พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 781

ตอนที่ 781 จับตัวอ๋องเย่

คนที่ถอยออกมา ก็หนีไปทางโดยหาน

ฮ่องเต้ก็กำลังโมโห แล้วก็มีราชโองการสามครั้งติดต่อกัน อันแรก ให้ไปล้อมจวนอ๋องอานชิน พอเจออ๋องอานชินก็ให้ทำร้ายก็พอ แต่พอเห็นหลี่ซ่วยหยุ่นให้ฆ่าทิ้งเสีย

อันที่สอง ส่งทหารไปโดยหาน จับตัวเสี้ยหลีโม่กลับมา

อันที่สาม ส่งกำลังทั้งหมดไปจับตัวซือถูเย้น

ตอนที่ทหารองครักษ์หามศพของเปากงกงกลับมาตำหนักซีเวย ฮ่องเต้ไม่มองแม้แต่หางตา แล้วก็สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หามออกไป ให้หมากิน”

วั่นสวี้เข้ามารายงาน “ฝ่าบาท กระหม่อมสืบมาแล้ว คืนนี้อ๋องเย่ไม่ได้เข้าวัง แต่ว่า คนของตึกเสหานที่บุกเข้าวังมาคืนนี้ มีเจ้านายเป็นอ๋องเย่”

ฮ่องเต้กำหมัดแน่น แล้วกัดฟันพูดว่า “สั่งการลงไป ให้เซียวเฮาเย่จัดกำลัง ไปโจมตีตึกเสหาน ข้าอยากจะฆ่าเสียให้สิ้น”

“รับบัญชา” วั่นสวี้ยกมือคำนับ แล้วก็เสนอ “ฝ่าบาท ให้กระหม่อมออกรบเองเถิด กระหม่อมคุ้นเคยกับตึกเสหานดี แล้วก็รู้ว่ากำลังหลักของตึกเสหานอยู่ที่ไหน แล้วอีกอย่าง อ๋องเย่ยังมีสู้เยว่โหลวอีก มีไว้เพื่อสืบหาข่าวสารต่างๆ กระหม่อมขอเสนอให้กวาดล้างไปในคราวเดียวกันเลย”

“เจ้าขอเสนอตัวออกรบเองหรือ?” ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว แล้วก็คิดถึงที่ตระกูลของเซียวเฮาเย่ติดต่อกับซือถูเย้นอยู่บ่อยๆ แม้แต่คนรับใช้ข้างกายหลายปี ยังทรยศเขา ครั้งนี้จะใช้เซียวเฮาเย่ไม่ได้

“กระหม่อมจะทำสุดความสามารถ เพื่อสนองพระราชโองการ” วั่นสวี้พูดอย่างมั่นใจ

ฮ่องเต้ก็นิ่ง “เจ้าไปที่จวนไท่เว่ยก่อน ไปจับอ๋องเย่ จากนั้นก็จัดกำลังออกไปจัดการ”

“ฝ่าบาท แล้วทางฝั่งอ๋องหนานหวย......” วั่นสวี้ลังเล “คืนนี้ยังมีคนอีกกลุ่ม เป็นคนของอ๋องหนานหวย จะจัดการทีเดียวเลยหรือไม่?”

ฮ่องยกมือห้าม “เข้าไม่มีพิษสงอะไรมาก ยังไม่ต้องจัดการ”

“รับบัญชา” วั่นสวี้รับราชโองการออกไป

ตัดมาทางจวนไท่เว่ย

คืนนี้อ๋องเย่ไม่ตามซือถูเย้นเข้าวังไป แต่ว่า ขับมีหน้าที่รับช่วงต่อ

แต่ว่า ตอนที่พวกตึกเสหานถอยกลับ เขาไม่เห็นซือถูเย้น ในใจก็เดาว่า ซือถูเย้นน่าจะตกอยู่ในมือของฮ่องเต้แล้ว

คนของตึกเสหานถอยกลับหมดแล้ว ก็ไม่มีใครกลับไปหาความตายอีก เขาก็เลยสั่งให้พวกนั้นออกไปจากเมืองหลวง ไปหลบซ่อนตัวที่โดยหาน เพราะฮ่องเต้ต้องส่งคนไปตามฆ่าแน่ มีแต่โดยหาน ที่ปลอดภัยที่สุด

เนื่องจากตอนกลางคืนประตูเมืองจะผิด ดังนั้น เขาต้องพาคนออกเมืองเอง

หลังจากส่งคนออกไปแล้ว ก็กลับมายังจวนไท่เว่ย คนของสู้เยว่โหลวต่างก็เข้ามารายงาน บอกว่าไม่พบซือถูเย้น

อ๋องเย่ก็กังวลมาก แล้วก็เปิดแผนที่ออกมา ตอนนั้นเคยคุยกับพี่เจ็ดว่า จะถอยทัพ ต้องหนีมาทางทิศใต้ ถึงเขาจะออกห่างไป แต่ก็ยังให้คนไปเฝ้าดูจนกว่าจะมีทหารตามมา

