พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 771

ตอนที่ 771 กระหม่อมจะไม่รับปาก

อ๋องอานชินจ้องมองเขา แล้วก็บอกเป็นนัยว่า “เจ้ามีคนที่ใช้ได้มากเท่าไร?”

“กำลังทหารหรือ?”

“ใช่！” อ๋องอานชินกัดฟันพูดออกมา “อย่างมากก็ ก่อกบฏ！”

ซือถูเย้นนิ่งไป “ที่พี่สองพูดมา ข้าก็เคยคิด แต่ว่าตอนนี้ มันยังไม่เหมาะสม”

ซือถูเย้นพาเขาไปห้องหนังสือ แล้วก็เอาแผนเดินทัพทหารออกมา แล้วพูดว่า “ข้าทำมันขึ้นมาเมื่อคืน เดิมทีจะเอากำลังทหารไปโจมตีแคว้นเป่ยม่อ กำลังทหารเลยรวมกันอยู่ ส่วนตราทหารข้าเอาไปให้เซียวเซียวแล้ว หลังจากเซียวเซียวกลับเมืองหลวงแล้วก็เอาไปคืนฮ่องเต้ ดังนั้น กำลังทหารที่กระจายอยู่ แต่ตอนนี้มารวมกันแล้ว แน่นอนว่า จากกำลังของเจ้า สามารถเอาคืนได้บางส่วน แต่ว่า เป็นเช่นนี้ ถ้ามีข่าวรั่วออกไป พวกเราจะกลายเป็นพวกก่อกบฏ แล้วก็จะไม่มีใครเชื่อพวกเรา”

อ๋องอานชินมองแผนกำลังทหารนั้น “จากเดิมนั้น ทหารพวกนั้นจะกระจายกันอยู่ ทหารของเจ้ากับข้ารวมกันก็ไม่เกินแสนคน แต่ว่า คนพวกนี้ ไปเข้ากับราชสำนักแล้ว ดังนั้น ทหารที่เราใช้ได้ ก็มีแต่ทหารในจวนของเจ้า จะนับดูก็ประมาณหมื่นคน แล้วก็ของข้าอีก5พันคน ไม่มีโอกาสชนะเลย แล้วส่วนหมื่นคนที่เหลือนั้น ก็อาจจะใช้งานได้บ้าง แต่ว่าถ้าไม่ได้ ก็จะเสียแผนทั้งหมด”

ถึงเจ้าจะทำเพื่อหลี่ซ่วยหยุ่น แต่เขาเป็นทหาร คงจะไม่ทำอะไรโดยไม่มีโอกาสชนะ แล้วยังต้องมาเสียสละตนเอง

แต่ว่า พี่น้องทั้งสอง ก็คิดสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนขึ้น

พวกเขาไม่คิดเลยว่า วันหนึ่ง พวกเขาจะมีความคิดแบบนี้ออกมา

แต่ว่ากลับกัน ก็จะเป็นแบบนี้ไม่ได้ นอกจากจะติดต่อกับเฉินเหลาไท่จุน เซียวเฮาเย่ และพวกอู๋อันโหว

แต่เรื่องของสองพี่น้อง จะเกี่ยวอะไรกับพวกเขา? อีกอย่างเหลาไท่จุนและเซียวเฮาเย่ก็คงจะไม่กบฏ ยังไม่ต้องพูดถึงเหลาไท่จุน ตระกูลเซียวก็จงรักภักดีมาตลอด ถึงขนาดฮ่องเต้เอาดาบมาพาดบนคอ พวกเขาก็ยอมถวายชีวิตให้

“ตอนนี้ วิธีเดียวก็คือ ก็คือให้คนของอ๋องเย่ออกมา หลังจากช่วยเจ้าเมืองแล้ว พวกเราก็ถอยกลับแดนหนานโก๋ว” ซือถูเย้นเอาแผนของเขาพูดออกมา

“อืม แต่ว่า ก็ยังอันตรายอยู่” ความคิดนี้ เมื่อครู่อ๋องอานชินก็สงสัญญาณให้ แต่ว่า เขาก็รีบปฏิเสธไป

เพราะว่า อ๋องเย่บอกว่าจะฟังไอ้เจ็ด แต่ว่าถ้าจะใช้กำลังสำนักงานของเขา เขาก็ต้องฝ่าอันตราย ไม่ว่าสุดท้ายจะสำเร็จหรือไม่ สู้เยว่โหลวและตึกเสหานก็ต้องถูกโจมตีจากราชสำนักอย่างหนัก

ถึงขนาด ฆ่าล้างสำนักกันเลยทีเดียว

เขามองซือถูเย้นนิ่งๆ “ไอ้เจ็ด เจ้าจะปฏิเสธไม่ได้ ว่าการให้หลีโม่เข้าวัง จะเป็นแผนที่ดี”

