พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 808

ตอนที่ 808 หาไม่เจอ

หลีโม่พยายามเดินเข้าไป แต่ว่า กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มเข้าตรงไหนดี

นางเดินถอยหลังสองสามก้าว อยากเห็นอะไรชัดเจนมากขึ้น แต่แล้ว การถอยหลังนั้น แต่กลับเห็นว่าที่นี่เป็นภูเขาที่เต็มไปด้วยป่า ไม่มีวัดเจ้าพญามังกรอะไรทั้งนั้น และจริงๆ แล้วทางซ้ายของตนเองนั้นมีภูเขา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นถนนไปแล้ว

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?

“ไอ้เจ็ด！” นางตะโกนอีกครั้ง

เห็นมีคนเดินออกมา เป็นซือถูเย้นที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เข้าไม่ได้ล่ะสิ? จริงๆ แล้วนี่เป็นเพียงภาพลวงตา......เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ในตอนที่เขาหันหลังนั้น กลับหยุดพูด สีหน้าค่อยๆ แปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หลีโม่เห็นเขาแปลกๆ “เป็นเพราะว่ามีอะไรตกหล่นหรือ?”

ซือถูเย้นขยี้ตาไปมา แล้วยื่นมือไปจับพวกต้นไม้ จากนั้นก็มองไปรอบๆ ใบหน้าตกใจ “นี่เกิดอะไรขึ้น? ”

“เป็นเพราะค่ายกลผิดหรือเปล่า? ” หลีโม่ถามเขาด้วยความกังวล ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องค่ายกล เพราะเช่นนั้นนางจึงคิดว่าถึงเขาจะรู้ ก็คงจะรู้แค่ผิวเผิน คงไม่มีค่ายกลที่ทางการสักเท่าไหร่หรอก

“หลีโม่ เจ้าเห็นวัดเจ้าพญามังกรหรือไม่?” ซือถูเย้นหันหน้าไปถามนาง

หลีโม่ส่ายหน้า “ไม่เห็น นี่มีเพียงพวกไม้ไผ่กับก้อนหินเต็มไปหมด มีวัดเจ้าพญามังกรที่ไหนกัน? เจ้าเห็นหรือ?”

“ข้าเองก็ไม่เห็น” ซือถูเย้นรู้สึกเหลือเชื่อ หรือว่าวิชาค่ายกลของตนนั้นเก่งกาจเทียบเทพเซียนแล้วหรือ?

เขาจูงมือของหลีโม่ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในป่า ที่ขานั้นมีเถาวัลย์เต็มไปหมด ที่พยายามมาคล้อง ต้องหลบหนีอย่างระมัดระวัง

“พระเจ้า มีงู!” หลีโม่แปลกใจ

ซือถูเย้นเงยหน้าขึ้นมอง เห็นพวกงูเต็มไปหมด ยาวประมาณตะเกียบ หากไม่ดูดีๆ คิดว่าเป็นใบไม้ด้วยซ้ำ

ซือถูเย้นรีบพานางเดินเร็วขึ้น เดินเส้นทางตามรอยค่ายกลของตน ถึงจะสามารถออกไปโดยปลอดภัยได้

หลังจากที่เข้าไปแล้ว มองออกมาด้านนอก ยังคงเป็นค่ายกลที่เขาสร้าง สามารถมองเห็นทางด้านนอก ทางด้านซ้ายยังคงเป็นภูเขากับป่า

หลีโม่เห็นเขาสีหน้าแปลกใจ จึงถาม “เกิดอะไรขึ้นหรือ? ”

“เจอภูตผีเข้าแล้วล่ะ！” ซือถูเย้นบ่น

เขาชี้ไปทางด้านนอก “ในอดีตข้าเคยทำค่ายกลนี้ ง่ายดายมาก มากสุดก็แค่ขวางทาง และทำให้เกิดภาพลวงตา ไม่เคยลองเลยว่าอยู่ด้านนอกแล้วจะไม่เห็นอะไรเลย”

หลีโม่แอบตกใจเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้น เกิดอะไรขึ้นหรือ? พวกข้าอยู่ด้านนอกนั้นไม่เห็นวัดเจ้าพญามังกรจริงๆ นะ”

ซือถูเย้นรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ จึงเข้าๆ ออกๆ ดูไปหลายครา แต่ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

ทั้งสองคนมองหน้ากัน จากนั้นก็กลับไปยังวัดเจ้าพญามังกร นั่งอยู่บนฟืน หลีโม่เงยหน้าขึ้นด้วยความสับสนเล็กน้อย แต่กลับเห็นดวงตาของมังกรนั้น มีแสงส่องผ่าน

นางขยี้ตาแล้วดู แต่กลับไม่มีอะไร ในใจจึงยิ้มอย่างอมทุกข์ ยิ่งอยู่ยิ่งพิศวงจริงๆ

ทางด้านนอก มีเสียงฝีเท้าที่วุ่นวาย ซือถูเย้นใช้แววตาบอก ให้หลีโม่อยู่นิ่ง แล้วตนจึงเดินออกไปที่ประตู เห็นเพียงบ่าวไพร่ราวสิบกว่าคนเดินผ่านไป ในนั้นใครคนหนึ่งที่ใส่ผ้าไหม ถึงจะกลายเป็นผง เขาก็ยังคงจำได้

น้องชายที่แสนดีของเขา

ในแววตาของซือถูเย้นมีความอาฆาต สายเชือกเตาปาเองก็ลอยเข้ามา มาคล้องแขนของเขาไว้

เพียงแค่รอให้คนพวกนั้นรู้ตัว เขาก็จะรีบพุ่งออกไป

แต่ว่า คนพวกนั้นเหมือนมองไม่เห็นเขา และมองไม่เห็นวัดเจ้าพญามังกรด้วยซ้ำ แค่เดินออกไปทางซ้ายโดยตรงเลย