พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 801

ตอนที่ 801 ยาแท้งลูก

รอจนถึงเวลานั้นไม่ได้นะ อีกสักประเดี๋ยวลู่ยีก็จะยกยาเจ้ามา ต่อให้ในก่อนหน้าด้วยเพราะฝังเข็มให้กับลู่ยีจนนางไม่กล้าใช้กำลังกับนาง แต่สองคนที่ประตูตรงนั้นก็ไม่ใช่หัวหลักหัวตอ

จิตใจของหลีโม่ร้อนรุ่มดังมีไฟสุม เมื่อครู่สนใจแต่รีบบอกให้เขาออกไป จนลืมที่จะบอกเรื่องนี้ต่อเขา

นางยกมือขึ้นกุมท้อง รู้สึกตึงเครียดขึ้น ต่อให้นางพยายามอย่างยิ่งยวดเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ก็จะไม่ให้อ๋องหนานหวยประสบความสำเร็จไปได้

ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น พลันมองเห็นประตูเปิดออก ลู่ยียกยาเข้ามา โดยมีอ๋องหนานหวยตามอยู่ข้างหลัง

ลู่ยีเอายาวางลงแล้ว ก็ย่อการคารวะอ๋องหนานหวย “ข้าน้อยขอลา”

อ๋องหนานหวยผงกศีรษะเล็กน้อย หลังจากที่นางออกไปแล้ว เขาทรุดกายนั่งลง เงยหน้าขึ้น สบตามองตรง ๆ กับหลีโม่

นี่เป็นครั้งแรกของเขา ที่มองหลีโม่ด้วยความเกลียดชังโดยไม่ได้ปิดบังเอาไว้เลยสักนิด

“ดื่มเสียสิ”เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ใบหน้าของเขาละม้ายคล้ายกับไอ้เจ็ด แต่ยังดูอ่อนแอและทุกข์เศร้ามากกว่าไอ้เจ็ดอยู่หลายเท่านัก นับตั้งแต่รู้จักกับอ๋องหนานหวย หลีโม่ไม่เคยเห็นเขายิ้มอย่างมีความสุขเลย นางรู้สึกว่าอ๋องหนานหวยนั้นแท้จริงแล้วมีความทุกข์ระทม ตลอดชีวิตเอาแต่ไขว่คว้าสิ่งที่ไม่ใช่ของ ๆ ตัวเองด้วยใจที่ไม่ยอมปล่อยวาง

หลีโม่แสร้งทำเป็นถามด้วยความไม่รู้ “คืออะไรหรอ？”

แม้ว่าการเตะถ่วงเวลาออกไปจะไร้ประโยชน์ แต่หวังว่าไอ้เจ็ดจะรับรู้ได้ถึงสถานการณ์ของนางที่เป็นอยู่

“ยาแท้งลูก！”อ๋องหนานหวยพูดอย่างตรงไปตรงมา “ดื่มเสีย เจ้าจะได้เดือดร้อนน้อยหน่อย”

“ท่านจำเป็นจะต้องเหี้ยมโหดเช่นนี้ด้วยหรือท่านอ๋อง？”หลีโม่หัวเราะออกมา และทรุดกายลงนั่ง .“จริง ๆ ถ้าจะนับไปแล้ว ข้ากับท่าน ไม่ได้นับว่ามีความแค้นต่อกันด้วยซ้ำ”

“อย่างนั้นรึ？”สีหน้าของอ๋องหนานหวยเยือกเย็น “ความตายของเสด็จแม่ ไม่เกี่ยวกับเจ้าอย่างนั้นรึ？เจ้าทำลายความสุขของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า นั่นมันเพราะเจ้าไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นใช่ไหม”

