พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 834

บทที่834 หญิงวิเศษมากมาย

เหลาไท่จุนพูดอย่างตกใจ “นางจะมาเหรอ?”

หลีโม่มองดูสีหน้าที่ตื่นเต้นของเหลาไท่จุน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เจ้าค่ะ นางจะมาแล้ว อาจจะได้เป็นอาจารย์ของข้าด้วย”

เหลาไท่จุนพูดอย่างดีใจว่า “ไม่ได้เจอกันตั้งนานหลายปี ข้ายังสงสัยอยู่ว่านางตายไปแล้วหรือเปล่า ไม่คิดว่ายังมีชีวิตอยู่ ดีจริงๆ”

หลีโม่ลุกขึ้นมาเทชาให้นางและพูดว่า “ท่านเล่าต่อสิเจ้าคะ”

เหลาไท่จุนเห็นได้ชัดว่ายังตื่นเต้นอยู่ “เรื่องของท่านหมอเวินยี่ ที่จริงข้าก็รู้ไม่มาก แต่ตอนที่ได้คุยกับนาง รู้สึกสบายใจมาก นางเป็นแบบ……คนที่ไม่ถือตัวเลย อ่อนโยน ฉลาด มีเมตตา อบอุ่น ใจดีมากอีกด้วย เหมือนกับ……”

เหลาไท่จุนเอียงหัวคิด ทำให้นางลำบากมาก ครุ่นคิดอยู่นานก็คิดไม่ได้ว่าจะเอาคำไหนมาเปรียบเปรยนางดี

หลีโม่คิดแล้วก็พูดว่า: “เหมือนพระโพธิสัตว์?”

เหลาไท่จุนหัวเราะและพูดว่า “ที่จริงเหมือนพระโพธิสัตว์หญิงมากกว่า แต่ว่า ก็เพื่อแยกไม่ให้เหมือนกับฉายาของพระโพธิสัตว์หญิงท่านหมอหลินไห่ไห่แห่งต้าซิง ข้าจึงอยากจะเปลี่ยนน่ะ แต่กลับคิดไม่ได้ แต่ว่า เหมือนกับพระโพธิสัตว์หญิงจริงๆ”

“หลินไห่ไห่ในต้าซิง?” หลีโม่ครุ่นคิด ชื่อนี้นางเคยได้ยินหลายครั้งแล้ว ครั้งแรกก็รู้สึกคุ้นเคยมาก ตอนนั้นยังคิดอยู่ หลานสาวของอาจารย์หลินที่นางเรียนแพทย์แผนจีนด้วย ก็ชื่อว่าหลินไห่ไห่นี่นา? ตายเพราะอุบัติเหตุรถยนต์ในตอนที่ออกตรวจ ตอนนั้นที่นางได้รู้ข่าวนี้ รู้สึกตกใจอย่างมาก ผู้หญิงคนนั้นเป็นหมอที่ดีจริงๆ

แต่ว่า หลินไห่ไห่คนนี้ จะเป็นหลานสาวของอาจารย์หลินจริงไหมนะ?

“หลินไห่ไห่ในต้าซิง ก็เป็นคนที่วิเศษจริงๆ ขนาดไท่ฮองไท่เฮาพูดถึงนางยังต้องนับถือเลย เห็นได้น้อยมาก อย่างน้อยข้าติดตามไท่ฮองไท่เฮามานานหลายปี ยังไม่เคยนางนับถือเคารพใครแบบนี้มาก่อน”

หลีโม่ยิ่งฟังก็ยิ่งประหลาดใจ วันหนึ่ง ถ้านางไปได้ นางอยากจะไปเที่ยวทั่วทั้งเจ็ดแคว้นเลย อยากรู้จักหญิงวิเศษทุกคนในแคว้นนี้

ต้าโจว มีไท่ฮองไท่เฮากับเหลาไท่จุน

แคว้นเหลียง มีท่านหมอเวินยี่

เป่ยโม่ มีจอมพลหญิงฉินโจว

ต้าซิง มีท่านหมอหลินไห่ไห่

ราชวงศ์ต้าหยาน มีหลงซิงเอ๋อ เหลาไท่จุนเห็นนางสนใจ ก็จึงเล่าเรื่องแปลกประหลาดของทั้งเจ็ดแคว้นให้นางฟัง หลีโม่ฟังไปจนถึงเที่ยง นางนึกขึ้นได้ว่าไอ้เจ็ดบอกให้นางกลับไปเช้าหน่อย จึงปฏิเสธคำเชื้อเชิญให้กินข้าวของเหลาไท่จุน ไปบอกหลิ่วหลิ่วก่อนค่อยกลับ

พอกลับตำหนักมา พึ่งเตรียมอาหารกลางวันเสร็จ มามาก็พูดว่า: “ท่านอ๋องยังไม่กลับมา ท่านดื่มซุปก่อนสิเจ้าคะ”

หลีโม่พูดว่า: “รอก่อน ข้ายังไม่หิว”

“ดื่มซุปไม่อิ่มหรอก ท่านต้องดื่มซุปทุกวันนะเจ้าคะ” มามาพูดด้วยรอยยิ้ม “ซุปนี้บ่าวต้มแต่เช้าแล้วเจ้าค่ะ”

หลีโม่อยากจะสอนความรู้วิทยาศาสตร์เกี่ยวกับพูโรมัยซินให้นางจริงๆ แต่ว่า นางกลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ได้ ข้าดื่มนะ”

“นี่สิถึงจะเป็นเด็กดี” มามาหันไปสั่งให้เย็นเอ๋อร์ไปยกซุปมา ตัวเองกลับไปหาเสื้อนอกสีหม่นๆปักลายลูกไม้มา “วันนี้อากาศหนาวกว่าเมื่อวาน เปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าเจ้าค่ะ”

หลีโม่ถูมือ “หนาวลงมากเลยนะ วันนี้ข้าออกไปเช้ายังไม่รู้สึกเลย”

หลีโม่รู้สึกว่าต้องพูดเรื่องนี้กับมามา ไม่งั้น มามาอาจจะเป็นโรควิตกกังวลได้

พอกำลังจะพูด ก็เห็นหลิงลี่เข้ามา “ท่านอ๋องกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

หลีโม่เงยหน้าขึ้นมา เห็นไอ้เจ็ดพาคนเข้ามาในลาน นางรีบลุกขึ้นอยากจะเดินออกไป แต่กลับถูกมามากดตัวไว้ “อย่าพึ่งรีบ ดื่มซุปเข้าไปก่อน พวกเขาต้องมาดูแลพระชายา เรียกพวกเขารอไปก่อน”

หลีโม่รีบดื่มซุปนั่นทันที พอมามาอนุญาต ถึงได้ออกไป

ซือถูเย้นพูดสั่งในลาน หันไปก็เห็นหลีโม่ออกมาพอดี เขายิ้มพูดว่า “มาพอดีเลย มาดูสิ”

หลีโม่ยืนนิ่ง คนพวกนั้นก็เดินเข้ามาทำความเคารพทันที “น้อมคารวะพระชายา”

หลีโพยักหน้าเบาๆ ซือถูเย้นดึงนางไปทางอื่น

รวมแล้วมีแปดคน ความหมายของซือถูเย้นคือให้ทั้งแปดคนอยู่ต่อ แต่ต้องเลือกสามสี่คนติดตามหลีโม่ออกไป เพราะเหตุนี้ให้นางเลือกคนที่ถูกตา ส่วนคนที่เหลือก็ปกป้องนางจากที่ลับ ส่วนมากจะไม่ปรากฏตัว นอกจากจะเป็นเหตุอันตรายจริง

หลีโม่ฟังที่ซือถูเย้นพูด ก็พูดว่า: “ไม่ต้องเลือกสี่คนหรอก สองคนก็พอแล้ว หลิงลี่ก็ตามข้ามานี่? ส่วนที่เหลือ ก็ปกป้องลับๆเถอะ”

ทั้งแปดคนเลือกมาจากสู้เยว่โหลวทั้งหมด มาจากกลุ่มที่มีชื่อเสียง เป็นพวกมือหนึ่ง

ดูการ์ตูนต่อสู้พวกคนเก่งนั้น แต่ว่า กลับลืมเรื่องพวกเขาก็ต้องกินข้าวเหมือนกันไปเลย

ชื่อเสียง แค่เพื่อให้ตัวเองวรยุทธของตัวเองขายได้ราคาสูงเท่านั้น