“ตำหนักทงเทียน ตำหนักซีเวย ตำหนักหมิงโย่ว ตำหนักฉางหนิง ตำหนักถุ้ยหัวถ้าถอยออกไป จะต้องผ่านตำหนักพวกนี้ เซียวเซียวชี้ไปที่แผนที่ “พวกนี้ ได้ยินคนมารายงานว่า ท่านอ๋องบาดเจ็บ หรือว่าจะหลบอยู่ตำหนักพวกนี้” ”

เซียวเซียว เซียวโธ่ ซูชิงก็ไม่ได้ไป เรื่องนี้ซือถูเย้นไม่อยากให้พวกเขาตามไป ดังนั้น พวกเขาได้แต่รอข่าวอยู่ที่จวนไท่เว่ย

อ๋องเย่กล่าว “ถ้ายังอยู่ในวัง เช่นนั้น ในวังนอกจากหมุยกุ้ยเฟยแล้ว ก็ไม่มีใครจะช่วยได้ แล้วเขาก็ยังบาดเจ็บ มันอันตรายมาก”

“ตำหนักพวกนั้น ค่อนข้างห่างไกล ตำหนักถุ้ยหัวเป็นวังเย็น ถ้าฮ่องเต้คิดว่าเขาออกวังไปแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะค้นในวัง ก็อาจจะเป็นเรื่องดีอยู่” ซูชิงกล่าว

อ๋องเย่พยักหน้า “ซูชิงพูดมาก็มีเหตุผล แต่ว่า พี่เจ็ดบาดเจ็บ แล้วยังออกมาเป็นคนสุดท้าย ค่อนข้างห่างจากกองกำลังเรา ดังนั้นฮ่องเต้อาจจะเดาว่าเขายังไม่ได้ออกไป”

เซียวเซียวมองอ๋องเย่ “ฮ่องเต้ต้องเรียกพบท่านแน่ ตอนนั้น ท่านก็แกล้งบอกไป”

อ๋องเย่หัวเราะ “เรียกข้าหรือ? คิดง่ายไป เขาจะสั่งคนมาจับข้าสิไม่ว่า”

คนที่ไม่มีผลงานอะไร คือคนที่ปลอดภัยที่สุด

ก่อนสว่าง วั่นสวี้ก็พาคนเข้ามา

วั่นสวี้ใส่ชุดเกราะวางมาดเต็มที่ มาล้อมอ๋องเย่ไว้ แล้วก็หัวเราะ “ท่านอ๋อง ขออภัยด้วยนะ ข้าก็แค่ทำตามหน้าที่ เชิญท่านอ๋องมากับข้าด้วย”

อ๋องเย่ก็หัวเราะลั่น “เรียกตนเองว่าอะไรนะ? ใต้เท้าว่านลืมไปแล้วหรือ ว่าตอนที่อยู่กับกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง ต้องระวังตัวเองมากแค่ไหน?”

วั่นสวี้เปลี่ยนสีหน้า “เจ้าพูดมั่วอะไร?”

อ๋องเย่เดินเข้าไป แล้วก็ยิ้มพูดเสียงต่ำใส่ “อะไรนะ? ความลับนี้มันพูดไม่ได้หรือ? ใต้เท้าว่านไม่ต้องระวังตัวเช่นนั้นก็ได้ ไม่มีใครรู้หรอก ว่าใต้เท้าเป็นคนรับใช้ใต้กระโปรงของกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง”

ฝีมือของกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง ก็มีอยู่แค่นั้น

หรือไม่ก็จับผิดคนอื่น หรือไม่ซื้อตัวมา ที่ใช้มากก็มารยาร้อยเล่มเกวียน

แต่ก็ต้องแต่ละคนด้วยจะใช้แผนไหน

วั่นสวี้ได้ยินเข้าพูดดังนั้น ก็อยากจะฆ่าเขาทิ้ง นึกว่าเรื่องนี้ไม่มีใครรู้ แต่ว่า ในเมื่อเขารู้ อีกอย่าง ถ้ามีคนรู้เยอะขึ้น จะต้องมีเรื่องไปถึงฮ่องเต้แน่

ฮ่องเย่เห็นเขาตกใจ ก็หัวเราะดังลั่น “วางใจเถอะ ใต้เท้าว่าน เรื่องบางเรื่อง มีท่านรู้ ข้ารู้ แต่จะไม่มีใครรู้ เจ้าก็วางใจเถอะ ต่อหน้าฮ่องเต้ ข้าจะไม่พูดอะไรออกมาเลย”

วั่นสวี้ก็กัดฟัน แล้วหันไปมองเหลียงสู้หลิน เรื่อง เหลียงสู้หลินต้องไปบอกฮ่องเต้แน่ เพราะอ๋องเย่ตั้งใจพูด

นึกถึงจนกว่าจะได้ตำแหน่งนี้ แต่อาจจะทำให้ฮ่องเต้ระแวงเขาเพราะเรื่องนี้ เขาก็โกรธมาก แล้วก็ต่อยเข้าที่ท้องอ๋องเย่ แล้วโมโหว่า “เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้า ต่อให้เจ้าทำร้ายข้าต่อหน้าฮ่องเต้ ข้าก็ไม่กลัว”

สายตาอ๋องเย่ ก็เริ่มโกรธขึ้น แล้วก็กัดฟันพูดว่า “เรื่องความแค้นส่วนตัว！”