พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 789

ตอนที่ 789 ข่าวคราวซือถูเย้น

ถึงแม้ซือถูเย้นจะถูกมัด ร่างกายเต็มไปด้วยรอยเลือด กลับแปลกที่ไม่ดูย่ำแย่เลย แม้กระทั่ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเลือดนั้นกลับยิ่งดูยิ่งโอหังมาดเข้ม

“เจ้าตัวแสบ ใครใช้ให้เจ้ามา?” ซือถูเย้นถาม

องค์ชายเจ็ดหัวเราะ “เสด็จลุง ข้ามาเองไม่ได้หรือ?”

“เจ้า?” ซือถูเย้นหัวเราะเย้ย “เจ้ามีความสามารถนี้ด้วย”

มีดสั้นขององค์ชายเจ็ดสัมผัสใบหน้าของเขา ความรู้สึกเยือกเย็นทำให้ดวงตาของซือถูเย้นยิ่งเยือกเย็น “เสด็จลุง หลานเองก็ไม่มีทางเลือกแล้ว เจ้าก็รู้ ท่านแม่สิ้นแล้ว คิดว่าจะได้พึ่งพาอาศัยฮองไทฮอง กลับคิดไม่ถึงว่าบรรพบุรุษกลับวังมาแล้วก็ปลอดนางทิ้ง จึงต้องมาขอความช่วยเหลือเสด็จลุง”

เขาพูดว่าขอความช่วยเหลือ แต่มีดสั้นกลับเริ่มค่อยๆทิ่มแทงลง รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งใสซื่อ หากไม่ดูอย่างละเอียด จะไม่มีทางเห็นสายตาที่โหดเหี้ยมของเขา

ในใจซือถูเย้นรู้สึกประหลาดใจ ถึงแม้จะรู้ว่าลูกชายที่อี๋กุ้ยเฟยเลี้ยงคนนี้ไม่ธรรมดา กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมได้ขนาดนี้

“เจ้าต้องการให้ข้าช่วยเจ้าทำอะไร?” ซือถูเย้นถาม ไม่เกรงกลัวที่ตรงคอเริ่มมีเลือดไหลออกมา

ตรงแขน ก็มีแผลที่เขาตั้งใจใช้มีดบาดไปแล้วหลายแผล

เขาได้ยินซือถูเย้นพูดเช่นนี้ ก็ยกมีดสั้นขึ้น พูดขึ้นอย่างไร้เดียงสาว่า “หากข้าพูดแล้ว เสด็จลุงจะยอมช่วยข้าหรือ?”

“ก็ต้องฟังเจ้าพูดก่อนว่าเรื่องอะไร”

ซือถูเย้นมองเห็นภายในสายตาของเขาเต็มไปด้วยเลือด ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องลงมือกับตัวเองอีกครั้ง แต่เขาเห็นเลือดภายในดวงตามีความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

ในใจซือถูเย้นแอบคิดว่า เด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้

องค์ชายเจ็ดพูดว่า “งั้นข้าจะพูดว่า ข้าอยากเป็นองค์รัชทายาท ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อดูถูกข้า เสด็จลุงก็ดูถูกข้า ตอนนี้เจ้าตกอยู่ในกำมือของข้า เจ้าจะมีชีวิตอยู่ ก็ต้องฟังคำสั่งของข้าเท่านั้น”

“อืม? เจ้าคิดว่า ข้าถูกจับมัดอยู่ที่นี่ แล้วจะสามารถช่วยให้เจ้าได้เป็นองค์รัชทายาท?” ซือถูเย้นจ้องมองดูเขา เห็นเขายังคงมีท่าทีไร้เดียงสาอยู่แบบนั้น

“ตอนนี้ไม่ได้ แต่พวกเราสามารถไปแดนหนานโก๋ว” องค์ชายเจ็ดพูดขึ้น

ซือถูเย้นหัวเราะอย่างประหลาดอยู่สองที “เจ้ารู้ไม่น้อยเชียว”

“ใช่ ที่ควรรู้ ถ้าล้วนรู้ทั้งหมด” เขาหันไป ปากแดงระเรื่อกำลังหัวเราะ “ตอนนี้แดนหนานโก๋วยังไม่มีอะไร แต่อีกสองปี อีกสองปีก็จะสามารถต่อกรกับเสด็จพ่อได้”

“เจ้าตัวแสบ” ซือถูเย้นหัวเราะไม่ออก “หากข้าไปแดนหนานโก๋ว เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะสามารถควบคุมข้าได้หรือ?”

“แน่นอน” องค์ชายเจ็ดพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าทานยาพิษลงไป พิษนี้ มีเพียงข้าที่มียาถอนพิษ”

ซือถูเย้นอึ้ง รีบเคลื่อนไหวลมปราณดู แล้วก็พบว่ามีสิ่งผิดปกติจริง

สายตาเขาเยือกเย็น “เจ้ารู้จักใช้ยาพิษด้วยหรือ?”

“วิธีป้องกันตัว ก็ต้องรู้อยู่บ้าง” องค์ชายเจ็ดถอนหายใจเบาๆ “เสด็จลุง เจ้าคิดว่าท่านแม่ของข้าตายแล้ว คนของนางพวกนั้น ข้าจะใช้ไม่ได้แล้วหรือ? เจ้ารู้สถานะของท่านแม่ข้าดี เลือดในร่างกายของข้ามีเลือดของเซียนเป้ยครึ่งหนึ่ง คนพวกนั้น ต่างก็หวังอยากให้ข้าเป็นองค์รัชทายาท เป็นฮ่องเต้ประเทศต้าโจว”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

ซือถูเย้นเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาในทันใด เดิมอี๋กุ้ยเฟยก็ได้สั่งสมคนอยู่ในวังอยู่แล้วไม่น้อย ตอนนี้ถึงแม้นางตายแล้ว แต่องค์ชายเจ็ดยังสามารถมีชีวิตอยู่ คนพวกนั้นก็จะเห็นเขาเป็นเจ้านาย

เมื่อกี้เขายังคิดไม่ออก ทำไมเด็กอายุแปดขวบคนหนึ่ง ถึงสามารถจับเขามัดไว้อยู่ตรงนี้ ที่แท้ก็มีคนคอยช่วยเหลือ

“ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าเสด็จลุงจะต้องรับปากยอมไปแดนหนานโก๋วกับข้า”

ซือถูเย้นหัวเราะอย่างเย็นชา “ข้ายังไม่ได้รับปาก”

องค์ชายเจ็ดสามหัวเบาๆ “ไม่ เสด็จลุงจะยอมตกลง เสด็จลุงไม่รู้หรือ? ตอนนี้พระชายาของเจ้าอยู่ในมือของเสด็จลุงแปด ตอนนี้พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางแดนหนานโก๋ว เสด็จลุงแปดเกลียดพระชายาขนาดไหน เป็นไปไม่ได้ที่เสด็จลุงจะไม่รู้?”

“เจ้าพูดว่าอะไร?” ซือถูเย้นอึ้ง จ้องมองดูองค์ชายเจ็ดด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม