พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 831

บทที่831 ท่านอาจารย์จะมา

หลิงลี่ก็พูดสิ่งที่จื่นเฉิงบอกมา หลีโม่รู้ว่าจื่นเฉิงหมายความถึงไอ้เจ็ด

นางครุ่นคิดสักครู่ รู้สึกตัวเองอยู่ในเมือง อาจทำให้ไอ้เจ็ดคิดมากและเอาแต่ห่วงนาง และนางยังหวังอยากจะดูแลครรภ์ตัวเองดีๆ เพราะเหตุนี้ นางจึงตกลงที่จะไปโดยหาน

จากนั้น ไอ้เจ็ดเข้าวังไป กลับบอกนางว่าท่านบรรพบุรุษให้นางไปรักษาอาการป่วยของฮ่องเต้

“ข้า?” หลีโม่ถามอย่างแปลกใจ

“นางพูดมาแบบนี้”

“แต่ว่า ข้าก็ไม่รู้ว่าอาการป่วยตอนนี้ของฮ่องเต้เป็นอย่างไรบ้าง อาการป่วยครั้งก่อนก็ยังรักษาไม่หาย แล้วยังถูกพิษสะท้อนกลับ ข้าไม่รู้ด้วยสิ”

“ท่านบรรพบุรุษบอกว่ามีคนสอนเจ้า”

“ใครกัน?” หลีโม่คิดถึงอ๋องอานหรานได้เป็นคนแรก “ทำไมท่านอ๋องไม่ไปรักษาคนเดียวล่ะ? กลับเรียกข้าไปเนี้ยนะ? ข้าที่ถูกสอนมาให้เขาไปรักษาเองไม่ดีกว่าหรือ”

ซือถูเย้นจับมือนางเข้ามา กอดหมับและพูดว่า “ไม่ใช่ท่านอ๋อง เป็นอาจารย์ของท่านอ๋องต่างหาก”

หลีโม่เอามือปิดปากไว้ “ท่านหมอเวินยี่เหรอ?”

ซือถูเย้นพยักหน้า สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ดีใจไหม?”

หลีโม่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น “จริงเหรอ? ท่านหมอเวินยี่ขอมาเช่นนี้งั้นหรือ? เมื่อไหร่กัน?”

“ท่านบรรพบุรุษบอกว่าในสองวันนี้ก็คงจะถึงในเมืองเอง” ซือถูเย้นลูบสันจมูกนางเบาๆ มองดูสีหน้าที่มีความสุขของนางก็พูดว่า “เจ้าอยากจะเรียนกับนางขนาดนั้นเชียวหรือ? ดีใจมากเลยนะ?”

หลีโม่พูดตอบว่า: “แน่นอนสิ ก็เหมือนตอนที่เจ้าออกรบครั้งแรก เจ้าเป็นแค่นายทหารคนหนึ่ง ถ้าได้แม่ทัพสอนและเห็นตัวเองสำคัญ เจ้าจะดีใจไหมล่ะ?”

ซือถูเย้นยิ้มและพูดว่า: “เจ้าอยากเจอท่านหมอเวินยี่เช่นนั้นเชียวเหรอ ทำเอาข้าก็อยากเจอแล้วเหมือนกัน ยังไม่พูดเรื่องที่นางจะมาเป็นอาจารย์เจ้า บุคคลที่เป็นตำนานเช่นนี้ ข้าก็อยากจะเจอเหมือนกัน”

หลีโม่ต่อมาสองวันนี้ ก็เอาแต่อยู่กับกองหนังสือทั้งวัน ศึกษาทบทวนเรื่องการฝังของท่านหมอเวินยี่ ก็กลัวว่าตอนไหว้ครู อาจารย์อาจจะทดสอบนางก่อนก็ได้

ที่จริงไหว้ครูเป็นแค่สาเหตุหนึ่งที่นางตื่นเต้น ยังมีอีกสาเหตุที่ตื่นเต้นมากกว่าคือ หนังสือการฝังเข็มของท่านหมอเวินยี่ส่วนมากจะเป็นตัวจีนตัด นี่ก็คือเหตุผลที่อ๋องอานหรานดูไม่ออก นางน่าจะเป็นคนบ้านเดียวกัน และอีกอย่าง อาจจะเป็นเวินยี่ที่นางรู้จักเมื่อก่อน

เหตุผลที่หลีโม่ตื่นเต้น แน่นอนไม่ได้บอกกับไอ้เจ็ด นักปราชญ์ไม่พูดเรื่องภูตปีศาจ แม้ไอ้เจ็ดจะรู้ว่านางมาจากไหน แต่เรื่องนี้ พูดตลอดก็คงไม่ได้

วันนี้อ่านหนังสือ หูฮวนซีมาแล้ว

หลีโม่ก็แบ่งปันข้าวดีนี้ให้นางรู้ หูฮวนซีที่ได้ยินแล้ว ก็เบิกตาโพลงโตพูดไม่ออก นานมากกว่าจะพูดว่า “เมื่อไหร่กัน ข้าเปิดมิติ หาเงินทั้งสองทาง ถึงจะน่าสนุก”

“สมแล้วที่เป็นนักธุรกิจ พูดแต่ละเรื่องไม่ห่างจากเรื่องธุรกิจเลย” หลีโม่พูดและยิ้ม

“เจ้าเป็นหมอ ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?” หูฮวนซีพูดด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองพูดเรื่องเมื่อก่อน หลีโม่ก็ถามว่า: “ช่วงนี้บริษัทเป็นยังไงบ้าง? ติ่งเฟิงก็จะได้ส่งออกนอกประเทศแล้ว ภูมิใจล่ะสิท่า?”

“ก็ไม่มีอะไรน่าภูมิใจหรอก ในปัจจับัน ส่งออกนอกประเทศก็ไม่นับอะไรหรอก” หูฮวนซีพูดอย่างถ่อมตัว แต่ว่า สีหน้ากลับดูภูมิใจมาก

เพราะยังไง ประเทศไม่เหมือนกัน

“พวกคนตระกูลหูชั้นสูงของพวกเจ้า ตอนนี้หยุดลงหน่อยหรือยัง?”