พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 794

ตอนที่ 794 ปะทะกันแล้ว

คนที่เดินเข้ามา ก็คือวั่นสวี้คนที่ฮ่องเต้ส่งออกไปก่อนหน้านี้ เพียงแต่ไทฮองไทเฮากลับมาแล้ว ฮ่องเต้จึงได้ย้ายวั่นสวี้กลับมาอยู่ข้างกาย แล้วก็ส่งเหลียงสู้หลินออกไป

วั่นสวี้คนนี้ สายตามองข้ามทุกอย่าง หยิ่งยโสเป็นที่สุด คนหยิ่งยโสคนหนึ่ง แน่นอนว่าก็เป็นคนที่มีความสามารถ อาจารย์ของวั่นสวี้คือดาบฉางหงผู้มีฝีมือสูงสุดในยุทธภพ ท่องยุทธภพอยู่หลายปีแล้วค่อยมารับใช้ฮ่องเต้ จึงค่อนข้างที่จะอยากมีผลงาน

วันนั้นถูกอ๋องเย่ทำร้าย เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกผิดหวังกับวรยุทธของตัวเอง

เพื่อล้างความอัปยศที่มีก่อนหน้านี้ เขาจะต้องพยายามยิ่งกว่าเดิม

ดังนั้น ฮ่องเต้สั่งให้เขามาล้อมตำหนักตงไว้ ไม่ให้ไทฮองไทเฮาได้ออกไป ที่จริงเขารู้สึกว่าเป็นการใช้คนไม่เหมาะกับงาน เพราะไทฮองไทเฮาไม่ได้พาคนกลับมา หญิงเฒ่าสองคน ต้องให้เขาพาคนมามากมายขนาดนี้เลยหรือ?

แต่พระราชโองการเป็นเช่นนี้ เขาจึงจำต้องทำตาม

แต่ว่าอยู่ในวังมาตั้งนาน เขาก็เคยเห็นฝีมือของไทฮองไทเฮาของนี้ ตอนที่นางขึ้นว่าราชการกับเหล่าขุนนาง ไม่มีความหวั่นเกรงเลยสักนิด ควรด่าก็ด่า ควรลงโทษก็ลงโทษ จัดการกำลังทหาร งานราชสำนัก ดูเหมือนจะไม่ต้องกระพริบตาเลยก็สามารถจัดการได้เป็นอย่างดี เขารู้สึกว่า นี่เป็นการกระทำอย่างกำเริบเสิบสาน นางไม่ได้จัดการเรื่องการเมืองมาตั้งนาน รู้ได้อย่างไรว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง? จัดการกำหนดแผนการลงไปอย่างหนึ่ง จะต้องมีคนเหนื่อยตั้งเท่าไหร่

แต่ดูเหมือนนางจะไม่สนใจไยดีเลย และเหล่าขุนนางพวกนั้น ถึงแม้จะไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

คิดเช่นนี้แล้ว เขาจึงตั้งใจที่จะช่วยฮ่องเต้ล้างแค้น เข้ามาภายในตำหนัก พูดขึ้นอย่างหยิ่งยโสว่า “ กระหม่อมถวายพระพรไทฮองไทเฮา ฮ่องเต้มีพระราชโองการ ไทฮองไทเฮาอายุมากแล้ว ควรที่จะอยู่พักผ่อนแต่ในตำหนัก หากไม่มีธุระอันใด ใคร่ขอไทฮองไทเฮาไม่ต้องออกไป”

ไทฮองไทเฮาเพิ่งเขียนพระราชโองการเสร็จไปหนึ่งฉบับ เห็นเขาเข้ามา แล้วก็ฟังคำพูดของเขาอยู่เงียบๆ มุมปากอมยิ้ม “หากยังไงข้าก็จะออกไปล่ะ?”

“ขอไทฮองไทเฮาอย่าได้ทำให้กระหม่อมต้องลำบากใจ กระหม่อมก็ต้องทำตามพระราชโองการ” วั่นสวี้พูด

อาซื๋อกูกูยืนมองดูอยู่ที่หน้าประตูแว๊บหนึ่ง แล้วพูดว่า “ฮ่องเต้ช่างมีอำนาจจริงๆ แค่หญิงเฒ่าอย่างเราสองคน กลับต้องใช้ทหารองครักษ์ตั้งหลายสิบนาย และนี่ ล้อมตำหนักตงไว้อย่างแน่นหนาแล้ว อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่แมลงวันสักครึ่งตัวก็บินออกไปไม่ได้”

วั่นสวี้เห็นนางเกือบจะข้ามออกไปแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “กูกู ขอเชิญกลับมาภายในตำหนัก”

อาซื๋อกูกูพูดขึ้นว่า “รักษาตัวให้อายุมั่นขวัญยืน? เห็นได้ชัดว่าเป็นการกักบริเวณ”

พูดแบบนี้แล้ว นางก็รู้สึกอีกว่าไม่ถูก “ไม่ใช่กักบริเวณ ก็เป็นการกักขังแล้ว”

นางหันไปมองดูไทฮองไทเฮา “ยังไง? ข้าพูดถูกแล้วใช่ไหม? พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องขึ้นว่าราชการแล้ว”

“ควรไปก็ยังต้องไป” ไทฮองไทเฮาพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย และก็ไม่สนใจวั่นสวี้ เดินตรงเข้าไปภายในห้อง

อาซื๋อกูกูไล่ตามเข้าไป “เขียนพระราชโองการเสร็จแล้วหรือยัง?”

วั่นสวี้ถอยออกไปอย่างเย็นชา เฝ้าอยู่ด้านนอกตำหนักตงของตำหนักซีเวยด้วยตัวเองทั้งคืน เขาจะคอยดู นางจะไปว่าราชการเช้าที่ตำหนักจินหลวนยังไง

ในตำหนักตง ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร ภายในตำหนักดูเหมือนจะปิดไฟแล้วตั้งแต่เช้า และก็ไม่เห็นใครเข้าออก

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่กงกงตื่นเช้ามาก ช่วยฮ่องเต้สวมชุดพระอิสริยยศ

เป็นปฏิปักษ์กับไทฮฮงไทเฮาอย่างเปิดเผยเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้ตั้งใจอยากจะทำ แต่เขาไม่มีทางเลือกแล้ว

ขุนนางในราชสำนักพวกนั้น ยังคงสนับสนุนนาง

เขาจะประกาศในตำหนักจินหลวน ประกาศว่านับจากนี้ต่อไป ไทฮองไทเฮาจะไม่ข้องเกี่ยวกับงานในราชสำนัก

ตอนนี้ต้าโจวไม่มีกฎห้ามไม่ให้วังหลังยุ่งเกี่ยวกับการเมือง แต่ตอนที่บรรพบุรุษต้นราชวงศ์ เคยมีกฎไว้อยู่ นับจากหลงจ่านเย๋นแต่งตั้งฮู่ยจู่เป็นต้นมา กฎของบรรพบุรุษต้นราชวงศ์นี้ก็เป็นโมฆะ ตอนนี้ เขาจะเอาพระราชโองการของฮู่ยจู่ออกมาอีกครั้ง ระงับหลงจ่านเย๋น

“ฮ่องเต้ ท่านทำเช่นนี้ ก็เท่ากับแตกหักกับไทฮองไทเฮา” ลู่กงกงช่วยเขาสวมมงกุฎ และพูดเตือนด้วยเสียงเบา

“นางบีบบังคับข้าเอง ข้ายังไม่สิ้นพระชนม์ นางก็กลับมาควบคุมราชสำนักแล้ว ใช้ได้หรือ? ตระกูลซือถูไม่มีคนแล้วหรือ?” ฮ่องเต้พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

ในใจลู่กงกงแอบถอนหายใจ นี่ไม่ใช่เพราะท่านบีบนางกลับมาเองหรือ? ด้วยนิสัยของไทฮองไทเฮา จะยอมให้คนอื่นข่มขู่ได้ง่ายๆหรือ?