พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 805

ตอนที่805 ตามหาในชิงโจว

ความรู้สึกที่หลีโม่มีต่อฉินโจวนั้นดูยุ่งเหยิง ก็ในเมื่อนางไม่มีทางที่จะตกหลุมชอบพอต่อฉินโจว นางเองก็เชื่อว่าฉินโจวก็ต้องมีความคิดแบบเดียวกันกับนาง

สำหรับฉินโจวนั้น บางทีอาจจะสามารถใช้เนื้อเพลงที่เคยได้ยินในยุคสมัยปัจจุบันมาเป็นการบรรยาย มากกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่ใช่คนรัก

แต่ก็ไม่ใช่เพราะว่าฉินโจวทำอะไรให้นางมากมายแบบนั้น แต่เพราะนางรู้สึกว่านิสัยและวิธีการจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ของฉินโจวต่างหากที่ทำให้นางรู้สึกชื่นชม

น้อยครั้งนักที่นางจะชื่นชมคน ๆ หนึ่งแบบนี้

“ฝนตกหนักเช่นนี้ ฉินโจวจะมาได้หรอ？”เงียบไปพักหนึ่งหลีโม่พลันถามขึ้น

ซือถูเย้นคิดถึงเมื่อคืนวานที่ได้หนีมาแล้วหลังจากนั้น ก็เริ่มมีฝนตกหนักลงมา ถ้าหากว่าเรือของฉินโจวมุ่งหน้ามาแล้ว ต่อให้เป็นพายุลมฝน ก็ทำได้แค่ฝ่าฝนมาเท่านั้น จากนั้นก็เร่งความเร็วมาขึ้นฝั่งหลบฝนตรงบริเวณนี้

เพียงแค่จะมีเรื่องนอกเหนือความคาดหมายอะไรมาเตะถ่วงเวลาก็ไม่อาจจะรู้ได้

ขอเพียงแค่ไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไร จากความเร็วในการเคลื่อนทัพของฉินโจวนั้น ก็จะต้องมาถึงอย่างตรงเวลาแน่นอน

“บางทีอาจจะล่าช้าสักหน่อย”ซือถูเย้นกล่าว

เขาค้ำกายลุกขึ้นยืน เดินไปตรงประตูด้านนอกมองสักพัก ฝนยังคงตกหนัก แต่ฟ้าก็เริ่มมีเป็นสีขาว น่าจะใกล้ฟ้าสว่างแล้ว

ฝนตกรุนแรงขนาดนี้ ซือถูเย้นแอบขมวดคิ้วขึ้น เกรงว่าฉินโจวจะมาไม่ได้

ถ้าฉินโจวมาไม่ได้ เมืองเล็กแบบนั้น เจ้าแปดจะต้องตามหาพบแน่

ตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บ หลีโม่เองก็ไม่รู้จักวรยุทธ์ เพียงแค่อาศัยเชือกเตาปาก็ไม่เพียงพอสำหรับในตอนนั้น

“ฉินโจวคงจะมาไม่ได้”หลีโม่ลุกขึ้นยืน เดินมาที่ข้างกายของเขา

ซือถูเย้นพูดปลอบ “ไม่ต้องกังวลใจไป ฉินโจวคุ้นเคยกับการเดินทัพ มาทางน้ำไม่ได้ ก็ยังมาทางบกได้ แต่ว่าอาจจะช้าสักหน่อย”

หลีโม่ไม่รู้ว่ามาทางบกจะมาได้อย่างไร แต่ทว่า ถ้ามาทางน้ำก็มาทางตรง ทางบกนั้นจะต้องปีนเขาสูง ต่อให้มาได้ ก็ไม่น่าจะใช่วันครึ่งวันก็จะมาถึง

“มาทางบกนี่ไกลแค่ไหน？”

ซือถูเย้นประมาณดูสักพัก “ถ้าหากว่าไม่มีฝนหนักแบบนี้ วันหรือสองวันก็ถึง”

“ถ้าฝนตกหนักแบบนี้ ก็หาหนทางไม่เจอ เกรงว่าจะต้องใช้เวลาสามถึงสี่วันกระมัง？”

ซือถูเย้นนิ่งสงบ ก็นับว่าเป็นการยอมรับอยู่กลาย ๆ

ฉินโจวจะต้องมาทางน้ำแน่ ๆ แต่เมื่อต้องพบกับลมฝนพายุ ก็จะต้องขึ้นฝั่งเพื่อมาหลบฝน ถ้าต้องเปลี่ยนเส้นทางการ ก็ต้องปีนเขาอยู่หลายลูก อีกทั้งระยะทางยังยาวไกล สภาพอากาศที่มาพายุลมฝนโหมกระหน่ำเช่นนี้ คาดว่าน่าจะใช้เวลาสามถึงสี่วันเป็นแน่

หลีโม่ประคองเขาเดินกลับไป แล้วก็ตรวจดูบาดแผลเขาอีกครั้ง

บาดแผลใหญ่และลึก อีกทั้งยังเสียเลือดเป็นจำนวนมาก แต่กลับไม่ได้มีอากาศอักเสบ ไข้ก็ยังลดลง ช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก

หลีโม่เดินวนรอบ ๆ วัดเจ้าพ่อพญามังกร ก็พบเข้ากับศาลที่อยู่ด้านหลัง

นางเดินเข้าไปดู จากนั้นเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงชอบใจว่า “วัดเจ้าพ่อพญามังกรแห่งนี้ช่างแปลกประหลาด ปากประตูก็มีตัวยามากมาย นอกจากจะมีตัวยาแล้ว หญ้าชนิดอื่นก็ไม่โตมากมาย นอกจากนี้ที่ด้านหลังก็ยังมีห้องครัวเล็ก ๆ ราวกับปกติมีคนมาพักอยู่ที่นี่เสียอย่างนั้น”

เมื่อได้มาพบว่าที่ด้านหลังมีครัวเล็ก ๆ อย่างไม่คาดคิด มีกองฟืนแห้งๆ วางอยู่เป็นจำนวนมาก ล้วนแต่ตัดเสร็จแล้ววางเอาไว้อย่างเรียบร้อย อีกทั้งมีอุปกรณ์กระทะหม้ออย่างครบครัน ในโอ่งก็ยังมีข้าวสาร

“บางทีแต่ก่อนอาจจะมีคนเฝ้าวัด”ซือถูเย้นรู้สึกว่าไม่มีอะไรแปลกที่ตรงไหน วัดที่มีผู้คนมากราบสักการะเป็นจำนวนมาก โดยทั่วไปก็จะต้องมีคนเฝ้าดูแล เพียงแค่ว่าพายุฝนมากะทันหัน คนที่เฝ้าก็อาจจะเดินทางกลับบ้านไปก่อน

“ข้าออกไปเก็บยาก่อน เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่แหละ”