พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 80

บทที่ 80 ขัดแย้งกันขึ้นมาอีกครั้ง

สีหน้าซือถูจิ้งเปลี่ยนขึ้นมาทันที “ อาด๋า โอ้สวรรค์ ”

ซูชิงถีบกระดางดอกไม้ เอ่ยด้วยความโกรธ “ ข้าจะไม่มีทางปล่อยเข้าไปแน่ ”

“ อาด๋าเป็นใคร ” หลีโม่เห็นซือถูจิ้งมีสีหน้าไม่ดี รู้ว่าอาด๋าคนนี้ ไม่ใช่นายทหารที่ธรรมดา ซือถูจิ้งค่อนข้างเสียใจ “ อาด๋าคือพี่ชายของจื่นเฉิง พี่สะใภ้ของอาด๋าตายเมื่อปีก่อน ตอนนี้อาด๋าก็จะตายแล้ว เหลือไว้แค่ลูกชายคนเดียว กลายเป็นลูกกำพร้า ช่างน่าสงสารจริงๆ ”

กำพร้าสองคำนี้ สะเทือนเข้าไปใจในของหลีโม่

นางก็คือเด็กกำพร้า รู้ว่าการที่ไม่มีพ่อแม่มันทุกข์ทรมานแค่ไหน

หลีโม่ถามขึ้น “ พาข้าไปดูอาด๋าหน่อยได้ไหม ”

ซูชิงมองนาง “ มีอะไรให้น่าดู คนใกล้จะตายอยู่แล้ว ”

หลีโม่เอ่ย “ พาข้าไปดูหน่อย ”

ซือถูจิ้งเอ่ย “ พานางไปดูเถอะ อาจจะมีโอกาสรอดก็ได้ ”

ซูชิงเอ่ย “ พวกท่านไปดูกันเองเถอะ ส่วนข้าไม่ไปแล้วกัน ”

พี่น้องพ้องพวกหลายคนต่างดิ้นรนอยู่บนขอบเขตแห่งความเป็นความตาย ในใจซูชิงรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เพราะภารกิจในครั้งนี้ เขาเป็นกำลังหนุนหลัง ไม่ใช่แนวหน้า เขารู้สึกว่าตัวเองทำร้ายพี่น้องพ้องพวก

ซือถูจิ้งพาหลีโม่ไปที่สวนด้านข้าง

อาการของอาด๋าอยู่ในขีดอันตรายมาก ขาทั้งสองถูกฟันจนเละจนไม่กล้าที่จะมอง มีรอยมีดรอยดาบฟัน บาดแผลตามร่างกายก็มีมาก มีทั้งเข้ากระดูก และทั้งยังบาดเจ็บถึงอวัยวะภายในเป็นอย่างมาก

“ ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย เกรงว่าจะไม่ไหวแล้ว ” หมอที่ดูแลรักษาอาด๋าพูดกับหลีโม่

“ ทำไมถึงได้บาดเจ็บมากขนาดนี้ ” หลีโม่ดูแล้ว ก็รู้สึกตกใจตาค้าง นี่บาดแผลอย่างน้อยประมาณสิบสองกว่ารอย

“ เขากอดขาศัตรูไว้ เพื่อให้ท่านอ๋องถอยทัพไป ศัตรูฟันเขาอย่างไม่ยั้ง ก็ยังคงไม่ปล่อยมือ....” และหมอก็ตาแดงขึ้น “ เป็นพวกองครักษ์ที่ได้สติพูดกัน ”

ทันใดนั้นน้ำตาซือถูจิ้งก็ไหลออกมา นางหันหน้า รีบวิ่งออกไปทันที

หลีโม่หยิบกระเป๋าเข็มออกมา ฝังลงไปที่จุดจงเหรินและจุดไป่ฮุ่ยของเขา อาด๋าก็คอยฟั้นขึ้นมา แม้ว่าดวงตาจะเริ่มลืมกว้างขึ้น แต่จุดฝังเข็มสองจุดนี้ ก็แค่รวบรวมกำลังวังชาทั้งหมดของเขา ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้

หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมา ก็รีบคว้ามือของหลีโม่ไว้ทันที “ ท่านอ๋อง.... ”

เขาพูดไม่ออก สองคำนี้ติดอยู่ที่ริมฝีปาก ไม่สามารถพูดออกเสียงมาได้ หลีโม่อ่านตามปากของเขา

“ เขาจะต้องไม่เป็นไร ” ในใจหลีโม่ทุกข์ทนเป็นอย่างมาก องครักษ์พวกนี้เอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยซือถูเย้นออกมา ถ้าหากซือถูเย้นตายไป ก็เท่ากับว่าพวกเขาสละชีวิตไปเสียเปล่า

มือของอาด๋าค่อยๆตกลง บนใบหน้าซีดขาวมีสีหน้าปลอบโยน ริมฝีปากขยับเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปสถานที่แห่งหนึ่ง หลังจากนั้น ลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็ปล่อยออกมา หนังตาค่อยๆปิดลง และจากไปแบบนี้อย่างสงบ

หลีโม่เดินออกไป ซือถูจิ้งกำลังร้องไห้อยู่ใต้ต้นกุ้ยฮวา พระอาทิยต์ยามเช้าขึ้นมาจากทิศตะวันออก บริเวณบ้านมีสีสันสดใส แต่หลีโม่กลับรู้สึกว่ายรรยากาศกดดันเป็นอย่างมาก เส้นทางข้างหน้ามืดมิดไม่มีที่เปรียบ

หลังจากนั้นไม่นาน นางได้เงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่เพิ่งโผล่พ้นขึ้นมา รีบเดินเข้าไป พูดกับซือถูจิ้ง “ องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งต้องการให้ช่วย หลอกล่อไท่เฟยให้ออกไป สิบห้านาทีก็พอ ”

ซือถูจิ้งถามขึ้น “ เจ้าคิดจะทำอะไร ”

หลีโม่ไม่รู้จะอธิบายกับนางอย่างไร ทำเพียงแค่จับมือของนางเอาไว้ แล้วถามขึ้นอย่างจริงจัง “ องค์หญิง เชื่อหม่อมฉันไหม ”

ซือถูจิ้งมองนาง สักพักหนึ่งแล้วค่อยพยักหน้าด้วยความรอบครอบ “ เชื่อ ”

“ เชื่อหม่อม ก็ช่วยหม่อมฉันสักครั้ง เพียงหลอกล่อไท่เฟยออกไปสิบห้านาทีก็พอ ” หลีโม่พูดขอร้อง