พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 812

ตอนที่ 812 ตายด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ

ภายใต้ฝุ่นควัน นางเห็นธนูลอยเข้ามาราวกับหยดน้ำฝน

นางปล่อยมือ แล้วหลับตา เป็นคนของอ๋องหนานหวยจริงๆ ชีวิตของข้าคงถึงจุดจบแล้ว!

นางกลิ้งลงจากม้า ทั้งตัวเจ็บปวดไปหมดราวกับว่าโดนเกวียนทับ ข้างหน้ามืดไปหมด ภายใต้ความมึน นางเห็นม้าสีดำวิ่งเข้ามา คนผู้นั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็รีบกระโดดลงจากม้า แล้วพุ่งมาทางนาง

คือฉินโจว คือฉินโจว！

คนที่ตามนางมาด้านหลัง พอเห็นฉินโจว จึงรีบถอยกันหมด

นางพยายามตั้งสติ ดึงเสื้อของฉินโจว แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีตะโกนพูดด้วยเสียงต่ำ “วัดเจ้าพญามังกร，ไอ้เจ็ด！”

หลังจากที่พูดจบ ความมืดมนก็เข้ามาอีกครั้ง จากนั้นก็ไม่รู้ตัวอีกเลย

ฉินโจวมองหลีโม่ที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด เกือบจะกระอักเลือดออกมา เขาอุ้มหลีโม่ขึ้น แล้วตะโกนเสียงดัง “จิ่ง！”

จิ่งพาคนกว่าหนึ่งพันห้าร้อยคนพุ่งไปทางวัดเจ้าพญามังกร

ฉินโจวพาหลีโม่กลับไปที่ศาลาว่าการชิงโจว ใต้เท้าชิงโจวเห็นพวกฉินโจวออกไปแล้ว พึ่งได้โล่งอก คิดอยู่ว่าจะให้คนออกไปตามทหารมาช่วย แต่กลับเห็นฉินโจวอุ้มแม่หญิงท่านที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดกลับมา ยังไม่ทันรู้ตัว ก็โดนฉินโจวตะคอกใส่ “ไปตามหมอที่เก่งที่สุดในชิงโจวมา เดี๋ยวนี้ หากนางเป็นอะไรไป ข้าจะตัดสมองของเจ้าเดี๋ยวนี้!”

ใต้เท้าชิงโจวขาอ่อน เกือบล้มลงกับพื้น แต่เพื่อปกป้องสมองของตนเอง เขาลุกขึ้นแล้วตะคอกเสียงดัง “ยังอยู่เฉยทำไม? รีบไปตามหมอจาง หมอหลี่ หมอหวง หมอฉี ใครก็ตามที่เป็นหมอ ตามมาให้หมด”

เป็นใต้เท้าชิงโจวมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เข้มงวดเช่นนี้โดยที่ไม่ได้รับเงินใต้โต๊ะ

......

วัดเจ้าพญามังกร

นี่เป็นฉากที่ฆ่ากันอย่างดุเดือด ซือถูเย้นสู้อย่างไม่คิดชีวิต เขาร่วมมือกับสายเชือกเตาปาได้อย่างดี ฆ่าคนต่อกันหลายๆ คน

บนร่างกายเขาเองก็มีบาดแผล เสื้อคลุมที่สกปรกอยู่แล้วนั้น ตอนนี้ถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสด ดูแล้วอลังการความเสียใจมาก

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดมน ฝนที่คึกคะนองกำลังจะตก ภายใต้แสงสะท้อนของมีด ก็มีฟ้าผ่าที่รุนแรง แล้วผ่าลงมาบนศีรษะ ในวัดเจ้าพญามังกรนี้ คึกคักมาก

อ๋องหนานหวยยืนอยู่หน้าประตูวัดเจ้าพญามังกร แล้วหันกลับไปมอง เห็นเพียงรูปปั้นมังกรนั้นน่ากลัวนัก

แต่เขากลับดูเหมือนไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา แล้วเดินเข้าไป ใช้พลังภายในทั้งหมดรวบรวมอยู่ที่กระบี่ แล้วค่อยๆ ฟันศีรษะรูปปั้นมังกรจนขาด

เขายิ้มอย่างเย็นชา “รูปปั้นก้อนหิน จะมาทำให้ข้ากลัวหรือ?”

