่งงานครั้งนี้ ตอนนั้นแม่ของเจ้าก็ไม่เห็นด้วย”

“ฝ่าบาททรงอยากพูดอะไรกันแน่?” ซือถูเย้นลุกขึ้นมา แล้วถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วยืนอย่างขุนนาง

ใบหน้าของเขามีความเคารพให้ แต่ในความเป็นจริงคือเขาต้องการเว้นระยะ

“จัดการลูกในท้องของหลีโม่ แล้วหย่ากับนาง ข้ากับเจ้ามาแบ่งแผ่นดินกันคนละครึ่ง” ฮ่องเต้ค่อย ๆ พูดขึ้นมา

ซือถูเย้นกำหมัดแน่ หน้าผากของเขาเกร็งจนแทบทะลุออกมา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาพยายามอดกลั้น เขาพูดว่า “ฝ่าบาท การที่หม่อมฉันมีลูก มันทำให้พระองค์ทรงรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างนั้นเหรอ?”

“การเป็นพ่อคน ก็ต้องคิดวางแผนให้ลูกในอนาคต ข้าเป็นคนที่แผนมาแล้ว”

“ถ้าเช่นนั้น ก็ทรงแต่งตั้งรัชทายาทสิ”

ฮ่องเต้หัวเราะเบา ๆ แล้วมองไปที่เขาด้วยสายตาประชดประชัน “รัชทายาท? ต่อให้มีรัชทายาท หลังจากที่ข้าตายแล้ว ตำแหน่งฮ่องเต้ก็ยังเป็นของอ๋องซื่อเจิ้งอย่างเจ้าอยู่ไม่ใช่หรือยังไง?”

“ถ้าเช่นนั้น ต่อให้ท่านสั่งให้ข้าหย่ากับหลีโม่ ต่อไปพระองค์ทรงสวรรคตไป ข้าก็จะทำอะไรไม่ได้อีกหรือไง?” ซือถูเย้นพูด

“ดังนั้น” ฮ่องเต้ค่อย ๆ มองเขา “ข้าเลยเตรียมยาไว้ให้เจ้าแล้ว หลังจากกินลงไปแล้ว เจ้าก็จะไม่มีลูกอีก ขอแค่เจ้าไม่มีทายาทอีก ถ้าอย่างนั้น ต่อให้เจ้าได้เป็นราชา ก็ต้องยอมสละมันอยู่ดี”

ถ้าเช่นนั้น เขาก็สบายใจแล้ว อีกทั้ง หากเสี้ยหลีโม่ถูกเขาทิ้ง เรื่องนี้แพร่เข้ามาในวัง นางก็ทำได้แค่ต้องอยู่ในตำหนักซีเวยชั่วชีวิต เขาตาย นางตาย ยังไงก็เรื่องที่เจ้าเจ็ดไม่มีลูกไม่ได้อีก

“ข้าไม่ได้รีบร้อนเอาคำตอบของเจ้าตอนนี้หรอกนะ เจ้ากลับไปคิดก่อนก็ได้ แต่ว่า หากเจ้าตอบตกลง ข้าจะออกราชโองการ ให้เจ้าเป็นผู้สำเร็จราชการ แล้วยังให้เจ้าบริหารราชกิจของต้าโจวต่อไป แล้วรับปากด้วยว่า ตอนที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะแบ่งแผ่นดินกับเจ้าคนละครึ่ง”

ซือถูเย้นถอยหลังสองก้าว เขากำหมัดในสายเชื้อไว้แน่น “หม่อมฉันทูลลา”