พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 774

ตอนที่ 774 แอบหนีออกไป

หลังจากหลิงลี่ออกไป ไม่นาน

เขาดูเหมือนจะเหนื่อยมาก หลีโม่รู้ว่าหลายวันนี้เขานอนไม่หลับ จัดการเรื่องมากมาย แล้วตนเองก็ช่วยอะไรไม่ได้

“ทำไมวันนี้กลับเร็ว?” นางออกไปช่วยถอดเสื้อคลุมออก แล้วถามเบาๆ

“ใช่แล้ว คืนนี้นัดเจ้าเซียวโธ่ไว้ จะคุยกันเรื่องการเป็นพ่อคน” ซือถูเย้นพูดยิ้มๆ

หลีโม่รู้ว่าเขานัดอ๋องเย่ไว้ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วยิ้มตอบว่า “เซียวโธ่นั่น ซุกซนจะตาย จะรู้เรื่องการเป็นพ่อคนหรือ?”

“ดังนั้น ข้าก็จะไปสอนเขาไง” ซือถูเย้นเอามือมาโอบเอวนาง แล้วยิ้มร้ายๆ “ข้าก็สอนคนเป็นเหมือนกันนะ”

หลีโม่ตอบ “ก็จริงนะ ต้องมีคนสอนหน่อย ตอนที่เราแต่งงานกันแรกๆ เจ้าก็สอนข้า หนังสือวางอยู่บนหัวนอนนั่น มันเป็นหนังสือดีนะ”

ซือถูเย้นก็เขินหน้าเสีย “ไม่ต้องพูดถึงหนังสือนั้นเลยนะ” มันเป็นเรื่องน่าอายของเขา ถ้ารู้ว่าเนื้อหาและรูปภาพในหนังสือมันแปลกๆ อย่างนั้น ไม่สู้ออกไปฝึกความเป็นชายตั้งแต่อายุ15แล้วเสียก็ดี

“เพียงแต่ พอนึกถึงภาพพวกนั้น แล้วอดใจไม่ได้ก็เท่านั้นเอง”

หลีโม่ก็จำได้ แล้วก็หัวเราะ ในหนังสือมีตอนหนึ่งที่กล่าวถึงท่ากระเรียนและไก่ลุกยืน เขาก็บอกว่าคนเขียน เขียนจากประสบการณ์ ก็เลยทำตามหนังสือ มันจะเป็นท่าบ้าบออะไรกัน ก็แค่ทำท่ามากเกินไปก็เท่านั้น ถ้าไม่ฉีกหนังสือนั้นทิ้ง ก็คงน่าขันมากกว่านี้

“ขำอะไร? มีอะไรน่าหัวเราะ? หนังสือก็บอกมีเหตุผลดี แต่เจ้าไม่รู้จักวิทยายุทธก็เท่านั้น ใครจะรู้ว่าเจ้าเป็นคนไม่มีจุดยืนขาเดียวไม่เป็น”

“แต่เจ้ายืนได้นะ” หลีโม่ทำท่าหัวเราะแล้วมองเขา “แล้วสุดท้ายละ?”

สุดท้ายก็ทำท่าแข็งทื่อ แล้วก็ล้มลงนอนไปด้วยกัน

“อย่าพูดถึงมันอีกนะ” ซือถูเย้นกัดฟันพูด

หลีโม่หัวเราะร่า “ท่ากระเรียนไก่ขาเดียว ยังดีหน่อย แต่ว่าท่ากระเรียนร่อน อันนั้นไม่ไหวจริงๆ”

ซือถูเย้นจับหน้านาง แล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าพูดอีกละก็” แล้วเขาก็หน้าเจื่อน

หลีโม่หัวเราะหนัก สุดท้าย ก็ต้องให้ซือถูเย้นเอาปากมาปิดปากนางไว้ นางถึงจะหยุดพูด

แค่แซวเล่นนิดหน่อย ก็ทำให้เขาจูบขึ้นมา หลีโม่เกือบจะนอนในอ้อมกอดเขา “หรือว่าจะต้องหาผู้หญิงให้เจ้าหน่อยแล้ว”

“เจ้ากล้าหรือ?” ซือถูเย้นโกรธ

หลีโม่ยิ้มร้ายๆ แล้วก็ยื่นมือออกมา “แม่นางทั้ง5นี้ ใช้การได้ดีนะ”

กำลังเป็นชายที่วัยเลือดร้อน แล้วยังเพิ่งได้สัมผัสผู้หญิงเมื่อไม่นานนี้ แล้วจะให้อดไปตั้ง9เดือนได้อย่างไร?

ตอนช่วงกินอาหารค่ำ ซือถูเย้นมองมือหลีโม่ตลอด แล้วก็พูดว่า “ข้ามีคนคอยปรนนิบัติแล้ว”

หลีโม่ยกมือขึ้น แล้วก็ต่อยออกไป “ใช่สิ คนปรนนิบัติเจ้าไม่เพียงจะปรนนิบัติเจ้าได้ ทั้งยังต่อยเจ้าได้ด้วย”

ซือถูเย้นเอามือจับไว้ แล้วตอบว่า “แล้วคนปรนนิบัติคนนั้น มีชื่อว่าอะไรรึ?”

“ก็ชื่อว่า ฝ่ามือแม่น้ำทั้ง5ไง”