พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 775

ตอนที่ 775 ส่งหลีโม่

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ซือถูเย้นก็ทำท่าจะออกไป

ก่อนออกไป เขากอดหลีโม่อยู่นานมาก โดยไม่ปล่อย

หลีโม่ก็เริ่มไม่สบายใจ “เป็นอะไรไป?”

ซือถูเย้นปล่อยนาง แล้วก็จ้องมองหน้าที่กังวลของนาง แล้วเขาก็ยิ้ม “ไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่อยากกอดเจ้า วันนี้ไม่อยากจะออกไปไหนเลย อยากอยู่กับเจ้า แบบนี้เขาเรียกว่าคู่รักไม่อยากห่างกัน”

หลีโม่หัวเราะ “ดูเจ้าสิ ไม่หลงเหลือความเป็นอ๋องซื่อเจิ้งเหมือนเมื่อก่อนเลย ข้าชอบเจ้าแบบนั้นมากกว่า”

ซือถูเย้นจูบหน้าปากนาง แต่ก็ใจสั่น “หลีโม่ ข้ารักเจ้านะ”

หลีโม่ก็นิ่งไป แล้วก็น้ำตาไหล นึกว่าเขาจะไม่พูดคำนี้ออกมา

นางกอดเขา แล้วเอาหัวซุกในอกเขา พูดน้ำเสียงคัดจมูกว่า “เจ้านี่ร้ายนะ ชอบทำให้ข้าน้ำตาไหล”

“เด็กโง่ เจ้าน่าจะพูดว่า เจ้าก็รักข้าเช่นเดียวกันนะ ร้องไห้ทำไม?” ซือถูเย้นกล่าว

หลีโม่เงยหน้าขึ้น ขนตาเต็มไปด้วยน้ำตา “ข้ารักเจ้า เจ้ารู้ตั้งนานแล้ว”

ซือถูเย้นยิ้มอย่างอบอุ่น แล้วตอบว่า “ข้ารู้อยู่แล้ว รู้มาตลอดนั่นแหละ”

ทั้งสองกอดกันอยู่สักพัก แล้วซือถูเย้นก็ค่อยๆ ปล่อยนาง “อืม ข้าไปแล้วนะ”

แต่หลีโม่ก็ไม่อยากให้เขาไป “ได้ ไปเถอะ”

เดิมอยากเรียกเขากลับมา แต่ก็เพราะคืนนี้ตนเองจะต้องแอบออกไปข้างนอก นางก็เลยไม่เรียกเขา

เห็นซือถูเย้นใส่ชุดสีดำออกไป ก่อนไป เขาหันหลังกลับมามองนาง สายตาเต็มไปด้วยความรัก แล้วลมก็พัดกระทบชุดของเขา แล้วตอนที่เขาหันกลับไป หลีโม่รู้สึกว่า ลมมันเริ่มแรงขึ้น

ในใจก็รู้สึกสังหรณ์ในไม่ค่อยดี

นางกลับเข้าห้อง แล้วก็นั่งนิ่งๆ ในหัวก็สับสน

นางพบว่า คืนนี้ไอ้เจ็ดมีเรื่องปิดบังมากมาย ไม่บอกอะไรนางเลย ตั้งแต่นางท้อง นางก็เหมือนเป็นคนโง่

ถึงแม้จะรู้ว่าเขาทำไปเพื่อปกป้องนาง แต่ว่า นางไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ นางคิดว่าตนเองก็อยากจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้ด้วย

ตอนที่หลิงลี่เข้ามา ก็เห็นนางกำลังนั่งเหม่อ ก็เลยเรียกว่า “ท่านเป็นอะไรไปหรือ?”

หลีโม่เงยหน้าขึ้น แล้วก็ตอบว่า “ไม่มีอะไร หลิงลี่ พวกเราจะไปกันตอนไหน?”

“เดี๋ยวหม่อมฉันไปจัดการก่อน” หลิงลี่มองนาง แล้วก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

“ทำไมหรือ?” หลีโม่เห้นนางมีสีหน้าแปลกๆ ก็เลยลุกขึ้นถาม

หลิงลี่เดินถอยไป แล้วตอบว่า “พระชายา จริงๆแล้ว ท่านไม่ต้องคิดมาก ที่ท่านอ๋องไม่บอกท่าน ก็เพราะหวังจะให้ท่านดูแลลูกในท้อง ดังนั้น ถ้าครั้งนี้พวกเราไปหาอ๋องอานชิน แล้วไม่ได้ข่าวอะไร ท่านก็อย่ากังวลไป”

“ข้ารู้แล้ว” หลีโม่รู้ว่าอ๋องอานชินก็ใช่ว่าจะพูด แต่ว่า ก็ต้องไปลองก่อน

ถ้าไม่รู้ความจริง นางก็จะกังวลอยู่ทุกวัน มันช่างเจ็บปวด

หลิงลี่พยักหน้า “เช่นนั้นก็ดีเลย เดี๋ยวหม่อมฉันไปจัดการก่อน”

พูดจบ นางก็เดินออกไป

หลีโม่ก็ไปเปลี่ยนชุด แล้วเรียกเย็นเอ๋อร์มาช่วยหวีผมให้เรียบร้อยหน่อย จะออกไปข้างนอก ทำผมปกติหน่อยก็พอ

ผ่านไปช่วงธูปดอกเดียว หลิงลี่ก็เข้ามา “พวกเราไปกันเถอะ ออกทางประตูหลัง มีรถม้ารออยู่ในซอยด้านนอก”

มามาพุ่งเข้ามา ในมือก็ถือถ้วยยา “ให้หม่อมฉันตามไปด้วยเถอะ”

หลีโม่มองหลิงลี่ “เจ้าบอกมามาหรือ?”

“ใช่แล้ว เพราะต้องให้มามาช่วยเคลียร์ด้วย ท่านจะออกไป แล้วนางไม่ไปด้วย นางจะวางใจหรือ?” หลิงลี่กล่าว