พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 827

บทที่827 เสียเปล่า

ไท่ฮองไท่เฮาสะบัดแขนเสื้อเบาๆ แสยะยิ้มมุมปาก และพูดว่า “ไม่ลงโทษนาง เจ้าจะจำเหรอ? เจ้าผิดแล้ว เรื่องนี่ไม่เพียงแค่เจ้าไม่ได้เดินทางมาทางน้ำ ในช่วงนี้ เจ้าทำผิดอยู่มากมาย ข้าจะให้เจ้าจำไว้ว่ะ เจ้าทำผิดเรื่องหนึ่ง คนที่ลำบากก็ต้องเป็นคนข้างตัวเจ้า เช่นนี้ ต่อไปเจ้าทำอะไรก็คิดให้มากๆ ถึงจะระวัง และไม่เป็นที่สงสัย”

หลีโม่รู้สึกดีขึ้นมามาก เช็ดมุมปาก และพูดอย่างอ่อนแรงว่า: “ไอ้เจ็ด ข้าไม่เป็นอะไร”

ซือถูเย้นเห็นสีหน้าซีดขาวของนาง ก็เป็นห่วงอย่างมาก “รีบดื่มน้ำหน่อย อย่าพึ่งพูดนะ พักผ่อนเถอะ”

หลีโม่นั่งพิงเก้าอี้ อาซื๋อกูกูเอาที่นั่งนุ่มๆมาให้นาง “เทียบกับชีวิตเมื่อก่อนของเจ้าแล้ว พวกนี้ก็ไม่หนักหนาหรอก เจ้าเกือบตายเลยนะ ถ้าเจ้าจะโทษก็โทษไอ้เจ็ดเถอะ เขาทำให้เจ้าเป็นแบบนี้”

หลีโม่ลืมตาขึ้น “ไม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา”

อาซื๋อกูกูมองซือถูเย้น ต่อหน้าท่านบรรพบุรุษก็ไม่กล้าช่วยนาง และยังด่าว่าตาม “เจ้าว่าไงล่ะ? เกี่ยวกับเจ้าไหม? ครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เจ้าอ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียนออกมาช่วยเจ้า เจ้าตายไปนานแล้ว เจ้าตายไป ภรรยาเจ้ายังจะมีชีวิตรอดอีกเหรอ? ดูเจ้าตอนนี้สิ!”

ซือถูเย้นพูดอย่างแปลกใจว่า: “อ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียน เขายังอยู่เหรอ?”

ไท่ฮองไท่เฮาปัดมือ “พูดเรื่องพวกนี้กับเขาทำไมกัน? ถามเขาสิ รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหนหรือไม่?”

อาซื๋อกูกูมองเขา “เจ้าผิดตรงไหน?”

ปกติก็ต่อล้อต่อเถียงกัน แต่ครั้งนี้นางกลับมองออกว่าไท่ฮองไท่เฮาโกรธจริงๆ ก็ไม่กล้าเถียงอีก และทำตามที่นางบอก

ซือถูเย้นคิดแล้วก็พูดว่า “ขอท่านบรรพบุรุษโปรดชี้แนะด้วย”

ไท่ฮองไท่เฮาพูดเสียงเข้มว่า: “ชี้แนะ? ตอนนี้แล้วเจ้ายังไม่รู้ว่าทำผิดตรงไหนอีกก็คงยากที่จะช่วยแล้วล่ะ เจ้ารู้ว่าตัวว่าตัวเองถูกพิษท่งหมิง ทำไมไม่มาให้ข้าช่วยถอนพิษให้? เจ้ารู้ว่าเจ้าแปดมีความทะเยอทะยานมาก และรู้ว่าเขาจะลงมือจัดการภรรยาเจ้า เจ้ากลับแสร้งพูดเรื่องพี่น้องอีก? เจ้าโง่หรือไง? แม้คนโง่ก็รู้ว่าถ้ามีคนมาทำร้ายภรรยาและลูกชายตัวเอง ก็ต้องฆ่าคนผู้นั้นเสีย อีกอย่าง เจ้าก็ยังเป็นอ๋องซื่อเจิ้ง แม้ฮ่องเต้จะเป็นคนสั่ง แต่ตอนที่เจ้าสามารถโต้แย้งกับเขาได้ เจ้ากลับปล่อยให้เขาทำตามใจ เจ้ายิ่งใหญ่งั้นเหรอ? เจ้าทิ้งให้ภรรยาตัวเองและประชาชนมากมายไว้ไหน? เจ้าอย่าบอกกับข้าว่าเจ้าเป็นขุนนาง อย่าบอกว่าข้าสอนเจ้าเรื่องพี่น้อง ข้าก็เคยสอนเจ้าด้วยว่า อะไรก็เทียบกับประชาชนและผืนแผ่นดินไม่ได้ ที่สำคัญคือ แม้จะต้องสละชีวิต สิ่งที่ควรแย่งก็ต้องแย่งมาให้ได้ อะไรที่ควรยึดก็ต้องยึดมา ฮ่องเต้หลงระเริงในอำนาจ ถ้าให้เขากุมอำนาจต่อไป ต้าโจวคงจะล้มจมในไม่นาน?”

ไท่ฮองไท่เฮาพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น ไม่ให้เวลาเขาได้หายใจเลย ด่าจนเขาอึ้งพูดไม่ออกเลย

นางด่าไปพึ่งเสร็จ พักหายใจสักพัก ก็ด่าต่อว่า: “เจ้าไม่ถอนพิษท่งหมิงเป็นเพราะเจ้ายังอยากปล่อยเจ้าแปดไป ถอนแล้ว เจ้าก็ต้องฆ่าเขา เจ้าเป็นห่วงความสัมพันธ์พี่น้อง แต่ว่า สิ่งที่พี่น้องเจ้าทำนั่นเป็นอันตรายต่อภาพรวม เจ้ายังจะยอมใจดีอีกเหรอ? โง่มาก โง่เกินไปแล้ว! ในมือกุมอำนาจ ก็ต้องตัดสินใจเด็ดขาด ความเด็ดเดี่ยวเมื่อก่อนของเจ้าไปไหนแล้ว? หรือเพราะเจ้ามีภรรยา ในใจมีที่พึ่งพิง จึงทำให้กลัวหลาดระแวงไปหมด? ถ้าเป็นแบบนี้ ข้าคงต้องให้เหล้าพิษแก่นาง เจ้าจะได้ไม่ทำอะไรโง่ๆอีก ไม่เพียงแต่เป็นอันตรายต่อตัวเอง ยังเป็นอันตรายต่อประชาชนอีก”

“ท่านบรรพบุรุษ!” ซือถูเย้นคุกเข่าลงไป “ข้ารู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ขอท่านอย่าโกรธไปเลย”