พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 832

บทที่832 เป็นผู้มีพระคุณจริงด้วย

คำนี้ก็จริงอยู่ หลีโม่ฟังแล้วก็ต้องฉุกคิดทันที

แต่ว่า ต่อมาก็พูดว่า: “ช่างเถอะ ตอนที่ข้ามา ก็เหมือนกับข้ารับใช้นั่นแหละ ดีไม่ดีอาจจะแย่กว่าอีก ข้ารับใช้ยังไงทำงานมาทั้งวันก็ยังได้ข้าวกิน ข้า……เฮอะ ก็เป็นแค่คนที่เสียสละให้คนที่บ้านเท่านั้นเอง”

“ไม่ง่ายเลยนะ ข้า……ข้ายากกว่าอีก” หูฮวนซีถอนหายใจยาวๆ “ตอนนี้สิ่งที่ข้ามีทั้งหมด มาจากความพยายามของข้า ข้าจะไม่ทิ้งงานตัวเองไปเพียงเพราะต้องแต่งงานและมีลูก ส่งออกนอกเมืองเป็นแค่ขั้นแรก ขั้นที่สอง……”

“ขึ้นตลาด?” หลีโม่หัวเราะ

หูฮวนซีพูดตอบว่า “อืม สถานการณ์ไม่อำนวยน่ะสิ”

ทั้งสองมองตากันและหัวเราะออกมา

ตอนเย็นไอ้เจ็ดกลับมา หลีโม่ก็ถามว่า: “ช่วงนี้เจ้าเก้าไปไหนแล้ว? เจ้ากลับมายังไม่เห็นเขามาหาเจ้าเลย”

“มัวยุ่งเรื่องของตึกเสหานน่ะ หยันสวี้ครั้งนี้หาสำนักงานใหญ่ของตึกเสหานได้แล้ว” ซือถูเย้นพูด

หลีโม่เดาว่าคงเป็นเพราะเหตุนี้ ไม่งั้นอ๋องเย่ที่ว่างงาน ยังถูกไท่ฮองไท่เฮา “ไล่ออกจากงาน” ยังจะยุ่งกับที่ไหนกัน?

“ทำไมเหรอ? ทำไมถึงถามถึงเขาล่ะ?” ซือถูเย้นให้เย็นเอ๋อร์แขวนเสื้อนอกให้ดี และนั่งลงถามหลีโม่

“วันนี้ฮวนซีมาน่ะ ถามถึงเจ้าเก้า” หลีโม่เทน้ำให้เขา “กินข้าวมาหรือยัง?”

“กินแล้วล่ะ วันนี้ไปที่ตำหนักพี่รอง ให้เขาเตรียมตัวการออกเดินทางสองวันนี้”

“ออกเดินทาง? ไปไหนเหรอ?” หลีโม่อึ้งและถาม

“ข้าตัดสินใจส่งเขาไปสู่ขอที่แคว้นต้าเหลียง ไปพร้อมกับเจ้าเมือง พอไปแล้ว เจ้าเมืองจะอยู่พักที่นั่น รอเฮ่าเอ๋อแต่งงานกับอี้เอ๋อร์ก่อน พี่รองที่เป็นทูต ก็พักอยู่ที่นั่นสักพัก”

“พักที่นั่น?”

“อืม หนึ่งปีพักสิบเอ็ดเดือน สิ้นปีกลับมาครั้งหนึ่ง” ซือถูเย้นพูดด้วยรอยยิ้ม

หลีโม่ก็ดีใจมาก “งั้นก็ดีน่ะสิ พวกเขาออกจากต้าโจวไป ก็ไม่มีใครพูดอะไรแล้ว พวกเขาอยากทำอะไรก็ได้ อ๋องอานชินอดทนมานานหลายปี เขาควรมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้วล่ะ”

“นั่นสิ ที่จริงนี่เป็นความหมายของท่านบรรพบุรุษ ท่านคิดว่าพี่รองจะพาเจ้าเมืองไปนานแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขากลับรออยู่ที่เดิมตั้งนาน จะรอให้เจ้าเมืองพูดตกลงก่อน เขาถึงจะพาไป ท่านบรรพบุรุษยังบอกว่าเขาเป็นไม่สาก ผู้หญิงน่ะ ถ้าพูดยังไงก็ไม่ไป ก็มัดไปเลยสิ”

หลีโม่หัวเราะ “ท่านบรรพบุรุษเด็ดขาดจริง”

“ไม่ใช่เพราะท่านบรรพบุรุษเด็ดขาดหรอก แต่คงเพราะท่านเข้าใจผู้หญิงด้วยกันเองมากกว่า ท่านบรรพบุรุษคงจะดูออกแล้วว่าเจ้าเมืองมีใจให้พี่รอง ถ้าไม่ใช่แบบนี้ ท่านคงไม่พูดแบบนี้ พี่รองน่ะ ปกติจะเห็นเขาเป็นคนเข้มงวด ดูแลตัวเองดี ถ้าไม่ใช่ได้ยินเจ้าเมืองพูดว่าตกลง เขาไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน ไม่งั้น ตอนนั้นเขากลับจากออกรบก็จับเจ้าเมืองมาก็ได้แล้ว”

“ถ้าจับไปแล้ว ท่านแม่ของข้าคงจะไม่ต้องทุกข์ทรมานเป็นสิบปีเช่นนี้” หลีโม่พรึมพรำ เจอคนที่ใช่ในเวลาที่ผิด น่าอดสู่จริง

“ทุกเรื่องล้วนต้องเผชิญเองถึงจะรู้ ถ้าตอนนั้นพี่รองจับตัวนางมาเลย เจ้าเมืองคงได้เกลียดเขาตลอดไปแน่ ในตอนนั้น นางกับเสี้ยห้วยจุนยังรักกัน แต่ก็เผชิญเรื่องด้านหลังมา ถึงทำให้นางเจ็บช้ำใจไปเลย”

“นั่นสิ” หลีโม่มองซือถูเย้นด้วยรอยยิ้ม “ไม่คิดเลยนะ เจ้ามีความคิดเห็นเช่นนี้กับความรัก”

ซือถูเย้นมองนางอย่างจริงจัง และพูดด้วยถ้อยคำหวานแหวว “เมาแล้วถึงรู้ฤทธิ์เหล้า รักแล้วถึงรู้จักความรัก”

หลีโม่หัวเราะพูดตอบว่า “เจ้าไปเรียนมาจากไหนกัน?”

“อาซื๋อกูกูบอกข้ามาน่ะ” ซือถูเย้นพูดและหัวเราะ