พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 782

ตอนที่ 782 ไท่ฮองไท่เฮากลับมาแล้ว

วั่นสวี้ถูกคนหามออกไป

เขาถูกอ๋องเย่ลงมือไป ไม่มีใครช่วยเลย เพราะว่า ฮ่องเต้สั่งให้มาจับตัวอ๋องเย่ แต่ไม่ได้บอกให้ทำร้ายเขา

ชัดเจนว่า เขาไม่ได้ขัดขืน ที่ลงมือกับวั่นสวี้ไป ก็เพราะเรื่องส่วนตัว เพราะพูดก่อนล่วงหน้าแล้ว

แน่นอนว่า ที่สำคัญก็คือ บนหลังคานั้น มีพลธนูมาเฝ้าอยู่

ใครก็รู้ว่า ถ้าขัดขืนการจับกุม ก็จะไม่มีใครตามกลับมาได้ ฮ่องเต้ ก็จะโกรธ กลัวว่าทุกคนจะลำบาก

แน่นอนว่า ที่สำคัญก็คือ วั่นสวี้อยู่ดีดีก็ถูกเสนอให้มารับตำแหน่งหัวหน้านี้ ตำแหน่งได้มาลอยๆ จะคุมใจคนไม่ได้ และทหารองครักษ์ต่างก็มีความคิดกันทุกคน ควบคุมยาก แล้วเขายังเป็นคนวางอำนาจแบบนี้ ทุกคนก็เลยเลือกจะดูอยู่เฉยๆ

แล้วอ๋องเย่ก็ถูกจับตัวไป

ตัดมาทางอ๋องอานชินก็พาหลี่ซ่วยหยุ่นหนีไป เดิมทีจะหนีไปทางโดยหาน แต่ตอนที่เขาหนีออกไป ก็มีคนตามไปด้วย เขาก็เลยเปลี่ยนเส้นทาง แล้วก็พาหลี่ซ่วยหยุ่นไปซ่อนตัว

เนื่องจากต้องพาคนไปด้วย แล้วไม่มีใครมารับ ดังนั้น ตอนที่กำลังออกเมือง เขาก็ถูกตามจนพบ

หลี่ซ่วยหยุ่นก็ฟื้นขึ้นมา ฟ้ามืดมิด ทหารจุดคบเพลิง ส่องจนสว่างจ้า

“อ๋องอานชิน ขอให้ท่านยอมแพ้เสียเถอะ” คนที่ตามอ๋องอานชิน เป็นทหารองครักษ์ที่อารักขาฮ่องเต้อยู่ที่ตำหนักทงเทียน ฝีมือระดับต้นๆ

คนที่นำมา คือลูกชายคนโตของใต้เท้าซุน ชื่อ ซุนเห้อ

หลี่ซ่วยหยุ่นรู้จักซุนเห้อ เขาเคยเข้าออกตำหนักซีเวยหลายครั้ง

นางมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสงสัย แล้วก็มองอ๋องอานชิน แล้วก็มาซบอ๋องอานชินโดยไม่รู้ตัว “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

ซุนเห้อกล่าวว่า “เจ้าเมือง ท่านถูกอ๋องอานชินลักพาตัว ฝ่าบาทให้ตามมาช่วยท่าน”

หลี่ซ่วยหยุ่นนิ่งไป แล้วรีบถอยห่างแล้วมองอ๋องอานชิน พร้อมกับพูดโมโหว่า “ทำไมเจ้าถึงมาลักพาตัวข้า?”

อ๋องอานชินจับมือนาง แล้วชี้กระบี่ออกไป พูดกับซุนเห้อว่า “เจ้าอย่าพูดมาก เข้ามาเลย！”

ซุนเห้อยิ้มเย็น “ถ้าเช่นนั้น ก็อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้าก็แล้วกัน”

คนสิบกว่าคน พุ่งเข้าไป

แต่ไม่ได้จะฟันอ๋องอานชิน แต่ไปฟันหลี่ซ่วยหยุ่น

ฝ่าบาทมีรับสั่ง ไม่ให้ฆ่าอ๋องอานชิน แต่หลี่ซ่วยหยุ่นต้องตาย

อ๋องอานชินกอดหลี่ซ่วยหยุ่น แล้วกระโดด คมกระบี่พุ่งออกไป กลายเป็นรัศมีความคมของกระบี่พุ่งออกไป ทำให้ซุนเห้อต้องถอยหลังไป2ก้าว

หลี่ซ่วยหยุ่นเห็นพวกนั้นจะฟันตนเอง ก็ตกใจมาก “ฝ่าบาทให้พวกเจ้ามาช่วยข้าไม่ใช่หรือ? ทำไมจะฆ่าข้า?”

