พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 785

ตอนที่ 785 พบฮ่องเต้

ฮองไทเฮาโมโหเดินเข้าไป ก็เห็นด้านหลังม่านไม้ไผ่มีคนนั่งอยู่ นางเปิดเข้าไป แต่ก็ไม่ทำความเคารพ แล้วถามอย่างโมโหว่า “ไท่ฮองไท่เฮา ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านกลับวังมา ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ถึงขั้นให้ฮ่องเต้ไปนั่งคุกเข่าด้านนอก ฮ่องเต้กตัญญูต่อท่าน ก็เพราะว่าฮ่องเต้ฮู่ยจู่สอนมาดี ท่านอย่าได้คืบจะเอาศอก แล้วทำวางมากเกินไป”

มีหนังสือโยนออกมา ตกลงด้านหน้าของฮองไทเฮา

ฮองไทเฮามอง แล้วก็โกรธจะระเบิด “จะปลดข้าหรือ? ท่านมีสิทธิ์อะไรมาปลดข้า?”

นี่คือหนังสือให้ปลดฮองไทเฮา ถูกวางอยู่ตรงหน้าฮองไทเฮา

“ก็สิทธิ์จาก......” ไท่ฮองไท่เฮาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แทบจะไม่เงยหน้ามอง พูดเบาๆ ว่า “เพราะข้ายังเป็นไท่ฮองไท่เฮา”

“ท่านก็บอกเหตุผลมา ว่าทำไมจะปลดข้า?” นางยังโมโหไม่หยุด เคยเยินว่าจะปลดฮองเฮา แต่ไม่เคยได้ยินว่าจะปลดฮองไทเฮา

ถ้าเรื่องแพร่ออกไป แคว้นเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

“ก็เพราะเจ้าไม่มีคุณสมบัติเป็นฮองไทเฮา” ไท่ฮองไท่เฮาก็ยังคงนิ่ง ถึงขั้นไม่เงยหน้ามองนาง

ฮองไทเฮาหัวเรา “ท่านคิดว่า ฮองไทเฮาอย่างข้า จะให้ใครมาปลดง่ายๆ หรือ?”

“หือ?” ไท่ฮองไท่เฮารีบลืมตาขึ้น “เช่นนั้นเจ้าว่า ถ้าข้าปลดเจ้าไม่ได้ แล้วใครจะปลดเจ้าได้?”

ฮองไทเฮาเห็นท่าทางนางนิ่งๆ ในใจก็คิดว่า ยัยแก่คนนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่คิด

นางไม่ได้กำลังจะทำให้นางตกใจ แต่จะปลดตำแหน่งฮองไทเฮาจริงๆ

แต่ว่า คงจะยาก เพราะนางได้เตรียมที่จะสู้กับนางไว้แล้ว นางยังไม่ยอม แล้วจะมาปลดนางได้อย่างไร?

“ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้ ท่านจะมาปลดข้าไม่ได้ ข้าทำอะไรผิดไปหรือ?” นางหน้าซีด แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเถียงอย่างไร แต่รู้สึกว่าความโกรธและความกลัวเริ่มซึมเข้ากระดูก นางจะไม่ยอมเด็ดขาด

ความยิ่งใหญ่ของนาง ได้เผยออกมาแล้ว

ไท่ฮองไท่เฮามองนางนิ่งๆ “เจ้าก็ยังพักอยู่ที่ตำหนักหยันสี่ แล้วก็ยังเป็นของสีไท่เฟยเจ้า ต่อไปสนมและมิ่งฝูไม่ต้องเข้าวังถวายพระพร ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ยังให้เจ้าได้เหมือนครั้งเป็นฮองไทเฮา”

“ท่านก็บอกเหตุผลข้ามาเลย ไม่เช่นนั้น ข้าจะเอาหัวชนเสาให้ตายที่นี่” ฮองไทเฮาพูดโหด

นางก็ไม่ขาดอะไรอีกแล้ว หลายปีนี้ นางกินอยู่ไม่ลำบาก น่าจะสบายสุดในวังแล้ว

นางลืมเลยว่าตนเองนั้นมาหาเรื่อง หนังสือปลดนางฉบับนี้ทำให้นางสับสนไปหมด

“อาเซ๋อ พานางออกไป” ไท่ฮองไท่เฮาก้มลงไปเหมือนเดิม ใบหน้าก็มีความเบื่อเล็กน้อย แล้วก็ไม่พูดกับนางอีก

