พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 783

ตอนที่ 783 ฮองไทเฮาหลอกเอาเงิน

หมันเอ๋อร์ได้ยินคนรับใช้มารายงานว่าไท่ฮองไท่เฮากลับมาแล้ว ก็รีบลุกขึ้น “ดีเลย มีคนมาช่วยคานกำลังของคนนั้นได้สักที”

นางวิ่งออกไป สาวใช้ก็รีบตามออกไป “พระชายา ยังไม่ได้เขียนคิ้วเลย”

หมันเอ๋อร์ก็ไม่สนใจคิ้วตนเองแล้ว มีเรื่องอยากจะพูดแต่เก็บไว้ในใจนาแล้ว กว่าจะรอให้ไท่ฮองไท่เฮากลับมา มีหรือจะไม่รีบไปรายงาน?

เพียงแต่ยังไม่ได้ไปรายงาน ก็ต้องตกใจกับอาการของหลี่ซ่วยหยุ่น “คุณพระช่วย นี่มันเกิดอะไรขึ้น? นี่มันอะไรกันแน่?”

หลงจ่านเย๋นรู้วิชาแพทย์ แล้วก็ไล่คนอื่นออกไป ส่วนนางก็อยู่ในห้อง แค่ช่วงธูปก้านเดียว นางก็ออกมา แล้วพูดกับทุกคนว่า “นางไม่ตายหรอก”

อ๋องหลี่ชินก็ตอบรับ แล้วก็รีบคุกเข่าคำนับ และก็ลากให้หมันเอ๋อร์คุกเข่าลงด้วย

เขาเป็นคนถือเรื่องมารยาท ดังนั้น ถึงแม้จะไม่เหมาะ แต่ว่า ไม่ได้โขกหัวให้บรรพบุรุษนานแล้ว ต้องทำทดแทน

หลังจากหมันเอ๋อร์โขกหัว แล้วก็เข้าไปหาบรรพบุรุษ เล่าเรื่องในวังเกี่ยวฮองเฮาและฮองไทเฮาทั้งหมดให้นางฟัง

ส่วนทางนั้น อ๋องหลี่ชินก็ถามอ๋องอานชินว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้ยินว่าเมื่อวานในวังมีการต่อสู้ เขาก็อ้าปากค้าง “วุ่นวาย วุ่นวายมาก พี่น้องเข่นฆ่ากันเอง ไม่ได้ ข้าต้องเข้าวังไปพูดกับฮ่องเต้”

อาซื๋อกูกูจับแขนเขาไว้ “จะไปพูดอะไรอีก? พูดไปเขาก็ไม่เข้าใจหรอก”

“ในโลกนี้ จะมีเรื่องอะไรที่อธิบายกันไม่ได้?” อ๋องหลี่ชินไม่ยอม

“ฮ่องเต้ไม่รู้หนังสือหรือ?”

อ๋องหลี่ชินนิ่งไป “ก็รู้สิ”

“ในเมื่อรู้ ก็น่าจะรู้จักคำว่า กตัญญู และภักดี เขานั้นรู้บ้างไหม?”

อ๋องหลี่ชินตอบ “ก็เลยต้องไปพูดกับเขาอย่างไรเล่า”

อาซื๋อกูกูก็ไม่อยากจะสนใจหนอนหนังสือนี่ แล้วก็มองหลงจ่านเย๋น แล้วถามว่า “ท่านจะทำเช่นไร?”

หลงจ่านเย๋นก็ทำตาเป็นประกาย เหมือนกำลังโกรธ แต่สักพักก็นิ่งไป พักใหญ่ นางตอบว่า “กลับวังเถอะ”

ตัดมาด้านในตำหนักซีเวย

ซุนเห้อกลับไปรายงานว่า ไท่ฮองไท่เฮามาช่วยอ๋องอานชินและหลี่ซ่วยหยุ่นไปแล้ว

ฮ่องเต้ก็บ่นคนเดียว ดวงตาที่บ้าคลั่งก็ค่อยๆ นิ่งไป “นางกลับมาแล้วหรือ?”

