พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 795

ตอนที่ 795 บีบบังคับให้เขาสละราชบัลลังก์

เขาขึ้นบนเสลี่ยง เพิ่งออกมาถึงประตูตำหนักซีเวย ก็เห็นกลุ่มคนชุดดำรุมล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปิดกั้นประตูตำหนักซีเวยไว้อย่างแน่นหนา

“ฮ่องเต้”

ผู้นำคนชุดดำเดินหน้ามา กลับเป็นซุนกงกงที่ก่อนหน้านี้คอยปรนนิบัติรับใช้ฮองไทเฮา

“เจ้าช่างกล้ามาก กล้ามาขวางทางไม่ให้ฮ่องเต้ทรงเสด็จ?” วั่นสวี้พูดอย่างโกรธเคือง

ซุนกงกงอมยิ้ม “ฮ่องเต้โปรดอภัย ไทฮองไทเฮาไปว่าราชการเช้าแล้ว นางมีรับสั่ง ก่อนสิ้นสุดการว่าราชการเช้า ขอฮ่องเต้พักผ่อนอยู่แต่ในตำหนักก่อน”

ความโกรธบังเกิดอยู่ในใจฮ่องเต้ ตรงคอมีกินคาวหวานที่คุ้นเคย ตรงหน้ามืด แล้วก็แทบสลบไป

วั่นสวี้กลับหัวเราะเย้ย “พูดเหลวไหล ไทฮองไทเฮาอยู่ที่ตำหนักตงตลอด ไม่เคยก้าวออกมาเลย”

ซุนกงกงยกลูกประคำขึ้นมา มองดูวั่นสวี้ “ถึงใต้เท้าวั่นจะมีสายตาแหลมคม แต่ก็ใช่ว่าจะมองเห็นตำหนักตงทั่วทั้งหมด”

“ข้าได้สั่งคนเฝ้าทุกประตูทางออกของตำหนักตง นอกเสียจากไทฮองไทเฮามีวิชาสามารถผ่านทะลุกำแพงได้ ไม่อย่างนั้น จะไม่มีทางออกไปได้” วั่นสวี้พูดขึ้นอย่างมั่นใจ

ฮ่องเต้จับคานเสลี่ยงไว้ หลังมือขาวซีด หายใจอย่างแรง “ฝ่าออกไป”

ซุนกงกงอมยิ้ม “ฮ่องเต้ จะมีเรื่องกับไทฮองไทเฮาเพื่ออะไร?”

เขาเบี่ยงกายเล็กน้อย ให้ฮ่องเต้ได้เห็นคนข้างหลังของเขาอย่างชัดเจน

ฮ่องเต้ไม่ได้ดูดีๆ วั่นสวี้กลับร้องตกใจขึ้นมาหนึ่งที ล้มหงายหลัง นั่งลงกับพื้นไปทั้งตัว

คนชุดดำพวกนั้น แต่ละคนไม่มีเท้าใครแตะพื้นสักคน แต่ด้วยความที่ชายเสื้อคลุมค่อนข้างยาว หากไม่มองอย่างดี ก็จะมองไม่เห็นแค่นั้น

วั่นสวี้กลัวรั่วซือ เพราะเขาเคยได้ยินบรรพบุรุษพูดไว้ว่า ไป๋ฉิงเย่ขุนพลของต้าโจวสมัยก่อนได้เคยมีกองกำลังทหารชุดหนึ่ง เรียกว่าทหารหมาป่ากลางคืน แต่ละคนมีฝีมือในวิชาตัวเบา ออกรบในแนวหน้าโดยการบินไป ไม่มีใครสามารถต้านทานได้

แต่หลังจากที่ต้าโจวสมัยก่อนล้มสลาย ทหารก็หายสาบสูญไป หรือว่าไทฮองไทเฮาได้ครอบครองไป?

แต่ทหารหมาป่ากลางคืนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ จะยอมรับผู้หญิงคนหนึ่งเป็นผู้นำได้อย่างไร? ไม่น่าเชื่อ

สีหน้าของฮ่องเต้ ค่อยๆขาวซีดขึ้นมา เลือดค่อยๆจางหายไป

เขาคิดได้อย่างไรว่า เขาสามารถสู้รบกับไทฮองไทเฮาได้?

วั่นสวี้คุกเข่าอยู่บนพื้น เห็นฮ่องเต้ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง ก็พูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้”

สีหน้าฮ่องเต้เหมือนดั่งศพ ค่อยๆหันตัว เท้าสะดุดแล้วก็ล้มหน้าคว่ำ

ตำหนักซีเวยวุ่นวายขึ้นมาทันที

วั่นสวี้คิดยังไงก็ยังไม่เข้าใจว่า ไทฮองไทเฮาออกมาได้อย่างไร เขาเฝ้าอยู่อย่างดีทั้งคืน ไม่มีใครสามารถเข้าออกได้

หรือว่า ยังอยู่ในตำหนักตง?

คิดเช่นนี้แล้ว เขาจึงไปดูที่ตำหนักจินหลวน

ตรงหน้าตำหนัก เขาเห็นอาซื๋อกูกูอยู่รออยู่ตรงหน้าตำหนัก เหล่าขุนนางก็รออยู่ด้านนอก และก็มีคนตะโกนขึ้นว่า “ไทฮองไทเฮาเรียกเหล่าขุนนางเข้าว่าราชการ”

เขาตกใจจนคางแทบหล่น ออกมาแล้วจริงๆ?

ตอนที่ฮ่องเต้ฟื้นขึ้นมา ไทฮองไทเฮาได้ว่าราชการเสร็จ กลับมาแล้ว

อีกอย่าง ขุนนางชั้นหนึ่งขึ้นไปล้วนคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเตียง รอเขาฟื้นขึ้นมา

ไทฮองไทเฮานั่งอยู่ข้างเตียง ยื่นมือมาลูบผมของเขาเบาๆ “ฮ่องเต้ ดีขึ้นบ้างไหม?”

“บรรพบุรุษ” เขาเรียกหนึ่งที กลับเป็นเสียงที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ยิน เขาไม่มีแม้แต่แรงจะพูดจาอะไร ค่อยๆหันหน้าออกไป ก็เห็นลู่กงกงกำลังคุกเข่าจัดการคราบเลือดที่ตกบนพื้น