อาซื๋อกูกูก็ส่งสายตา แล้วก็เห็นหญิงสาวชุดเขียวสองคนไม่รู้ว่าเดินมาจากไหน แล้วก็มาลากนางออกไป

ฮองไทเฮาถูกหญิงสาวสองคนหิ้วปีกออกไป โดยพูดอะไรออกมาสักคำ แม้แต่จะหายใจยังลำบาก เหมือนกับสองคนกำลังจับเส้นชีพจรสำคัญของนาง

คนด้านนอก พอเห็นฮองไทเฮาถูกหามออกมา ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ต่างก็พากันตกใจ แม้แต่ฮองไทเฮาที่ว่าร้ายๆ ยังถูกหามออกมา แล้วยังไม่พูดอะไรสักคำ ไท่ฮองไท่เฮาต้องการทำอะไรกันแน่?

แต่สีหน้าฮ่องเต้เปลี่ยนไป แล้วก็ตั้งใจเช่นเดิม

ในตำหนัก อาซื๋อกูกูเอาน้ำชาให้ไท่ฮองไท่เฮา “ปลดหรือไม่ปลดนาง ก็ไม่ได้รีบอะไร ทำไมถึง?”

ไท่ฮองไท่เฮาคิดสักพัก แล้วก็พูดช้าๆว่า “เอาเถอะ ไปเรียกเขาเข้ามาเถอะ”

คนในวังสองคนพยุงฮ่องเต้เข้าไป ฮ่องเต้คุกเข่าลง ไท่ฮองไท่เฮาก็มองเขา พูดว่า “ยังคุกเข่าด้านนอกไม่พอหรือ? ลุกขึ้นนั่งเถอะ”

ฮ่องเต้ก็ยังนั่งคุกเข่า แล้วก็ร้องไห้ “บรรพบุรุษ ข้าผิดไปแล้ว”

เขาขยับเข้าไป แล้วกอดขาของไท่ฮองไท่เฮา ร้องไห้อย่างเสียใจ เหมือนกับว่า ตนเองนั้นถูกทำร้าย แต่ไม่ใช่เพราะความผิดตน

ไท่ฮองไท่เฮาหลับตาลง สีหน้าก็เศร้า ทำไมถึงเป็นเช่นนี้นะ? ตระกูลซือถู ตั้งแต่ฮ่องเต้ฮู่ยจู่ ก็รักกันดีมาตลอด มีเรื่องแบบนี้น้อยมาก

ตอนนี้ ดูสิว่ามันเป็นอย่างไรไปแล้ว?

เป็นพี่ แต่ไม่มีความเป็นพี่ เป็นพ่อเป็นแม่ แต่ก็ไม่มีความเป็นพ่อเป็นแม่ ญาติพี่น้องก็เอาแต่จะทำร้ายกัน เพื่ออะไรกัน?

นางถอนหายใจหนัก แล้วเอามือมาลูบหัวเขา “ลุกขึ้นเถอะ ข้าจะพูดกับเจ้าเสียหน่อย”

ฮ่องเต้ร้องไห้โฮ แล้วก็ไม่ยอมลุกขึ้น ได้แต่นั่งกอดขาของเขา ทั้งน้ำ น้ำมูกก็เปื้อนกระโปรงเขาหมด

ไท่ฮองไท่เฮาเห็นว่าบอกละไม่ฟัง ก็เลยดุว่า “พอได้แล้ว ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ดูสภาพเจ้าสิ มีสภาพเหมือนฮ่องเต้ที่ไหน?”

ฮ่องเต้เห็นนางโมโห ก็เลยถอยออกมา แล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “ทราบแล้ว！”

อาซื๋อกูกูพยุงเขาขึ้นนั่ง แล้วก็ให้คนรับใช้ออกไป แล้วก็ให้สนมคนอื่นๆ กลับไป แล้วก็ปิดประตูตำหนัก ส่วนตัวนางเองก็ยืนด้านนอก