“เรียนฝ่าบาท กระหม่อมเห็นเองกับตา” ซุนเห้อนึกถึงดวงตาของไท่ฮองไท่เฮา ในใจก็รู้สึกกลัว

ในใจฮ่องเต้ก็ไม่รู้ว่า จะดีใจหรือเสียใจ แล้วก็ตัวสั่น เขามีทางรอดแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ทำให้นางผิดหวังอยู่ดี

ในชีวิตนี้ เขาพยายามไม่ทำให้นางผิดหวัง แต่เพื่อจะมีชีวิตรอด เขาก็ต้องทำให้นางผิดหวัง

“หลี่ซ่วยหยุ่นตายหรือไม่?” ฮ่องเต้ถาม

“พวกเจ้ายังมีเรื่องอะไรอีก?” ฮองไทเฮาเห็นพวกนางไม่กลับไป ก็เลยถาม

ฮองเฮาเดินขึ้นหน้า แล้วพูดเบาๆ ว่า “ไทเฮา ไหนท่านบอกว่า จะพาองค์ชายเจ็ดมาให้หม่อมฉันเลี้ยงอย่างไรเล่า?”

ฮองไทเฮาก็มองนาง “ข้าไม่ได้บอกว่าจะส่งเขาไปที่นั่นแน่ๆ แค่บอกว่าจะลองคิดดูก่อน แล้วมาคิดดูเจ้าไม่เหมาะสมจะเลี้ยงดู ดังนั้นก็เลยตัดสินใจเช่นนี้ ทำไม? เจ้าไม่พอใจหรือ?”

หูฮวนหลิงพูดอย่างไม่ยอมว่า “แล้วทำไมฮองไทเฮาคิดว่าหม่อมฉันไม่เหมาะสม?”

ฮองไทเฮาพูดอย่างไม่พอใจว่า “เจ้าไม่เคยมีลูก ไม่มีประสบการณ์การเลี้ยงลูก แล้วองค์ชายเจ็ดก็มีอายุ8ขวบแล้ว ห่างกับเจ้าแค่ 8 ปี 10ปี เจ้าจะเป็นแม่คนได้อย่างไร?”

“คือ..........” หูฮวนหลิงอยากจะพูดว่าท่านเองก็ไม่เคยเลี้ยงลูกไม่ใช่หรือ? แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา เพียงไม่พอใจ เพราะนางรับเงินไปแล้ว “ขอให้ฮองไทเฮาพิจารณาอีกครั้งเถิด ถ้าเงินมันน้อยไป หม่อมฉันจะคิดหาทางเพิ่ม”

ฮองไทเฮานิ่งแล้วตอบว่า “เจ้าหมายความว่าเช่นไร? เจ้าคิดว่าข้าเห็นแก่เงินนิดหน่อยของเจ้าหรือ? ไม่สิ เจ้าบอกว่า เงินพวกนั้น เจ้าให้เป็นการตอบแทนพระคุณตอนเทศกาลไม่ใช่หรือ? ทำไมเล่า? หรือความหมายอื่น? ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะไม่รับ”

หูฮวนหลิงโกรธจนเข็ดฟัน เงินค่าตอบแทนบุญคุณจะต้องถึง 2หมื่นตำลึงหรือ?

นางไม่มีเงินแล้ว ถ้านางไม่ให้องค์ชายเจ็ดนางมาเลี้ยง เงินพวกนั้นก็ต้องเอาคืนมา แล้วก็บอกว่า “หม่อมฉันผิดไปแล้ว แล้วเงินพวกนั้นจะ........”

“ครั้งนี้ก็ช่างเถอะ ต่อไปก็อย่าส่งมาแล้วกัน” ฮองไทเฮาบอกไม่เป็นไร แล้วก็เดินเข้าห้องโถงไป ปล่อยให้นางยืนงงอยู่คนเดียว

หูฮวนหลิงเสียงวิ้งอยู่ในหัว ความโกรธกำลังทวีคูณขึ้น ทำไมถึงเป็นคนหน้าด้านเช่นนี้? ครั้งนี้ก็แล้วกันไป ก็ต้องเป็นแบบนั้น เพราะนางไม่มีเงินไปให้แล้ว ตระกูลหูไม่ทำธุรกิจที่ขาดทุน ชาวเมืองใครๆ ก็รู้ นางก็ต้องรู้ นี่มันเป็นการหลอกเอาเงินนางชัดๆ

นางคิดถึงเรื่องปัญหาการเลี้ยงดูองค์ชายเจ็ด ฮองไทเฮาเคยบอกว่า นางไม่มีลูก ควรต้องคิดเพื่อตนเองมากไป ดังนั้น นางก็เลยส่งเงินไป ไม่นึกว่าเดิมทีนางก็ไม่อยากให้นางเลี้ยงดูองค์ชายเจ็ดแต่แรกอยู่แล้ว แค่อยากจะหลอกเอาเงินนางเท่านั้นเอง