พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 78

บทที่ 78 ชี้นำหนทาง

ขณะที่หลีโม่กำลังพูดหลี่ซื่ออยู่ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากน้างนอกลอยมา

หลีโม่ฟังออกนี่เป็นเสียงของหลิงหลงฮูหยิน แหลมคมเป็นพิเศษ ทำให้คนที่ได้ยินแล้วเป็นต้องรู้สึกอึดอัด

หลี่ซื่อขมวดคิ้ว “ นางเป็นอะไร ”

หลีโม่หัวเราะแห้งๆ “ ชุ่ยยุ่นกูกูเห็นข้ากับองค์หญิงใหญ่เพิ่งจะกลับมาเมื่อเช้านี้ ก็เลยไปรายงาน นายหญิงแก่ไม่มาเอง ต้องบอกให้นางมาแน่ๆ ”

“ องค์หญิงใหญ่ ” หลี่ซื่อตกใจ กำลังคิดจะถามพอดี ก็ได้ยินเสียงของซือถูจิ้งที่กำลังโกรธดังขึ้นมาจากข้างนอก

“ เจ้าเป็นใครกัน มาถึงก็เอะอะโวยวายใส่ทันที ทั้งยังพาคนมามากมายอย่างนี้ ”

หลี่ซื่อจะออกไปข้างนอก แต่หลีโม่ดึงแขนนางไว้ “ อย่าเพิ่งใจร้อนไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา ให้องค์หญิงทะเลาะกับพวกนางไปเถอะ ”

ในดวงตาของหลี่ซื่อเกิดความสงสัยขึ้น แต่ต่อมาก็เข้าใจทันที จึงถอนหายใจเบาๆออกมา “ หลีโม่ ลำบากเจ้าแล้ว เพื่อปกป้องข้า เจ้ารอบคอบ คิดวางแผนอยู่ตลอด อายุเท่านี้เหมือนกับเจ้า ควรต้องถูกพ่อแม่ฟูมฟักอยู่ในมือ ”

หลีโม่ยิ้มเผยเห็นฟันให้นาง รอยยิ้มนั้นไร้เดียงสาอย่างมาก “ ท่านแม่ มีคนปกป้อง เป็นความสุขที่สุดในชีวิตนี้ของข้า ”

ชาติก่อน นางหวังมาตลอดว่าให้ตัวเองมีคนในครอบครัวให้ปกป้อง ไม่คาดหวังให้คนอื่นมาปกป้องนาง ขอแค่นางสามารถปกป้องคนที่ตัวเองรักได้ก็พอ แต่ว่า กลับไม่มี นางเป็นแค่เครื่องมือชิ้นหนึ่ง

หลี่ซื่อกอดนางเข้าแนบอกเบาๆ “ แม่จะคอยอยู่เคียงข้าเจ้า เมื่อก่อนข้าทำผิดไป ที่ไม่ลุกขึ้นมาเพื่อหลีโม่ แต่ว่า ตอนนี้แม่จะต้องปกป้องให้ดี จะไม่ให้ใครหน้าไหนมารังแกเจ้า ”

แม้ว่าหลีโม่จะไม่ค่อยชินกับการกอด แต่ว่า ความรู้สึกก็ไม่เลวเลย

ทั้งสองเปิดม่านออก เห็นหยางมามายืนอยู่ข้างๆตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร เห็นได้ว่านางเข้าใจความคิดของหลีโม่แล้ว แต่ยังไม่เปิดเผยตัวตนองค์หญิงใหญ่ในขณะนั้น ให้นางได้เห็นฤทธิ์เดชของจวนเฉิงเสี้ยง

และแล้ว เพราะหลิงหลงฮูหยินไม่รู้ฐานะตัวตนของซือถูจิ้ง ก็ให้คนลากนางออกไป

สิ่งที่ซือถูจิ้งรับไม่ได้ที่สุดก็คือการบังคับข่มเหงแบบนี้ และนางก็ไม่ใช้ฐานะมาข่มขู่หลิงหลงฮูหยินเช่นกัน แต่เป็นการดึงแขนหลิงหลงฮูหยินและบอกว่าจะออกไปตัวต่อตัวกับนาง

