พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 830

บทที่830 หามือดี

พอกลับมาถึงจวน เย็นเอ๋อร์กับมามาก็เตรียมกับข้าวเสร็จแล้ว

ก่อนหน้านั้นหลีโม่เข้าวังไปเข้าเฝ้าไท่ฮองไท่เฮา เพราะเหตุนี้มามารีบดูแล ไม่ได้ถามอะไรเลย

รอจนหลีโม่และซือถูเย้นกินข้าวเสร็จแล้ว นางก็รีบถามอย่างร้อนใจ

หลีโม่พูดประเด็นสำคัญ ไม่ได้พูดให้ดูหวือหวาเลย แต่ก็ทำเอามามาตกใจจนขาอ่อน เกือบเป็นลมล้มลงไป

หลีโม่ยิ้มปลอบใจพูดว่า: “ข้าไม่เป็นไรแล้วนี่ไง? อย่าเป็นกังวลไปเลย”

“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว แต่ก็อันตรายไปนะ ท่านคิดดูสิ ถ้าท่านอ๋องไปไม่ทัน เฮ้อ ไม่รู้เลยว่าผลจะเป็นยังไง”

มามาพูดแล้วก็รู้สึกกลัวมาก และพูดต่อว่า: “ไม่ได้ พรุ่งนี้หม่อมฉันจะไปวัดเสียหน่อย ไปขอยันคุ้มครองมาให้ท่าน”

“ได้ รบกวนมามาด้วยนะ” หลีโม่ยิ้มหวานและพูด

“ยันคุ้มครองอะไร? ข้าก็จะเอา” ซือถูเย้นพึ่งไปสั่งการหวังจุ้นเสร็จ ออกไปแค่ครู่เดียวเท่านั้น เข้ามาก็ได้ยินพวกนางพูดถึงเรื่องยันคุ้มครอง ก็รีบพูดแทรกขึ้นมา

“เจ้าค่ะ หม่อมฉันจะไปขอให้นะเจ้าคะ” มามาพูดแล้ว ก็รีบเทชาในมือ วางไว้ข้างหลีโม่ นางรู้ว่าซือถูเย้นต้องนั่งข้างหลีโม่แน่นอน

ซือถูเย้นนั่งลง หยิบชาขึ้นมาจิบช้าๆ และมองดูหลีโม่ด้วยรอยยิ้มหวาน “กลับบ้านรู้สึกยังไงบ้าง?”

“ไม่มีที่ใดที่ให้ความปลอดภัยเหมือนบ้านแล้วล่ะ” หลีโม่ถอนหายใจ ยื่นมือไปลูบสัมผัสท้องน้อย “ต่อไปข้าจะไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่แต่บ้านรักษาครรภ์”

“งั้นก็ดีสิ” ซือถูเย้นพูด

เย็นเอ๋อร์ก็ถามว่า: “พระชายา อู๋เยี่ยนจู่คือใครกัน? คนผู้นั้นดูกะล่อนมากเลย”

“เขาเป็นคนที่ข้าพามาจากชิงโจวด้วย คนที่ช่วยข้าไว้ก็คือเขานั่นแหละ”

“อืม” เย็นเอ๋อร์รีบแก้คำพูดว่า “อ้อ เป็นเขานั่นเอง เขาก็คือผู้มีพระคุณเหรอ ก็ว่าคำพูดที่พูดดูน่าสนใจมากเลย”

มามาถอนหายใจเบาๆพูดว่า “หม่อมฉันคิดว่าบ่าวไพร่ที่ซื้อมาใหม่ ไม่คิดว่าจะเป็นผู้มีพระคุณ จัดที่อยู่ให้ไม่ดีเลย งั้นเดี๋ยวหม่อมฉันไปจัดที่อยู่ให้ใหม่นะเจ้าคะ”

“อืม ให้ห้องเดี่ยวกับเขา เขารู้เรื่องแพทย์ ต่อไปถ้ามีคนในจวนป่วยเป็นไข้ตัวร้อย ก็ไปหาเขาแล้วกัน” หลีโม่พูด

“จะใช้ผู้มีพระคุณแบบนี้คงไม่ได้นะเจ้าคะ” มามาพูดว่าหลีโม่หน่อยๆ “ทำไมพาผู้มีพระคุณกลับมาไม่บอกกันก่อน? ต้อนรับไม่ดีเสียด้วยสิ”

ซือถูเย้นพูด: “มามาอย่าตื่นเต้นเกินไป ต่อไปเขาอาจจะเป็นลูกศิษย์ของพระชายาก็ได้ เขาตามมาไหว้ครูน่ะ”

“ไหว้ครู? จะเรียนแพทย์เหรอ? วิชาแพทย์ของเขาดีอยู่แล้ว ไม่งั้นจะช่วยพระชายาได้อย่างไร? ไม่ว่าเขาจะมาทำอะไร แต่อย่างไรก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ ก็ต้องต้อนรับและดูแลอย่างดี”

หลีโม่รู้สึกก็จริง ถ้าเป็นลูกศิษย์ ก็ค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้ยังไม่ได้รับเขามาเป็นศิษย์ ก็ต้องดูแลและต้อนรับแขกคนนี้ดีๆ

“งั้นได้ มามาก็ไปจัดการเถอะ เรื่องในจวนก็อย่าให้เขาทำเลย พรุ่งนี้เรียกเขามาพบข้าแล้วกัน” หลีโม่พูด

ไม่รับเขาเป็นศิษย์ แต่ถ้าใจอยากเรียนจริง นางก็ยังสอนเขาได้ แต่ว่าแค่ไม่ยอมรับตำแหน่งนั้นก็พอ

กลางคืน ดวงดาววิบวับ ก้อนเมฆหนาบดบังพระจันทร์

อากาศหนาวเล็กน่อย หลีโม่หลับลงไปอย่างเหนื่อยล้า ซือถูเย้นหยิบเหล้ามา นั่งลงตรงศาลาในสวนเย็นๆ นอกสวนดอกไม้ก็เป็นทะเลสาบที่กว้างใหญ่

ลมพัดมาอ่อนๆ พัดมาพร้อมความเหน็บหนาว