พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 833

บทที่833 เรื่องของฮองเฮาหลง

เช้าวันถัดไป หลีโม่ก็พาหลิงลี่กับจื่นเฉิงไปที่ตำหนักเฉินไท่จูน

พอดีเลย หลิ่วหลิ่วกลับบ้านพอดี ความจริงแล้ว ช่วงนี้นางกลับมาพักที่บ้านบ่อยเหมือนกันนะ

ทำให้พี่สะใภ้ทั้งสิบสองคนเห็นต่างกันมาก เพราะหวังให้นางแต่งออกไปตั้งนาน ไม่คิดว่าสองสามวันก็กลับมาบ้านทีหนึ่ง เพราะนางเป็นหญิงที่แต่งออกไปแล้ว ทำให้เหลาไท่จุนและแม่ทัพเฉินใส่ใจนางยิ่งขึ้นไปอีก และดูแลนางดีขึ้นกว่าเดิม

หลีโม่กลับเข้าเมืองมา หลิ่วหลิ่วคิดว่าจะไปหานาง แต่หลิ่วหลิ่วไม่มีประโยชน์จริงๆเลย ก่อนที่จะตั้งครรภ์ ร่างกายและอารมณ์ยังดีๆอยู่เลย กินได้กระโดดโลดเต้นไปมาได้ แต่พอตั้งครรภ์สองเดือนได้ ก็เริ่มมีอาการคลื่นไส้อาเจียนตามประสาคนท้อง ทุกวันผ่านมาอย่างยากลำบาก

ขนาดเซียวโธ่มาเห็น ยังบอกว่าเมื่อก่อนดูนางผิดไป คิดว่าเป็นแม่เสือ ไม่คิดว่าจะเป็นแค่หนูกระจี๊ดริด

หลังจากที่หลิ่วหลิ่วท้อง เริ่มไม่คุ้นชินกับการกินอยู่ในจวนจิ้งโก๋วเหา เซียวโธ่จึงต้องส่งนางกลับบ้านแม่ตัวเอง ยังไง บ้านแม่ก็ยังมีประสบการณ์เรื่องการตั้งครรภ์มากกว่า

พอกลับมาไม่กี่วัน หลีโม่ก็มาช่วยนางไว้ พอเห็นหลีโม่ก็ดึงนางมาบ่นทันที บอกว่าการท้องลำบากแค่ไหน พอบ่นเสร็จแล้วก็เริ่มอ้วกอาหารเช้าที่วันนี้พึ่งกินเข้าไป

หลีโม่เห็นนางอ้วก ก็อดไม่ได้อ้วกตาม แม่ทัพเฉินปวดหัวมาก ยืนข้างๆสั่งพวกบ่าวที่มีประสบการณ์มาเก็บพื้นที่ พวกบ่าวตั้งแต่ที่หลิ่วหลิ่วกินข้าวเช้าพวกนางก็เริ่มเตรียมของเก็บกวาดแล้ว รอนานกว่านางจะอ้วก ที่จริงไม่ต้องให้เหลาไท่จุนสั่ง พวกนางก็ถืออาวุธในมือพร้อม พวกไม้กวาดที่ถูพื้นต่างๆ

หลีโม่เห็นดังนี้ ก็รีบบอกกับหลิ่วหลิ่วว่า: “เจ้ากลับไปพักดีกว่า ข้าไปย่าทวดเจ้าเสียหน่อย จากนั้นค่อยไปหาเจ้าที่ห้อง”

หลิ่วหลิ่วอ้วกเสร็จแล้ว นางก็หมดแรงไปเลย คิดแค่อยากกลับไปนอน จึงสั่งให้คนพยุงนางเข้าไป จากนั้นก็บอกให้ทำธุระเสร็จหลีโม่มาหาตัวเองด้วย

เหลาไท่จุนเห็นหลีโม่ ก็รู้ว่าวันนี้นางคงไม่ได้มานั่งเฉยๆแน่ จึงสั่งให้ทุกคนออกไปและพูดว่า: “พระชายามีอะไรจะพูดงั้นหรือ?”

หลีโม่ยิ้มและพูดว่า: “เหลาไท่จุนรู้ทันจริงๆ รู้ว่าข้ามีเรื่องจะมาถาม”

“ช่วงนี้ในเมืองจะว่าวุ่นวายไหมก็ไม่เท่าไหร่ แต่จะว่าสันติ ก็พูดไม่ได้ พระชายามา เพราะเรื่องงานหรือเปล่า?” เหลาไท่จุนถาม

หลีโม่ปัดมือพูดว่า “ไม่ๆ พวกเราเป็นพวกผู้หญิง เรื่องงานราชการไม่ถามหรอกเจ้าค่ะ”

เหลาไท่จุนพูดอย่างผิดหวังว่า “ออ งั้นพระชายามาด้วยเรื่องอะไรงั้นหรือ?”

