พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 821

บทที่ 821 รับหน้าไม่อายคนหนึ่ง

เดิมอ๋องอานหรานก็ดื่มเหล้าอยู่เงียบๆ ได้ฟังคำพูดของฉินโจวแล้ว เขาก็เงยหัวขึ้น พูดขึ้นอย่างหนักใจว่า “สาวน้อย เจ้าไม่จำเป็นต้องโศกเศร้า ทุกคนต่างก็มีโชคชะตาของตัวเอง ต่อไปเจ้าก็จะมีชีวิตที่ดีที่เป็นของเจ้าเอง”

โหรวเหยาถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง งั้นชีวิตของฉินโจว เป็นชีวิตที่ดีอย่างไรหรือ? จะได้มีคู่ครองที่ดีที่ปรารถนาหรือ?”

“เหลวไหล” อ๋องอานหรานมองดูนาง “ด้วยความคิดของเจ้า ได้คู่ครองที่ปรารถนาก็คือชีวิตที่ดีแล้วหรือ?”

“ก็ไม่ใช่แบบนั้น” โหรวเหยาหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง

ฉินโจวได้ยินคำพูดของท่านอ๋อง นางรู้ว่าท่านอ๋องเป็นคนมีญาณสูง จึงขอคำชี้แนะว่า “ท่านอ๋อง ตอนนี้ข้าอยู่ในประเทศอื่นยังล่องลอย ถึงรู้ว่ามีทางออก แต่ดูแล้วก็ล้วนไม่ใช่ทางที่ข้าต้องการ ท่านชี้แนะข้าหน่อยดีไหม”

ท่านอ๋องลูบเคราหัวเราะ “ทางของเจ้า ไม่ได้อยู่ที่เท้า แต่อยู่ในใจ”

ฉินโจวอึ้ง ดูค่อนข้างไม่เข้าใจ

คำพูดนี้ ซือถูเย้นกลับเข้าใจ

เขาอธิบายแทนอย่างเรียบเฉยว่า “ตอนนี้สิ่งที่เจ้าข้ามไปไม่ได้ ก็คือความรู้สึกในใจเจ้า หากเจ้าสามารถปล่อยวางได้ จะไม่มีทางออกหรือ?”

เซียวเซียวก็พูดขึ้นว่า “ตอนนี้ถึงแม้เจ้าจะอยู่ที่ต้าโจว แต่เมื่อกลับเป่ยม่อ ก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น อำนาจสั่งการทหารยังอยู่ในมือของเจ้า หากเจ้ามีใจ...”

เซียวเซียวพูดถึงที่ แล้วก็ไม่พูดต่อ

ทุกคนต่างก็เข้าใจความหมายของเซียวเซียว ฉินโจวก็เข้าใจ ที่จริงคำว่าไม่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรมหรือมีความผิดติดตัว หากเขาคิดมากจริงๆ ล้วนต่างก็ไม่ใช่ปัญหา

ฉินโจวอึ้งนิ่งไปสักพัก แล้วก็หัวเราะพร้อมพูดว่า “ช่างเถอะ ไม่พูดถึงดีกว่า”

หลีโม่รู้ว่าในใจของนางยังมีเรื่องที่ลำบากใจ จึงพูดขึ้นว่า “ใช่ๆ พูดถึงความรู้สึกอยู่ดีๆทำไมถึงกลายเป็นหัวข้อที่น่าเศร้าไปเสีย? เอาแบบนี้ เรามาเล่นเกมดื่มเหล้ากันไหม?”

“ไม่ได้”

ทุกคนต่างก็พูดออกมาพร้อมกัน

“เจ้าดื่มเหล้าไม่ได้” ซือถูเย้นพูดเน้นย้ำ

หลีโม่เหลือกตามองดูเขา “ข้าบอกว่าเล่นเกมดื่มเหล้า แต่ข้าไม่ร่วมด้วยก็ได้”

“ไม่เป็นไร แพ้แล้วข้าดื่มเอง” ซือถูเย้นยิ้มพูด

“ฝันไปเถอะ” หลีโม่พูดขึ้น

อ๋องอานหรานโบกมือ “เอาเถอะ เกมดื่มเหล้า ข้าแก่แล้วเล่นไม่ไหว กลับไปพักก่อนดีกว่า จะได้ไม่เกะกะพวกเจ้าที่เป็นวัยรุ่นเล่นกัน”

ทุกคนต่างก็รีบลุกขึ้นมาน้อมส่ง

ท่านอ๋องเพิ่งไป อู๋เยี่ยนจู่คนนั้นก็ยื่นหัวเข้ามา เข้ามาแล้วก็ไม่รู้จักอายสักนิด ตรงไปคุกเข่าตรงหน้าหลีโม่ “ถวายบังคมอาจารย์”

เราก็หันไปเรียกขานโหรวเหยาว่าศิษย์พี่ “ถวายบังคมศิษย์พี่”