มีฟ้าผ่าลงมาโดยตรง ภายในวัดเจ้าพญามังกร มีแสงสว่างขึ้น อ๋องหนานหวยชะงัก แล้วรีบวิ่งออกไปด้านนอก

ตามด้วยฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง บนหลังคาวัดเจ้าพญามังกรมีรอยแยกออก

จากนั้นก็ได้ยินเสียงฟ้าผ่าดัง “เปรี้ยง” วัดเจ้าพญามังกรเหมือนจะถล่มลงมา แล้วมีฝุ่นเต็มไปหมด บดบังทุกสิ่งทุกอย่าง

ทุกคนต่างตกใจกันกับฉากนี้ เพียงแค่ฟ้าผ่าธรรมดา แต่ทำไมถึงทำให้วัดที่มั่นคงถล่มล่ะ?

ซือถูเย้นรู้สึกตั้งแต่แรกแล้วว่าวัดเจ้าพญามังกรนี้แปลกๆ และตอนนี้ก็ถล่มโดยใช่เหตุ ในใจก็เริ่มมีความรู้สึกแปลก ราวกับว่าคนบางคนกำลังกริ้วโกรธ แต่ใครทำให้กริ้วโกรธ? แล้วใครกันที่กำลังกริ้วโกรธ?

สถานการณ์นี้ หากโดนพบเห็นเข้า คงจะตกใจตายทั้งเป็น

ซือถูเย้นรู้สึกเพียงว่าทุกอย่างได้หยุดนิ่ง เงียบสงบ สิ่งที่เขาเห็นนั้น เป็นท้องฟ้าที่สดใส พวกเมฆดำต่างๆ ไม่รู้ว่าจางหายไปตั้งแต่ตอนไหน

เขาจำได้ ครั้งนั้นที่เจอหลีโม่ในราชวัง แม่หญิงที่ทั้งหน้าเต็มไปด้วยเลือด คุกเข่าอยู่หน้าฮองเฮา ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกแย่

แม่หญิงที่เข้มแข็งเช่นนั้น ค่อยๆ เดินเข้ามาในใจของเขา ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป

นางท้องลูกของเขา เขารอคอยเหลือเกิน รอลูกของพวกเขาเกิด เขาอยากเป็นพ่อที่ดี อยากเป็นสามีที่ดี ยากอยู่กับหลีโม่ตลอดชีวิต

แต่ตอนนี้ คงเป็นไปไม่ได้แล้วสินะ

ชีวิตของเขาค่อยๆ จบลง เหมือนเขารู้สึกถึงชีวิตของตนค่อยๆ สูญสลาย

ภายใต้ความคิดที่ยุ่งเหยิน เข้ามาในสมองของเขา เขาเหมือนอยู่ในสนามรบ ได้ยินเสียงของอาวุธและม้า

ปีนั้น เขาอายุสิบหกปี ติดตามออกรบกับเซียวเฮาและเฉินไท่จูน จากทหารที่ไม่มีชื่อกลายเป็นนักรบที่แข็งแกร่งของแคว้นต้าโจว

ภายในแสงไฟ เหมือนมีคนหนึ่งเดินเข้ามา เขามองใบหน้าของคนนั้นไม่ชัดเจน แต่กลับเห็นเขาเดินไปทางอ๋องหนานหวย จากนั้นก็เดินมาทางตน เขาก้มตัวลง ซือถูเย้นพยายามอยากมองเห็นเขาให้ชัดเจน แต่ใบหน้าของเขาเหมือนโดนปกคลุมด้วยแสง มองไม่เห็นเค้าโครงเลย

เขารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ แต่กลับรู้สึกอบอุ่น เขาค่อยๆ ยกมือขึ้น “เจ้า.......”

แต่กลับพูดไม่ออก และศีรษะของเขาก็หนักมากขึ้นเรื่อยๆ ภาพตรงหน้านี้ ค่อยๆ เลือนราง หลังจากเลือนราง ก็กลายเป็นมืดมน