หลีโม่ไม่รีบพูด แต่กลับสงสัยว่าทำไมเหลาไท่จุนต้องผิดหวังด้วย “เหลาไท่จุน หรือว่าท่านอยากจะถามเรื่องราชการ?”

เหลาไท่จุนหัวเราะและพูดว่า “ก็ไม่ได้อยากถามเรื่องราชการอะไรหรอก แก่แล้ว ไม่มีประโยชน์ ช่วยอะไรก็ไม่ได้”

หลีโม่เห็นนางแบบนี้ ก็เข้าใจแล้ว ก่อนที่ไอ้เจ็ดยังไม่กลับมา ไท่ฮองไท่เฮารับไว้คนเดียว และไม่มีคนมาช่วยนาง นางคงจะรู้สึกเสียใจ

หลีโม่พูดว่า: “เหลาไท่จุนเป็นแม่ทัพมีชื่อเสียงในแคว้นต้าโจว จะใช้โดยพลการไม่ได้ ถ้าใช้ท่านแล้ว ก็คงเป็นตอนที่แคว้นเรามีปัญหาใหญ่จริงๆ”

เหลาไท่จุนถือแก้วไว้ในมือ ลูบไล้ไปที่ขอบแก้วสีทอง “ตัวตนที่แท้จริงของไท่ฮองไท่เฮา ยังไม่พูดถึง ยังไงนางไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อกี้พูดถึงว่าหลังจากที่เสิ้งจู่รู้ตัวตนของนางแล้ว ก็ทำข้อตกลงไว้กับนาง ตัดราชโองการที่จะให้ฮองเฮาตายไปด้วยกัน แต่ให้นางช่วยฮ่องเต้องค์ใหม่ ฮองเฮาหลงตอบตกลง ดังนั้นฮองเฮาหลงกับเสิ้งจู่ก็แกล้งเป็นสามีภรรยากัน ทุกอย่างเป็นแค่ข้อตกลง ถึงได้มีเรื่องของอ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียนกับไท่ฮองไท่เฮา”

“พอเสิ้งจู่สวรรคต ฮองเฮาหลงได้รับแต่งตั้งเป็นไท่ฮองไท่เฮา ถงฮองเฮาก็ได้แต่งตั้งเป็นฮองไท่เฮาซื่งมู่ ท่านอ๋องซือถูฉิงเทียนได้แต่งตั้งเป็นอ๋องซื่อเจิ้ง ทำหน้าที่ช่วยฮ่องเต้ พวกเขาสองคนร่วมมือกันได้ดี……”

เหลาไท่จุนพูดไปแล้วชั่วโมงเต็มๆ หลีโม่ฟังอย่างมีอรรถรส ถึงตอนที่ตื่นเต้นก็แทบจะกระโดดขึ้นมา ตอนที่โกรธก็ด่าออกมา ตอนที่ได้ใจก็ปรบมือ นางนับถือในความรักของอ๋องซื่อเจิ้งฉิงเทียนกับไท่ฮองไท่เฮามาก

พอฟังจบแล้ว นานมากนางก็สงบสติอารมณ์ไม่ได้ “หญิงวิเศษ เป็นหญิงวิเศษจริงๆ!”

เหลาไท่จุนหัวเราะและพูดว่า: “เจ้าไม่ได้พูดแบบนี้เป็นคนแรก และไม่ใช่คนสุดท้ายด้วย”

หลีโม่ครุ่นคิด และถามต่อว่า: “เหลาไท่จุนรู้จักท่านหมอเวินยี่มากเท่าไหร่เจ้าคะ?”

“ท่านหมอเวินยี่?” แม่ทัพเฉินนิ่งอยู่นาน “ทำไมถึงพูดถึงท่านหมอเวินยี่ล่ะ?”

“เดี๋ยวนางจะเข้าเมืองมาแล้ว ไอ้เจ็ดบอกว่าตอนนั้นท่านหมอเวินยี่เคยมาต้าโจว ไท่ฮองไท่เฮา ท่าน ยังมีท่านหมอเวินยี่พูดคุยกันอยู่นานสองนาน ดังนั้น ข้าจึงคิดว่าท่านน่าจะรู้จักกับท่านหมอเวินยี่อยู่ไม่น้อย”

หลีโม่ต้องตกใจมาก เหลาไท่จุนซ่อนได้ลึกมาก ก่อนหน้านี้ไม่ได้เผยออกมาเลยว่านางรู้จักกับท่านหมอเวินยี่ และตอนที่พูดถึงท่านหมอเวินยี่ นางก็ยังทำท่าเหมือนไม่รู้จักอีก