พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 79

บทที่ 79 ไท่เฟยทรงทราบแล้ว

สถานการณ์อ๋องเหลียงทางนั้นคงที่แล้ว อีกทั้งยังมีหมอคอยอยู่ข้างๆ ดังนั้นหลีโม่แค่ไปฝังเข็มและสั่งยาก็พอแล้ว

แต่ว่าหลีโม่ได้มีความคิดเห็นเกี่ยวกับตัวอ๋องเหลียงแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ได้ยินเซียวโธ่พูดเกี่ยวกับที่เท้าหนอนบ่อนไส้มีตัวอักษรคำว่าเหลียง นางคาดเดาว่าเป็นนักฆ่าที่อ๋องเหลียงส่งไปลอบฆ่าซือถูเย้น

อารมณ์ความรู้สึกนี้ กลับไม่ได้แสดงออกมา แต่ว่าเหมือนอ๋องเหลียงจะรู้สึกได้ ตอนที่นางกำลังจะไป จึงถามนางด้วยความสงสัย “ เสี้ยหลีโม่ เจ้าเป็นอะไรไป ”

หลีโม่มองเขา ดวงตาของเขาบริสุทธิ์เรียบง่าย ดูท่าทางแล้วคงไม่ใช่คนใช้เล่ห์เหลี่ยมเป็นประจำ แต่ว่าคำว่าเหลียงคำนี้ จะอธิบายอย่างไร

นางเอ่ยขึ้นเบาๆ “ ไม่เป็นไรเพคะ ก็แค่เหนื่อยนิดหน่อย ”

อ๋องเหลียงเอ่ยขึ้น “ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ”

จิ้งจิ้งที่นั่งอยู่ข้างเตียง พูด “ เจ้าหลายชายใหญ่ รีบหายเร็วๆพวกเราจะได้ไปล่าสัตว์กัน ”

“ ใช่แล้ว ” อ๋องเหลียงมองนางด้วยรอยยิ้ม “ เรียกเสด็จลุงไปด้วย ”

“ แน่นอนอยู่แล้ว ” หน้าตาจิ้งจิ้งค่อนข้างโศกเศร้า “ พวกเราไปก่อนนะ ยังมีธุระต่อ ”

อ๋องเหลียงไม่ใช่คนโง่ จิ้งจิ้งกับหลีโม่อยู่ด้วยกัน สีหน้าของทั้งสองคนต่างหมองเศร้า อีกอย่างรอบดวงตาของทั้งสองก็ดำมาก นี่แสดงให้เห็นว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

แต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันได้

หลังจากที่สองคนไปแล้ว อ๋องเหลียงเรียกคนสนิทมา “ ไปสืบมาว่าที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ”

“ พะย่ะค่ะ ” คนสนิทรับคำสั่งแล้วเดินออกไป

กลับมาถึงจวนแม่ทัพใหญ่ หลีโม่ถูกดึงตัวเข้าไปอย่างวดเร็ว

ซือถูเย้นมีอาการชักเกิดขึ้น อีกทั้งยังชักรุนแรงมาก

หลีโม่รีบวิ่งเข้าไป แตะที่หน้าผากร้อนของเขา ในใจของนางก็จมลง เรื่องที่กังวลได้เกิดขึ้นแล้ว

ติดเชื้อ ไข้ขึ้นสูง

หลีโม่ตรวจสอบบาดแผลเล็กน้อย พบว่าบาดแผลแดงเป็นอย่างมาก นี่ไม่ควรจะเป็นแบบนี้

จากที่นางออกไปทำการรักษาที่ตำหนักอ๋องเหลียง และกลับมาที่นี่อีกครั้ง เป็นเวลาสองชั่วยามสี่ชั่วโมง ต่อให้จะติดเชื้อ ก็ควรจะออกอาการขึ้นมาตอนนี้

“ เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร พวกท่านเอายาอะไรใส่ให้เขา ” หลีโม่ถามหมอร้านยาฮุ่ยหมินด้วยความโมโห

มีร่องรอยการใส่ยาที่ขอบบาดแผล ต้องมีคนทำอะไรลงไปแน่ๆ

“ หุบปาก ” น้ำเสียงที่มีอำนาจดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของหลีโม่ หลีโม่ตกใจ ค่อยๆหันกลับมามอง เป็นลื่งกุ้ยไท่เฟย

บนใบหน้าที่มีอำนาจของแอบแฝงด้วยความโกรธเล็กน้อย จ้องมองหลีโม่ มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งสวมใส่ชุดลาตินยืนอยู่ข้างหลังนาง มีหนวดเลขแปด เกล้าผมขึ้นแต่งตัวเป็นนักบวช แต่กลับไม่ได้ใส่ชุดนักบวช

“ กุ้ยไท่เฟย ” หลีโม่ถวายความเคารพ แต่ในใจกลับมีเสียงตึกๆดังขึ้น กุ้ยไท่เฟยมีอคติกับนางมาตลอด ตอนนี้เกรงว่านางคงไม่ยอมให้นางรักษาซือถูเย้นแน่

อ๋องอานชินเดินขึ้นมาข้างหน้าเอ่ยขึ้น “ เสด็จแม่ลิ่ง ก่อนหน้านี้ก็เป็นหลีโม่ที่ช่วยรักษาเย้นเอ๋อ นางจัดการได้ดีมาก บาดแผลก็ได้ทำการเย็บเข้าแล้ว ยาผงนี้ที่ท่านใช้ เหมือนจะทำให้เย้นเอ๋อเป็นหนักมากขึ้นกว่าเดิม ”

คนที่ท่าทางเหมือนนักบวชเอ่ย “ ท่านอ๋อง นี่เป็นการตอบสนองที่ธรรมดา คือการกำจัดพิษจากกระดูก ”

“ ไม่ใช่ว่าข้าสงสัยเจ้า นี่เป็นแค่บาดแผลภายนอก จะมีพิษในกระดูกได้อย่างไร ” อ๋องอานชินขมวดคิ้วพูด