หลีโม่เอ่ย “ความตายของกุ้ยไท่เฟย ทำไมถึงได้บอกว่าเกี่ยวข้องกับข้า？นี่มันเป็นเรื่องใส่ร้ายกันชัด ๆ พอพูดถึงพระสนมไท่เฟย ลูกในท้องของข้า ก็นับว่าเป็นหลานของนาง คิดๆแล้ว นางไม่ได้คิดอยากให้ท่านต้องทำเช่นนี้”

นางพูดประโยคนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงดังก้อง เพียงแค่เสียงจอแจวุ่นวายที่อยู่ด้านนอกดังจนเกินไป กลัวว่าไอ้เจ็ดที่อยู่ข้าง ๆ จะไม่ได้ยิน

“เสด็จแม่ชิงชังซือถูเย้น จะอยากเห็นลูกของเขาออกมาดูโลกได้อย่างไร？เจ้าเองก็ไม่ต้องมาสร้างเรื่องประหลาด ที่นี่ ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอก เจ้าดื่มไปเสีย ระยะทางข้างหน้าจะได้สบาย”

หลีโม่เอ่ยถามขึ้น “จริง ๆ ข้าไม่เข้าใจเลย ว่าเสด็จแม่ของท่านทำไมถึงได้จงเกลียดจงชังไอ้เจ็ด？หรือว่าไอ้เจ็ดไม่ใช่ลูกของนางกัน？”

อ๋องหนานหวยจ้องมองนาง ขมวดคิ้วขึ้น แล้วพลันเรียกให้คนเข้ามาข้างใน “รีบไปสั่งให้คนตรวจดูโดยรอบ ดูซิว่ามีใครที่น่าสงสัยหรือไม่ ยังมีอีก ดูนายท่านเอาไว้ ไม่อนุญาตให้เขาออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว”

เขามองออกว่าหลีโม่กำลังถ่วงเวลา แต่นางไม่ควรจะต้องมานั่งเพ้อเจ้อ ก็ในเมื่อ ไม่มีใครที่จะมาช่วยนางได้ นอกจากว่านางรู้ว่ามี ถ้ามีจริง ๆ ละก็ ก็เป็นซางชิวเพียงคนเดียวเท่านั้น

แววตาของหลีโม่เคร่งขรึมลง ในมือหยิบเข็มเล่มหนึ่งขึ้น จดจ้องไปที่อ๋องหนานหวย วิทยายุทธ์ของอ๋องหนานหวยเป็นเช่นไร นางเองก็ไม่รู้ แต่ว่าถ้าจะต้องลงมือด้วยตัวเองก็จะต้องโจมตีเข้าที่จุดจุดฝังเข็มแห่งความตาย ถ้าหากไม่โดนละก็ บางทีอาจจะเป็นตัวเองที่ต้องตายอย่างน่าเวทนาด้วยน้ำมือของเขา

เขาได้ยินเสียงเคาะประตูจากภายนอก ซึ่งกำลังเคาะประตูห้องอื่น ๆ

ใจของนางตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แสร้งพูดกับอ๋องหนานหวยด้วยท่าทีผ่อนคลาย “ท่านอ๋อง ท่านคิดจริง ๆ หรอว่าถ้ากลับไปถึงแดนหนานโก๋วแล้ว ทั้งหมดจะเป็นเหมือนท่านในเมื่อก่อนหรอ？”

“ข้าจะพยายามทุกวิถีทาง”

หลีโม่หัวเราะ “ข้าไม่รู้ว่าแดนหนานโก๋วจะสำคัญต่อท่านถึงเพียงนี้ ก่อนหน้าเห็นท่านอ๋องใช้ทุกหนทางเพื่อจะได้อยู่ในเมืองหลวง คิดว่าท่านจะไม่เห็นแดนหนานโก๋วที่เล็กกระจ้อยร่อยอยู่ในสายตา คนนี่มันก็ช่างน่าแปลก เมื่อก่อนเคยทิ้งไปอย่างไม่คิดเสียดาย วันนี้กลับจะช่วงชิงเอากลับไปเสียให้ได้”

