พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 829

บทที่829 ยาชั้นเลิศ

ก่อนที่ซือถูเย้นจะหันหลังเดินออกไป เขาได้ถามออกไปว่า : “เจ้าแปดได้กลับเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว ท่านว่า.....”

“ไม่ต้องสนใจเขา จะมีคนเก็บเขาเอง”ไท่ฮองไท่เฮาพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

สำหรับเจ้าแปดแล้ว นางผิดหวังกับตัวเขาเป็นอย่างมาก

ซือถูเย้นนัยน์ตาสั่นไหวเล็กน้อย “หรืออาจเป็นไปได้ว่าอ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียนกลับมาแล้วจริงๆ?”

ไท่ฮองไท่เฮายิ้มบางๆ “ใครจะรู้ล่ะ? ใครไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว”

ซือถูเย้นยิ้มบาง “อืม!”

พูดจบ ก็เดินถอยหลังออกไป

ตำหนักซีเวย

บานประตูห้องบรรทมของฮ่องเต้ตอนนี้เต็มไปด้วยความเยือกเย็น มีเพียงแค่คนของไท่ฮองไท่เฮาไม่กี่คนถูกส่งมาปรนนิบัติอยู่ที่นี่ ลู่กงกงยังคงปรนนิบัติรับใช้อยู่หน้าตั่งบรรทมของฮ่องเต้

ในตอนที่ซือถูเย้นมาถึง หมุยกุ้ยเฟยก็พึ่งนำยาให้เขาดื่มเสร็จ

“พระสนม” ซือถูเย้นมองดูหมุยกุ้ยเฟยที่ตอนนี้ทรุดโทรมลงไปมาก “ยังไม่ได้ยินดีกับเจ้าเลย”

“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”หมุยกุ้ยเฟยเห็นว่าเขาเดินมา นัยน์ตามีความปิติยินดีเล็กน้อย เพียงแค่ในคำพูดไม่ได้แสดงออกมา ฮ่องเต้ยังไม่หลับ สามารถได้ยินคำพูดของนาง แต่ใบหน้าของนางมีความสุขดี

“พระสนมออกไปสักครู่ได้หรือ?ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับฮ่องเต้”

“เพคะ!” หมุยกุ้ยเฟยหันหลังกลับไปส่งสายตาให้ลู่กงกงครู่หนึ่ง “กงกงก็ออกไปกันเถอะ”

ลู่กงกงมองไปที่ฮ่องเต้อย่างไม่วางใจครู่หนึ่ง ดวงตาของฮ่องเต้ปิดแน่น หากไม่ใช่ลมหายใจที่เร็วขึ้นเล็กน้อย ลำคอมีอาการไออย่างเห็นได้ชัด คนอื่นคงจะคิดว่าเขานอนหลับอยู่เป็นแน่

“ท่านอ๋อง พระวรกายของฮ่องเต้ทรงอ่อนแอ ต้องการพักผ่อน ท่านได้โปรดอย่าอยู่นานนักเลย” ลู่กงกงเอ่ยเสียงเบา

“อืม ออกไปเถอะ”ซือถูเย้นโบกมือไล่

หมุยกุ้ยเฟยพาลู่กงกงกับนางกำนัลสองคนออกไปด้วย ผ้าม่านถูกปิดลง เสียงรอบกายเงียบเชียบจนสามารถได้ยินเสียงนกร้องได้ แต่ทว่า กลับไม่มีใครยินดีกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้เลย

ซือถูเย้นเดินเข้าไป ยืนอยู่ตรงหน้าตั่งเตียง

เห็นได้ชัดว่าบนใบหน้าของเขามีผื่นแดง ข้างๆจมูกมีรอยแดง ปลายจมูกสีดำเล็กน้อย เหมือนดั่งผีเสื้อตัวหนึ่งที่ใกล้จะเปลี่ยนสีเกาะอยู่บนใบหน้าของเขา

ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้น เปลือกตาที่บวมเป่งทำให้การมองเห็นของเขาเสื่อมถอยลงไป ราวกับมีมีดสองเล่ม อยากจะเฉือนใบหน้าอันเยือกเย็นของซือถูเย้นออกมา

เสียงไอในลำคอของเขามีอาการหนักขึ้น เขาพูดว่า: “กลับมาแล้วหรือ?”

ในคอราวกับจะมีเสมหะกีดกันไว้ น้ำเสียงของเขาไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

“อืม!”ซือถูเย้นพูด บนใบหน้าของเขานอกจากความเย็นยะเยือก ก็ไม่มีสีหน้าใดๆอีก

ฮ่องเต้สูดหายใจเข้า ในหลอดลมราวกับมีเครื่องสูบเสียงดังขึ้น เขาพยายามไม่ให้ตัวเองไอ ใบหน้าของเขาแดงก่ำขึ้น ดวงตาของเขาตอนนี้แทบจะไม่มีตาขาว เต็มไปด้วยเส้นเลือดแดง

ในที่สุดก็อดรนทนไม่ได้ เขาไอค้อกแคกขึ้น ไอครั้งนี้ ดั่งแผ่นดินสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งโลกา แทบจะหยุดไม่ได้

ไอจนร่างของเขาสั่นไหว มือของเขาจับผ้าห่มแน่น เล็กจิกเข้าไปผ้าห่มที่ถูกร้อยปักสลัก เส้นด้ายสีแดงถูกซ่อนในเล็บ หากไม่สังเกตดูให้ดี คงจะคิดว่ามีเลือด

ซือถูเย้นยืนมองเขาไออย่างเงียบๆ อย่างทรมาน แทบจะไม่ไหวติง

ผ่านพ้นจากความตายมาได้ หลีโม่เกือบจะต้องเอาชีวิตไปตกอยู่ในกำมือของอ๋องหนานหวย หากยังนึกถึงความสัมพันธ์ของพี่น้อง เขาคงจะโง่จริงๆ