เรื่องการไหว้อาจารย์นี้ ตอนที่ออกเดินทางกลับเมืองหลวง ก็ถูกทุกคนหัวเราะเยาะแล้ว เดิมหลีโม่คิดว่าเรื่องนี้จบแล้ว แต่คนคนนี้กลับยังตามมาอยู่

หลิงลี่พูดต่อว่าขึ้นว่า “รู้แบบนี้แต่แรกก็ไม่ให้เงินรางวัลเจ้าแล้ว ให้เจ้าไม่มีปัญญาซื้อลา ดูสิว่าเจ้าจะตามมายังไง”

อู๋เยี่ยนจู่พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “นี่คือโชคชะตา เมื่อโชคชะตามาแล้ว ห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่ หากไม่มีเงินรางวัล ข้าก็จะซื้อลาไม่ได้ ติดตามอาจารย์มาไม่ได้ ทุกอย่างล้วนเป็นโชคชะตากำหนด"

หลิงลี่หัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กนี่ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่รักษาหน้า”

“มีหน้า มีหน้า จากที่ว่าอาจารย์แล้วก็มีหน้าแล้ว”

หลีโม่พูดอย่างไม่รู้จะทำยังไงว่า “เจ้ากลับไปเถอะ ข้าไม่รับลูกศิษย์”

อู๋เยี่ยนจู่พูดอย่างเสนอตัวว่า “ไม่เป็นไร ท่านไม่รับลูกศิษย์ ยังไงข้างกายก็ต้องมีคนดูแลใช่ไหม? ศิษย์สามารถดูแลท่านได้”

อู๋เยี่ยนจู่ดีใจอย่างที่สุด “ขอบพระทัยอาจารย์ท่านอ๋อง ศิษย์จะรีบไปเขียนประวัติความเป็นมาเดี๋ยวนี้ แม่ทัพเซียวไปสืบดูได้เลย”

พูดเสร็จ แล้วก็วิ่งออกไปทันที ไปหากระดาษหมึกพู่กันมาเขียน

เซียวเซียวก็อดที่จะพูดชมไม่ได้ “เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมจริงๆ หากเป็นคนอื่นทั่วไป พูดมาก็เสร็จแล้ว เขากลับต้องเขียนออกมา เวลาข้าสั่งการไปจะได้ไม่ผิดพลาด”

โหรวเหยาถามหลีโม่ว่า “งั้นเจ้ารักเขาไว้แล้วหรือ?”

หลีโม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ จึงพูดว่า “โหรวเหยา ข้ากับเจ้าเป็นเพื่อนกัน หากเจ้าต้องการเรียนทักษะทางการแพทย์ ข้าสอนเจ้าได้ แต่การเป็นลูกศิษย์อาจารย์นั้น ไม่มีความจำเป็น”

“เจ้าสอนทักษะทางการแพทย์ให้ข้า กลับไม่ยอมรับข้าเป็นลูกศิษย์ คนที่เสียผลประโยชน์คือเจ้านะ” โหรวเหยาพูดพร้อมหัวเราะ

“เสียผลประโยชน์ให้เจ้าไม่เป็นไร”

โหรวเหยาคิดอยู่แปบหนึ่ง แล้วหัวเราะพร้อมพูดว่า “ก็ดี งั้นข้าก็ไม่ไหว้เจ้าเป็นอาจารย์ละ จะได้ไม่ต้องให้เจ้านั่นเรียกข้าว่าศิษย์พี่ เป็นการเสียเกียรติของข้า”

ทุกคนต่างก็หัวเราะขึ้นมา ซือถูจิ้งพูดกับโหรวเหยาว่า “ก่อนหน้านี้ได้ยินว่า เจ้าจะเปิดโรงหมอ ในเมื่ออยากทำก็ทำเลย กลับไปถึงเมืองหลวงแล้วก็เปิดทันที”

“ก่อนหน้านี้ข้าทำยาเม็ดดำ กลับไปข้าไปหาหูฮวนซีเพื่อทำความร่วมมือ เอายาเม็ดดำนี้ประกาศขายออไป ให้มีชื่อเสียงก่อนแล้วค่อยเปิดโรงหมอ”

จิ่งเงยหัวขึ้นมา “งั้นเจ้าเปิดโรงหมออยู่ในเมืองหลวง ต่อไปก็จะไปจากต้าโจวไม่ได้แล้วหรือ?”

“ทำไมข้าต้องไปจากต้าโจวล่ะ?” โหรวเหยาอึ้ง

จิ้งพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “แต่เจ้าไม่ไปจากต้าโจว แล้วจะกลับเป่ยม่อกับข้าได้อย่างไร?”

“ทำไมข้าต้องติดตามเจ้าไปเป่ยม่อ?” โหรวเหยางง เจ้าซื่อบื้อนี่ ทำไมถึงเอาเรื่องนี้พูดออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้?

“แต่” จิ่งยิ่งร้อนใจ “ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าจะให้โอกาสข้าไม่ใช่หรือ? ให้โอกาสข้าก็เท่ากับยอมตกลงแต่งงานกับข้าแล้ว”