พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 793

ตอนที่ 793 สุนัขจนตรอกอะไรก็ล้วนทำได้ทั้งนั้น

ตัวเองเงยหน้าขึ้น มองดูอาซื๋อกูกู “กูกู ท่านไม่จำเป็นต้องพูดอีก วันนี้ไม่ว่ายังไงข้าก็จะต้องได้เจอนาง”

“งั้นเจ้าตัดสินใจสละบัลลังก์แล้ว?” อาซื๋อกูกูถาม

“ข้าจะไม่สละบัลลังก์” เขาคิดดูแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในวัยช่วงที่มีกำลัง จะไม่สละราชบัลลังก์ให้ใครทั้งนั้น เขาจะไม่สละราชบัลลังก์เด็ดขาด ต่อให้เป็นไท่ช่างหวัง ก็ไม่ได้

“งั้นเจ้าเจอนางแล้วก็ไม่มีผลดีอะไร กลับไปเสียเถอะ” น้ำเสียงอาซื๋อกูกูก็เยือกเย็นลง

“ทำไมจะต้องให้ข้าสละราชบัลลังก์? ข้าเพียงอยากถามนางว่า บีบบังคับข้าขนาดนี้ กล้าสู้หน้าบรรพบุรุษของตระกูลซือถูหรือ?” ฮ่องเต้พูดขึ้นเสียงดังในทันใด

ถ้วยเซรามิกสีขาวลอยออกมาจากข้างในตำหนัก “เพล้ง” หนึ่งที แล้วก็แตกละเอียด ตามด้วยเสียงหายใจแรง ไทฮองไทเฮาพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ไสหัวเข้ามา”

มือของฮ่องเต้ เห็นได้ชัดว่าหดลง แล้วก็คุกเข่าเข้าไป

ภายในตำหนัก ไทฮองไทเฮานั่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าเยือกเย็น สายตาประกายความโกรธดั่งเปลวไฟ นางถามขึ้นทันทีว่า “เจ้าลองพูดมา ข้าบีบบังคับเจ้ายังไง? แล้วทำไมถึงสู้หน้าบรรพบุรุษตระกูลซือถูไม่ได้?”

ฮ่องเต้พูดอย่างโศกเศร้าว่า “บรรพบุรุษ ข้าเป็นคนที่ท่านเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต ท่านทนเห็นข้าตายไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร?”

“แล้วยังไง? ฮู่ยจู่กับเสด็จพ่อของเจ้าข้าก็เห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต พวกเขาไม่รู้ว่าข้าสามารถช่วยพวกเขาได้หรือ? พวกเขาเคยขอให้ข้าช่วยไหม? บนโลกนี้? ใครจะไม่ตายบ้าง? ทำไมเจ้าจะต้องยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ? ตอนนี้เจ้าไม่ยอมตาย สิบปีให้หลังล่ะ? สิบสองปีให้หลังล่ะ? ยังไงเจ้าก็จะต้องมีวันตาย ถึงตอนนั้นเจ้าจะไปขอร้องใคร?”

ฮ่องเต้พูดขึ้นอย่างดื้อรั้นว่า “ข้ารู้เพียงว่า ถึงจะเป็นประชาชนธรรมดาที่ป่วยอยู่ คนในบ้านก็จะยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือ ทำไมท่านถึงได้ใจดำขนาดนี้?”

“ใจดำ? เมื่อเทียบกับเจ้าแล้ว ข้าถือว่าใจดำยังไง? ได้ ในเมื่อเจ้าอยากรู้ว่าเพราะอะไร งั้นข้าก็จะบอกเจ้า นับจากวันที่เจ้าคลอด ข้าก็รู้อายุขัยของเจ้าแล้ว ข้าสามารถต่อชีวิตให้เจ้าได้ แต่เจ้าจะต้องไม่เป็นฮ่องเต้ หลังจากที่เจ้ารู้ความแล้ว ข้าเคยถามเจ้าหลายครั้ง เจ้ายอมที่จะอยู่อย่างคนธรรมดาไปตลอดชีวิตไหม? เจ้าบอกว่าไม่ยอม เจ้าต้องการที่จะเป็นฮ่องเต้ คนทุกคนต่างก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองเลือก ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะเป็นฮ่องเต้แล้ว เลือกที่จะมีอำนาจสูงสุด ก็ต้องยอมรับโชคชะตาของตัวเองให้ได้ จนถึงตอนนี้ ข้าถามเจ้าว่ายอมที่จะสละราชบัลลังก์ไหม ก็ถือเป็นการให้โอกาสเจ้า หากเจ้าสละราชบัลลังก์ ไม่เป็นฮ่องเต้แล้ว ข้าช่วยเจ้า ถึงจะไม่เป็นการละเมิดกฎสวรรค์ หากเจ้ายังเป็นฮ่องเต้ และมีอายุยืนร้อยปี จะมีเรื่องดีๆแบบนั้นที่ไหนกัน? เจ้าก็ไม่ต้องคิดที่จะมาก่อความวุ่นวายที่นี่ บีบบังคับข้าจนถึงที่สุดแล้ว สภาพของเจ้าจะยิ่งย่ำแย่”