“ข้าจะไม่ยอมให้นางไปเสี่ยงแน่” ซือถูเย้นปฏิเสธ

อ๋องอานชินเอามือเคาะที่โต๊ะ แล้วทำจมูกบี้

พอดึกหน่อย ทหารของจวนอ๋องอานชินก็เข้ามาบอกว่า ฮ่องเต้ทรงเรียกเข้าเฝ้า

พี่น้องทั้งสองก็จ้องหน้ากัน

สีหน้าเริ่มเปลี่ยน

ซือถูเย้นขมวดคิ้ว “หวังว่าข้าจะเดาไม่ถูกนะ”

“ต้องถูกต้องแน่นอน” อ๋องอานชินถอนหายใจแรง

เขาหันตัวออกไป

ในวัง ถึงแม้จะเป็นถ้ำเสื้อวังมังกร เขาก็ต้องบุกเข้าไป

คนที่เขารัก อยู่ในวังนั้น เขาจะไม่สนใจไม่ได้

“ขอบพระทัยฝ่าบาท！” ใบหน้าอ๋องอานชินไม่มีความดีใจ เหมือนจะพูดตรงๆ แต่ก็เหมือนเสแสร้ง

ฮ่องเต้ให้เขาเดินหน้าเข้ามา แล้วเอามือเท้าโต๊ะไว้ แล้วก็พูดให้เข้าเลือกว่า “ข้าให้เจ้าเลือกสองทาง ทางแรกไปฆ่าไอ้เจ็ด ทางที่สอง ไปฆ่าเสี้ยหลีโม่ แล้วให้เขากินยาที่ทำให้เป็นหมัน”

อ๋องอานชินมองใบหน้าฮ่องเต้ที่เลือดเย็น แล้วตอบว่า “ถ้ากระหม่อมสามารถทำให้หลีโม่เข้าวังมารักษาให้ฝ่าบาทได้ จะมีทางที่สามไหม?”

ฮ่องเต้ส่ายหัว “ไม่จริงหรอก เจ้าคิดว่าข้าจะให้นางเข้าวังมาอย่างนั้นหรือ?”

“ฝ่าบาท ถ้านางตั้งใจเข้าวังมารักษาให้ท่านจริงๆ เหตุใดเมื่อวานท่านจึงพูดกับซือถูเย้นเช่นนั้น? ท่านคิดว่าหลีโม่จะรักษาท่านไม่หาย ก็เลยจะตัดทางเดินของพวกเขา เพื่อทำให้ท่านสบายใจอย่างนั้นหรือ?”

ฮ่องเต้นิ่งไป “ถึงแม้หลีโม่จะรักษาข้าไม่หาย แต่ว่า ก็ยังสามารถยื้อชีวิตข้ามา2-3ปี แต่น่าเสียดาย ทุกอย่างของข้าจะต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกนาง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะต้องมาเสี่ยงกับเวลา2ปี และทิ้งบ้านเมืองของตนเองไปได้อย่างไร?”

“ถ้าพูดแรงหน่อย ถ้าฝ่าบาทสิ้นพระชนม์ไป ก็ต้องเสียบ้านเมืองไปอยู่ดี”

“อย่างน้อย ข้าก็ยังสามารถรับรองได้ว่าคนที่สืบทอดราชบัลลังก์จะเป็นลูกของข้า แต่ไม่ใช่คนอื่น”

“คนอื่นที่ฝ่าบาทบอกมา คือน้องชายของตนเองนะ และยังภักดีต่อท่านมาหลายปี เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อท่านก็หลายครั้ง” เสียงของอ๋องอานชิน เริ่มสูงขึ้น และแหลมขึ้น

ฮ่องเต้มองเขา แล้วก็มีสายตาโมโห พร้อมตวาดว่า “ถ้าเจ้าเป็นข้า เจ้าก็จะทำเหมือนข้า จะทำเพื่อคนที่ตนเองเป็นห่วง ทำเพื่อสิ่งของของตนเอง โดยไม่สนใจอะไร วันนี้เจ้าเข้าวังมา ก็เพื่อคนที่เจ้ารักไม่ใช่หรือ? อย่าทำตัวเป็นคนสูงส่งหน่อยเลย เจ้ากับข้า มันต่างกันตรงไหน?”

อ๋องอานชินพูดอย่างหมดหวังว่า “กระหม่อมมิบังอาจจะเปรียบเทียบกับฝ่าบาท แล้วก็เทียบไม่ได้กับฝ่าบาทด้วย”

“เจ้าแค่บอกมาว่า จะรับปากเรื่องที่ข้าบอกได้หรือไม่?” ฮ่องเต้โมโหพูดไป ใบหน้าก็เริ่มแดง ทำให้คนรู้สึกกระอักกระอ่วน

อ๋องอานชินส่ายหัว “ข้อแรก กระหม่อมจะไม่ฆ่าน้องชายตนเอง ข้อสอง กระหม่อมจะไม่ทำให้น้องชายตนเองต้องไร้ผู้สืบสกุล เรื่องชั่วช้าเช่นนี้ ถ้ากระหม่อมทำลงไป แล้วจะเอาหน้าที่ไหนไปพบบรรพบุรุษ?”