พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 792

ตอนที่ 792 กระจายอำนาจทหาร

หลังจากที่เขาไปแล้ว หลีโม่ค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียง นั่งลงตรงหน้าโต๊ะ เทน้ำมาดื่มหนึ่งแก้ว ค่อยรู้สึกว่าริมฝีปากไม่ได้แห้งเหมือนดั่งเมื่อกี้

นางสลบไปสองวัน แสดงว่าไม่ได้ดื่มอะไรเลยมาสองวัน ข้าวสักเม็ดก็ไม่ได้ลงท้อง ต่อให้ไม่ได้ถูกวางยาสลบ ก็จะไม่มีแรงสักนิด

หลังจากดื่มน้ำเสร็จแล้ว นางนั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือไปลูบดูกระเป๋าเข็มของตัวเอง กลับพบกับความว่างเปล่า กระเป๋าเข็มถูกพวกเขาเอาไปแล้ว

ไม่มีกระเป๋าเข็ม ไม่มีสายเชือกเตาปา ก็เท่ากับว่านางสูญเสียความสามารถในการช่วยเหลือปกป้องตัวเอง

โชคดีที่ถึงจะไม่มีกระเป๋าเข็ม นางก็ยังเป็นหมอคนหนึ่งรู้ว่าการ การกดจุดไม่จำเป็นต้องใช้เข็มก็สามารถกระตุ้นได้

แต่ตอนนี้ไม่ได้ทานอะไรเลย นางก็จะไม่มีแรงไปสะกดจุด

"มีคนอยู่ไหม?" นางร้องเรียกขึ้นมาหนึ่งที

ด้านนอกประตูมีคนเปิดประตูเข้ามา นั่นก็คือซางชิว เขาเข้ามายกมือประสานขึ้นถามว่า "พระชายามีรับสั่งอะไรหรือ?"

"ข้าหิวแล้ว อยากทานข้าว" หลีโม่พูดขึ้นอย่างหมดแรง

ซางชิวยิ้มพูดว่า "พระชายาวางใจ เมื่อกี้ตอนที่ท่านอ๋องออกไป ได้สั่งคนจัดเตรียมไว้แล้ว พระชายารอสักครู่ก็สามารถทานได้แล้ว"

"ขอบคุณ" หลีโม่มองดูเขา แล้วถามขึ้นว่า "ที่นี่ที่ไหน?"

 "เรียนพระชายา ที่นี่คือเมืองหลวน"

 เมืองหลวน?

หลีโม่อึ้ง "บอกว่าจะกลับแดนหนานโก๋วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงไปเมืองหลวน?"

เมืองหลวนกับแดนหนานโก๋วอันหนึ่งอยู่ทิศตะวันออก อันหนึ่งอยู่ทิศใต้ ไม่ใช่ทิศทางเดียวกันเลย ถึงแม้โลกจะเป็นวงกลม ยังไงก็สามารถเดินไปถึง แต่ทำไมต้องเสียเวลาเสียกำหนดการเดินทาง?

ซางชิงยิ้มพูดว่า "กลับแดนหนานโก๋ว ไปทางเมืองหลวนปลอดภัยกว่า"

หลีโม่เข้าใจแล้ว พวกเขาตั้งใจที่จะเดินอ้อม พวกเขากลับแดนหนานโก๋ว ใครๆต่างก็สามารถเดาได้ แต่พวกเขาไม่เดินเส้นทางไปหนานโก๋ว เลือกเดินอ้อมไปทางทิศตะวันออก คนที่ตามหานางเมื่อไปถึงหนานโก๋วแล้วหานางไม่เจอ ก็ต้องนึกว่าเดาผิด และจะไม่อยู่รอนาน จะต้องตามหานางไปทั่วแน่

"หากพระชายาไม่มีอย่างอื่นรับสั่งแล้ว กระหม่อมขอตัวออกไปก่อน" ซางชิวพูดขึ้น

หลีโม่รีบเรียกเขาไว้ " ยังไม่รีบ เจ้าอยู่คุยกับข้าก่อน"

ซางชิวยิ้มมองดูนาง " พระชายา หากอยากถามอะไรจากกระหม่อม เป็นไปไม่ได้"

"ข้ารู้ เจ้าเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง วางใจ ข้าแค่อยากรู้ว่า สามีของข้าอยู่ในมือของท่านอ๋องพวกเจ้าหรือไม่"

 "ไม่อยู่" ซางชิวพูด

"ไม่อยู่?"

ซางชิวพูดว่า "เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังพระชายา พวกเราส่งคนออกไปจริง แต่จับตัวท่านอ๋องไม่ได้ แผนการของพวกเราล้มเหลว"

หลีโม่แอบสงสัย หากไอ้เจ็ดไม่ได้อยู่ในมือของอ๋องหนานหวย หรือจะตกอยู่ในมือของฮ่องเต้?

หากคาดเดาตามสถานการณ์ก่อนหน้านี้ ฮ่องเต้ลงมือกับไอ้เจ็ด ก็เพื่อบีบบังคับให้ไทฮองไทเฮากลับมา จุดมุ่งหมายของเขาประสบความสำเร็จแล้ว ไอ้เจ็ดน่าจะปลอดภัยแล้ว

“พระชายา ฮ่องเต้ก็จับตัวท่านอ๋องไม่ได้” ซางชิวเหมือนจะรู้ว่าในใจนางคิดอะไรอยู่ จึงบอกให้รู้ตามตรง

หลีโม่ตกใจมาก “ไม่ได้อยู่ในมือฮ่องเต้?”

“ใช่ ตอนที่พวกเราออกมาจากเมืองหลวง ฮ่องเต้ได้ส่งคนมากมายออกไปตามหาอ๋องซื่อเจิ้ง ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงเดาว่า ท่านอ๋องก็ไม่ได้อยู่ในมือฮ่องเต้”

ในใจหลีโม่กระวนกระวาย หากไอ้เจ็ดไม่ได้ตกอยู่ในมือของใคร ในเมื่อเขาหนีออกไปได้แล้ว ก็จะต้องกลับไปที่โดยหานเพื่อบอกให้กับตัวเองรู้ แต่เขากลับหายตัวไป

 มีเพียงสองกรณี กรณีแรกคือตายแล้ว

 อีกกรณีหนึ่งก็คือบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้ว่าหาสถานที่ไหนหลบซ่อนไว้อยู่

แต่หากเหมือนดั่งที่ซางชิวพูด อ๋องหนานหวยก็ส่งคนออกไป ฮ่องเต้ก็ส่งคนออกไปตามหาเขา หากเขาจะหลบซ่อน จะง่ายที่ได้อย่างไร?

ตอนนี้คงหากันจนทั่วเมืองหลวงแล้ว หากเขายังมีแรงหนีออกไปได้ ถึงจะไม่ไปจวนเฉิน จะต้องไปจวนอ๋องหลี่ชิน ไม่อย่างนั้น เขายังจะมีที่ไหนให้สามารถหลบซ่อนตัว?

ในใจร้อนรนดั่งไฟเผา และรู้สึกเจ็บตรงท้องน้อย