ฮ่องเต้ส่ายหัว “ทุกอย่าง ล้วนเป็นคำพูดที่บรรพบุรุษพูดเอง ข้าไม่เชื่อ ในเมื่อบรรพบุรุษสามารถช่วยต่อชีวิตให้ข้าได้ แล้วจะเอาตำแหน่งฮ่องเต้มาเกี่ยวข้องทำไม? ข้าได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้มาตั้งนานหลายปีแล้ว นี่ไม่เกี่ยวกับโชคชะตา ทั้งหมดนี้ล้วนไม่เกี่ยวกับโชคชะตา ข้าคิดว่า ขอเพียงบรรพบุรุษช่วยข้า ถือเป็นบุญของประชาชนต้าโจว จะดูแค่เพียงว่าบรรพบุรุษรักข้าจริงหรือเปล่า”

ไทฮองไทเฮาโกรธจนกลับกลายเป็นหัวเราะออกมา “เจ้าช่างยกตัวเองขึ้นสูงยิ่งนัก เห็นที หลายวันมานี้ เจ้าไม่เพียงไม่สำนึก กลับยิ่งอยู่ยิ่งหลงระเริง”

ฮ่องเต้พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “หากบรรพบุรุษไม่ยอมช่วยข้า ข้าก็บังคับไม่ได้ แต่ก่อนที่ข้าจะสิ้นพระชนม์ ข้าจะมีพระราชโองการสั่งฆ่าอ๋องซื่อเจิ้งกับอ๋องอานชินในฐานะกบฏ”

“กบฏ?” สีหน้าโกรธเคืองของไทฮองไทเฮาถูกเก็บงำไว้ เผยรอยยิ้มให้เห็น แต่ฟันสีขาวเรียงรายนั้น กลับทำให้รู้สึกเหมือนเห็นมารร้าย

“สมคบเป่ยม่อ คิดที่จะรุกรานต้าโจว” ฮ่องเต้เก็บงำความหวาดกลัวในใจ แล้วพูดขึ้น

อาซื๋อกูกูพูดขึ้นอย่างอดทนไม่ไหวว่า “เจ้ามีหลักฐานหรือ?”

“ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐาน คำพูดของข้า ก็คือพระราชโองการ” เขาพูดเสร็จ แล้วก็หัวเราะเย้ย “ยังไงข้าก็ใกล้ตายแล้ว ไม่หาคนมาเป็นเพื่อน จะพอใจได้อย่างไร? แผ่นดินนี้ ยังไงก็จะตกอยู่ในมือของพวกเขาทั้งสองไม่ได้”

“เจ้าเกลียดน้องชายสองคนนี้ของเจ้าขนาดนี้เลยหรือ?” ไทฮองไทเฮาเจ็บปวดใจมาก คนดีๆคนหนึ่ง ทำไมถึงได้กลายเป็นเช่นนี้? ตอนนั้นนางตาบอดไปแล้วจริงๆหรือ

“พูดตามตรง ไม่ได้เกลียด ข้ายังคงรักและให้ความสำคัญพวกเขา แต่ข้าจะไม่ยอมให้พวกเขากลายเป็นชิ้นเนื้อร้ายของต้าโจว มีพวกเขาสองคนอยู่ การแย่งชิงราชบัลลังก์ต้าโจวนี้ ก็จะไม่มีวันสิ้นสุด”

“เก็บหน้าเก็บปากอันเสแสร้งของเจ้าไว้เถอะ ข้าเห็นแล้วก็สะอิดสะเอียน” ไทฮองไทเฮาถอนหายใจ “เจ้าคิดจะทำอะไร ข้ารู้ดีที่สุด เจ้าก็แค่ต้องการบีบบังคับให้ข้าช่วยเจ้า ยังคงเป็นประโยคนั้น หากหาหลีโม่เจอแล้ว นางจะช่วยเจ้า หากหานางไม่เจอ ตายอยู่ในมือเจ้าแปด เจ้าก็ตายตามไปเถอะ”