ซุนเห้อก็พูดว่า “เจ้าเมือง ท่านมานี่ ถ้าเข้ามาก็จะไม่มีใครทำร้ายท่าน”

อ๋องอานชินพูดว่า “อย่าเข้าไปนะ มันหลอกเจ้า”

หลี่ซ่วยหยุ่นก็มองหน้าเขา แล้วก็เชื่อเขา

อ๋องอานชินเอามีดพกออกมา แล้วยื่นให้นาง “เจ้าเอาไว้ป้องกันตัว”

หลี่ซ่วยหยุ่นก๋รับไว้ แล้วก็ตัวสั่น

ซุนเห้อก็หัวเราะ “ในเมื่อเจ้าเมืองไม่เชื่อแม้กระทั่งฝ่าบาท เช่นนั้นก็ตายตามอ๋องอานชินไปเถอะ”

พูดจบ ก็ยกมือ ให้บุกรอบที่สอง

อ๋องอานชินอีกมือถือกระบี่ อีกมือจับหลี่ซ่วยหยุ่น ได้แต่ปัดป้อง ถึงจะสู้ยาก แต่ก็ยังเอาอยู่

แต่หลี่ซ่วยหยุ่น ตอนแรกถูกวางยาสลบ ทำให้ร่างกายอ่อนแรง เดินตามอ๋องอานชินไม่ทัน จนเกือบจะล้มหลายครั้ง อ๋องอานชินก็ต้องจับนาง แต่เป็นแบบนี้ ฝั่งตรงข้ามจะได้เปรียบ

ซุนเห้อรีบคุกเข่า ทหารองครักษ์ก็คุกเข่าลงด้วย “กระหม่อมถวายพระพรไท่ฮองไท่เฮา”

แล้วก็มีอีกคนตามลงมา เป็นหญิงแก่ใส่ชุดสีเทา พอลงมาก็ยิ้มพูดว่า “เด็กพวกนี้ จะฆ่าคนแล้วหรือ?”

แล้วก็ใช้สายตามองไปยังหน้าของซุนเห้อ “กลับไปบอกฮ่องเต้ บอกว่าข้ากลับมาแล้ว”

ซุนเห้อเงยหน้ามอง แล้วรู้สึกว่าดวงตาของไท่ฮองไท่เฮานั้น เหมือนบ่อน้ำที่ลึกมาก ยากหยั่งถึง จนทำให้เขาตกใจจนต้องก้มหน้าไป “รับทราบแล้ว！”

“เอาตัวไป！” หลงจ่านเย๋นมองอ๋องอานชิน แล้วก็สั่งอาซื๋อกูกู ส่วนตัวเองก็เดินหลับไป

อ๋องอานชินโล่งอก แล้วกอดหลี่ซ่วยหยุ่น แล้วก็เดินตามอาซื๋อกูกูไป

“บรรพบุรุษ ขอให้ท่านช่วยนางหน่อยเถิด” อ๋องอานชินตามไปขอร้องหลงจ่านเย๋น

หลงจ่านเย๋นก็พูดออกมาว่า “นางไม่ตายหรอก กลับจวนอ๋องค่อยว่ากัน”

กลับจวนอ๋อง ก็คือกลับไปจวนอ๋องหลี่ชิน เพราะว่า ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งและจวนอ๋องหลี่ชินถูกล้อมไว้หมดแล้ว

อ๋องหลี่ชินก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย งงเป็นไก่ตาแตก

เขาลุกขึ้นมาเอามือขยี้ตา แล้วก็ลืมตาขึ้น “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? บรรพบุรุษกลับมาแล้วหรือ พี่สองท่านบาดเจ็บ เจ้าเมืองก็กำลังจะตายด้วย”

ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างเลย แสดงว่าอ๋องหลี่ชินท่านนี้ดูเหมือนจะไม่สนใจความเป็นไปในโลกแล้ว

หลงจ่านเย๋นกลอกตาไปมา “รู้ว่านางใกล้จะตายแล้ว ยังไม่รีบไปเตรียมห้องอีก อยากให้นางตายรึไง?”

อ๋องหลี่ชินรีบหันไปสั่งเด็กๆ แล้วก็ให้คนไปเรียกพระชายาหมันเอ๋อร์

โชคดีที่วันนี้เป็นที่ต้องเข้าวังไปถวายพระพรฮองไทเฮา หมันเอ๋อร์จึงตื่นแต่เช้า กำลังแต่งตัวอยู่ ถึงอย่างไรวันนี้นางก็ไปสาย ดังนั้น ก็เลยไม่รีบ ไปให้เห็นหน้าก็พอ

อย่างมากก็ถูกด่าไม่กี่คำ ก็ยังดีกว่าไม่ได้นอนตื่นสาย