หลีโม่ยกยาขึ้น พูดว่า “ในเมื่อท่านอ๋องให้ข้าดื่ม ข้าก็จะดื่ม”

หลีโม่ยกยาขึ้นจรดอยู่ตรงริมฝีปากแต่พลันปล่อยมือลง ชามยาตกลงบนพื้น ยาสีแดงคล้ำสาดกระเซ็น เปียกชื้นอยู่บนรองเท้าของนาง

ใบหน้าของอ๋องหนานหวยในตอนนั้น พลันแปรเปลี่ยนดุดันขึ้น กล่าวด้วยความคั่งแค้นใจว่า “จะไว้หน้าก็ไม่รักษาไว้！”

เขาสะบัดฝ่ามือออกไป ตบเข้าที่ใบหน้าของหลีโม่จนหันไปอีกด้าน ที่ริมฝีปากมีเลือดไหลออกมา

นางยกมือขึ้นเช็ดตรงมุมปาก รู้สึกว่าได้ยินเสียงลมขึ้น หูอื้อขึ้นแล้ว

“ไปเอายามาอีก！”อ๋องหนานหวยออกคำสั่งต่อลู่ยี เขายกมือขึ้นลากที่ข้อมือหลีโม่ กระชากมาไว้ที่เบื้องหน้า สายตาที่ดูร้ายกาจราวกับงูพิษนั้นจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหลีโม่ “เจ้าคิดว่าข้าจะเตรียมยาให้เจ้าเอาไว้แค่ชามเดียวหรอ？ถ้าหากว่าเจ้ากินชามนี้ อย่างน้อย ๆก็ยังรักษาชีวิตของเจ้าเอาไว้ได้ ถ้าเจ้าไม่กินชามนี้ รอจนถึงแดนหนานโก๋ว ข้าจะสังหารเจ้าเอง”

หลีโม่จับเข็มเอาไว้แน่น หัวเราะขึ้นอย่างเยือกเย็น “ท่านฆ่าข้าได้หรอ？ท่านกล้าหรอ？ท่านสังหารข้า ก็ต้องหลบอยู่ในแดนหนานโก๋ว ไอ้เจ็ดไม่มีวันไว้ชีวิตท่านแน่”

“ข้าสังหารเจ้า มันก็เป็นร่างของเจ้า ซือถูเย้นจะต้องกลับมากับข้า ดังนั้น เจ้าจะเป็นหรือตาย ก็หาได้สำคัญไม่”

นัยน์ตาของอ๋องหนานหวยเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด บีบเข้าที่คอของหลีโม่ หลีโม่เมื่อเห็นโอกาสสบเหมาะ เนื่องด้วยว่าความสนใจของเขากำลังจดอยู่อยู่ที่ใบหน้าของนาง และคอของนาง

มือยกขึ้นอย่างรวดเร็ว ปักลงไปที่คอของเขา

แต่กำลังของนางก็ยังไม่เพียงพอ หมดหนทางที่จะทำให้ทะลุเส้นเลือดแดงใหญ่ไปจนถึงจุดฝังเข็มแห่งความตาย

เพียงแค่ ในตอนที่ปักลงไปแล้วนั้นนางรู้ว่าแรงยังไม่พอ พยายามที่จะกรีดเข้า เพื่อเปิดเส้นเลือดใหญ่ ถ้าเขาไม่ได้รับการช่วยเหลือเสียเลือดมากก็จะตายได้

อ๋องหนานหวยรับรู้ได้ถึงเลือดอุ่น ๆ ที่ไหลพุ่งออกมา สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธอย่างบ้าคลั่ง ราวกับถูกอาบไว้ด้วยเปลวเพลิงที่ลุกท่วม ฝ่ามือสะบัดออกไป ด้วยใช้กำลังที่มีทั้งหมดของร่างกาย ทำให้หลีโม่สลบลงไปบนพื้นในทันที