พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 77

บทที่ 77 เขาหานซานสระกุ่ยฉื่อ

หลีโม่เดินเข้าไป รับหนังสือจากมือของนางมาอ่าน

พูดว่าหนังสือ ที่จริงแล้วเป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่บางมากๆ อีกทั้งยังไม่ใช่ตัวหนังสือพิมพ์ แต่เป็นลายมือเขียน

ตัวหนังสือเลือนลางไปมากแล้ว ที่หน้าปกก็มองไม่ค่อยจะชัด

ในหนังสือมีภาพวาดหนึ่ง เป็นภาพวาดที่เรียบง่ายมาก คาดว่าผู้เขียนน่าจะไม่ถนัดการวาดภาพ

ลายมือเขียนตวัดมาก ราวกับว่างูเลื้อยไปเลื้อยมาอยู่บนกระดาษอย่างไรอย่างนั้น แต่สามารถแบ่งแยกดูออกได้

ใช่ ที่ทำให้หลีโม่ตกใจ คือหนังสือเล่มนี้ไม่ได้เขียนด้วยจีนตัวเต็ม แต่เป็นจีนตัวย่อ

นางอ่านตัวหนังสือพวกนี้ได้อย่างรวดเร็ว ในหนังสือบอกว่านอกมีเขาลูกหนึ่ง เขาลูกนั้นชื่อเขาหานซาน บนเขาหานซานมีสระอยู่หนึ่งสระ ชื่อสระกุ่ยฉื่อ บริเวฯข้างสระยามีคนสองคนอาศัยอยู่ คนหนึ่งคือฮ่องไทเฮาหลงจ่านเย๋นที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว และอีกคนหนึ่งคืออาเซ๋อ คนรับใช้ของนาง

ในหนังสือบรรยายแนะนำประโยชน์ของสระยาเป็นหลัก เขาหานซานแต่ตั้งชื่อว่าหานซานไม่ใช่เขาที่หนาวเหน็บตามชื่อ ต้นไม้ใบหญ้าบนเขาต่างก็เป็นยาด้วยกันทั้งนั้น น้ำจากเขาไหลซึมผ่านลงมา ทีละหยดๆลงมาสู่พื้นที่ต่ำสุด กลายมาเป็นสระน้ำ สระน้ำนี้ก็คือสระยา

น้ำในสระยา สามารถรักษาพิษจากบาดแผลภายนอกได้ทุกประเภท หรือแม้แต่เอาคนที่ใกล้จะตาย ลงไปแช่ในสระยาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ก็สามารถหายดีได้

หลีโม่ปิดหนังสือ ก็อดที่จะตกใจไม่ได้

เพราะว่า ประโยคสุดท้ายบอกว่าแช่ในสระยาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แต่ไม่ใช่หนึ่งชั่วยาม

หน่วยนับเวลาที่นี่คือชั่วยาม ไม่ใช่ชั่วโมง

ใจนางเต้นตึกๆตึกๆ ถามหลี่ซื่อ “ หนังสือเล่มนี้มาจากไหนเจ้าคะ ”

หลี่ซื่อตอบ “ เมื่อก่อนถูกแนบอยู่ในหนังสือเทคนิคทางเข็มทองคำ เมื่อวันก่อนเพิ่งจะล่วงออกมา ข้าเลยแยกกันวางไว้ ”

“ หลงจ่านเย๋นคนนี้ เป็นใครเจ้าคะ ” หลีโม่เอ่ยถาม

หลี่ซื่อตอบ “ หลงจ่านเย๋น หลงฮ่องเฮา จากนั้นได้รับการเลื่อนขั้นเป็นไทฮ่องไทเฮา เป็นพระมารดาของฮู่ยจู่ แต่พระนางไม่ได้เป็นคนให้กำเนิดฮู่ยจู่ เรื่องราวของหลงไทเฮา ความคิดเห็นแตกต่างกันในหมู่ชาวบ้าน แต่ประวัติที่ค่อนข้างดั้งเดิมก็คือในปีนั้นพระนางถูกส่งตัวเข้าวังเพื่อเซ่นสังเวย แต่ฮ่องเต้ไม่ต้องการให้พระนางเซ่นสังเวย กลับให้อำนาจสูงสุดแก่พระนาง ปกครองฝ่ายใน อีกทั้งยังช่วยให้ฮู่ยจู่ขึ้นครองบัลลังก์ คอยฟังราชการหลังม่าน เป็นบุคคลที่เก่งมาก และพระนางก็ไม่มีบุตร ใช้ชีวิตอยู๋กับอ๋องซื่อเจิ้งซือถูชิงเทียน ข้างกายมีคนใช้ที่ชื่ออาเซ๋ออยู๋จริงๆ หลังจากที่พระนางสิ้นพระชนม์ อาเซ๋อก็ตายตามเช่นกัน ”

หลี่ซื่อพูดจบ ก็นึกขึ้นได้ “ นางแห่งมีความลืออย่างหนึ่ง บอกว่าหลงไทเฮาเป็นนางปีศาจ ”

“ นางปีศาจ ” หลีโม่ส่ายหน้า “ นี่มันเหลวไหลสิ้นดี ”

แต่ว่า เรื่องที่นางทะลุมิติมาก็เป็นเรื่องที่เหลวไหลมากอยู่แล้ว

“ ใช่ เหลวไหลจริงๆ ดังนั้นคนที่เชื่อจึงมีไม่มาก ” หลี่ซื่อเอ่ย

“ ทำไมถึงได้คาดเดาว่าหลงไทเฮาพระองค์เป็นนางปีศาจเจ้าคะ ” หลีโม่ถามด้วยความสงสัย ชาวบ้านไม่ลือโดยที่ไม่มูลแน่นอน จะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

หลี่ซื่อเปิดหนังสือเล่มเล็กที่อยู่ในมือของนางเล่มนั้น เปิดไปที่หน้าสุดท้าย “ ดูตรงนี้สิ ตรงนี้มีภาพวาดงูอยู่ตัวหนึ่ง ”

“ ตรงนี้? ” หลีโม่ตั้งจ้องมองดู “ นี่เป็นตำแหน่งลงลายมือชื่อ ”

“ ใช่แล้ว อีกทั้งในปีนั้น บางคนในวังบอกว่าหลังจากที่ไทฮองไทเฮาสิ้นพระชนม์แล้วอาเซ๋อคนใช้ ได้กลายเป็นงู กอดรัดเอาพระศพของไทฮองไทเฮาไป ”