หลายปีที่ผ่านมาซือถูจิ้งออกไปใช้ชีวิตปะปนกับชาวบ้านบ่อย เพื่อนฟ้องที่นางคบหาก็ไม่ใช้ฐานะเช่นกัน ฐานะคือสิ่งที่สวรรค์ลิขิตมา แต่เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้เป็นสิ่งที่ตัวเองแลกมาด้วยความยากลำบาก จะกำราบคน ก็ต้องมีความสามารถ แต่ไหนแต่ไรมาไม่ถือว่าสถานที่เกิดเป็นความสามารถ

หลิงหลงฮูหยินถูกนางดึงลากจนต้องร้องออกมา เรียกคนใช้ให้มาช่วยดึงซือถูจิ้งออกไป

หลังจากที่คนใช้มาดึงจิ้งจิ้งออกไป หยางมามาจึงเดินออกไป ต่อว่าคนใช้พวกนั้น “ บังอาจ ยังไม่รีบปล่อยองค์หญิงอีก ”

องค์หญิงคำเดียว ทำเอาหลิงหลงฮูหยินชะงักไป นางมองซือถูจิ้งด้วยสายตาสงสัย คิดใจจริงเท็จแค่ไหน

ซือถูจิ้งไม่เหมือนองค์หญิง แต่ว่าช่วงนี้นางกลัวจริงๆ เพราะว่าจู่ๆรอบๆตัวหลีโม่เต็มไปด้วยคนที่มีชนชั้นมากมาย เป็นคนในวังทั้งนั้น เหมือนกับหยางมามาคนนี้ ก็เป็นคนของฮ่องเฮา กลับถูกส่งมาที่จวนเพื่อรับใช้นาง

นางครุ่นคิดอยู่นานแต่ไม่มีคำตอบ และไม่เข้าไปถวายความเคารพ ทำได้แค่หัวเราะแห้งใส่หยางมามาด้วยความไม่เชื่อ “ ถ้าหากองค์หญิงเสด็จมา ทำไมไม่มีเกี้ยวพระที่นั่ง ช่างกล้าพูดแล้วไหลเหลว ”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ว่ากลับถูกเอาตัวออกไปทันที เดินไปเร็วมาก

ซือถูจิ้งห๊าขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วมองไปที่หยางมามา “ เจ้าไม่น่าบอกฐานะของข้ากับนาง นางตกใจจนวิ่งหนีไปแล้ว คนใช้พวกนี้ข้าไม่อยู่ในสสายตาข้าอยู่แล้ว ”

หยางมามารู้นิสัยองค์หญิงท่านนี้ และยิ่งรู้ดีว่าศิลปะการต่อสู้ของเป็นแค่หมัดเท้าปักบุปผาใช้ไม่ได้ ที่ผ่านมาการประลองฝีมือกับองครักษ์ที่ตำหนักองค์หญิงหรือในวัง ใครบ้างที่ไม่ยอมให้นาง

ดังนั้นนางยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “ องค์หญิง ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับคนพวกนี้ ท่านมามีเรื่องสำคุญไม่ใช่หรอเพคะ ทำธุระสำคัญก่อนเถอะเพคะ ”

ซือถูจิ้งหันมองเล็กน้อย กำลังจะถามว่านานขนาดนี้แล้วทำไมหลีโม่ยังไม่ออกมาอีก ก็เห็นนางประคองหลี่ซื่อเดินออกมาจากในห้อง

หลี่ซื่อเดินเข้าถวายความเคารพ “ หม่อมฉันหลี่ซื่อถวายความเคารพองค์หญิงเพคะ ”

ซือถูจิ้งมองนาง เห็นมีสีหน้าค่อนข้างแปลก “ เจ้าก็คือหลี่ซ่วยหยุ่น คนที่เจ้าสามนึงถึงตลอดมา ”