พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 837

บทที่ 837 ข้าก็เป็นคนที่ข้ามภพมา

หลีโม่วางม่านลง พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ไปเถอะ”

ถึงแม้หลิงลี่กำลังดูอยู่สนุก แต่ก็กลัวมีคนมาเห็นพระชายา ยังไงพระชายาก็เป็นลูกสาวที่มาจากจวนเฉิงเสี้ยง

หลังลี่สั่งคนขับรถม้าว่า “ไปเถอะ”

หลีโม่ไปไหนมาไหนจะไม่มีขบวนอะไรใหญ่โต ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้ว่าคนที่อยู่บนม้าก็คือพระชายาซื่อเจิ้ง

เมื่อคนขับรถม้าเคลื่อนรถม้า คนที่ขวางทางต่างก็หลบให้ทาง

รถม้าวิ่งไปไกลแล้ว ยังได้ยินเสียงกรี๊ดของเสี้ยโล่เยว่กับเสียงด่าของฮูหยินหลิงหลง ตอนนี้นางไม่มีตำแหน่งเมียรักของจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว เป็นแค่หญิงชาวบ้านปากจัดคนหนึ่ง สองคนแม่ลูกทะเลาะกันมีแต่ยิ่งอยู่ยิ่งน่าอับอาย เพราะยังได้ยินเสียงชาวบ้านหัวเราะเยาะ

ในหมู่กลุ่มคน มีคนมองดูรถม้าที่ไกลออกไป แล้วก็พูดขึ้นว่า “รถมาคันเมื่อกี้ดูเหมือนจะเป็นของจวนอ๋องซื่อเจิ้ง คนที่นั่งอยู่ข้างในจะเป็นพระชายาหรือเปล่า?”

“ใช่ ข้าก็จำได้ ดูเหมือนจะเป็นรถม้าของจวนอ๋องซื่อเจิ้ง หรือว่าเมื่อกี้พระชายาหยุดดูอยู่ที่นี่? นั่นช่างเป็นการสะใจจริงๆ ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนสองแม่ลูกนี้ทำร้ายพระชายาอยู่มาก รังแกอย่างที่สุด ตกระกำลำบากอย่างทุกวันนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว”

ทุกคนต่างก็หันไปมอง โหลดมาเลี้ยวไปอีกมุมหนึ่งแล้ว เห็นเพียงฝุ่นตลบหลังรถม้าฟุ้งกระจาย

เฉินหลิงหลงกับเสี้ยโล่เยว่ก็ได้ยินเสียงนินทานี้ ทั้งสองคนหยุดลงมือ แล้วก็หันไปมองตรงมุมถนน

เฉินหลิงหลงลุกขึ้นมา แล้วก็พูดขึ้นว่า “เจ้าไปเถอะ ไปเสพสุขอยู่กับองค์ชายรัชทายาทของเจ้าเลย อย่ามาหาข้า”

เสี้ยโล่เยว่ก็ลุกขึ้นมา จัดการผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย มองดูเนื้อบนเขียง แล้วก็กลืนน้ำลาย แล้วก็พูดอย่างโลภว่า “ข้าไปก็ได้ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีเงินให้ข้าหรอก เจ้าต้องให้เนื้อข้าก่อน”

ชายขายเนื้อคนนั้นหัวเราะ “อยากกินเนื้อ ก็เอาเงินมา”

เขาเอามีดอีโต้ตัดกระดูกจนขาด เขียงสั่นไหวจนแทบพัง เสี้ยโล่เยว่ตกใจมาก หันไปเหลือกตามองดูเฉินหลิงหลงอย่างไม่พอใจ “ดูเจ้าสิหาคนอะไรมา? อายคนอื่นเขาไหม?”

พูดเสร็จ เหมือนจะกลัวชายขายเนื้อมาตีนาง จึงรีบวิ่งหนีไป

เฉินหลิงหลงหัวเราะเย้ย และก็ยื่นมือจัดผมเผ้า เดินกลับไปอยู่ด้านข้างชายขายเนื้อแล้วก็ตะโกนพูดว่า “หลบไปหลบไป ไม่ซื้อเนื้อก็หลบไป อย่ามากีดขวางข้าค้าขาย”

ใช่ขายเนื้อพูดขึ้นอย่างโหดเหี้ยมว่า “ไปมีเรื่องกับคนพวกนั้น คืนนี้กลับไปเจ้าได้เห็นดีแน่”

เฉินหลิงหลงหดคอลงทันมี สายตาฉายแววหวาดกลัว แล้วก็ไม่กล้าพูดอะไร

ในรถม้าที่ไกลออกไปแล้ว ถึงแม้หลีโม่จะดูไม่ถึงตอนสุดท้าย แต่นางก็พอรู้ว่าสองแม่ลูกนี้มีชีวิตอยู่ยังไง

เมื่อก่อน นางยังคิดอยู่ในใจมาตลอด ไม่ได้ฆ่าสองแม่ลูกนี้กับรัชทายาทองค์เดิมเพื่อแก้แค้นให้กับเจ้าของเดิม แต่ตอนนี้พวกนางมีชีวิตแบบนี้ ก็ถือว่าเป็นเวรกรรมตอบสนอง มีชีวิตอยู่อย่างยากลำบากแบบนี้ ทรมานยิ่งกว่าตายไปแล้วเสียอีก

สงสารก็แต่ฮ่าวหราน ที่มีแม่แบบนี้ ความโง่ซื่อของฮ่าวหราน บางทีก็ถือว่าเป็นบุญ

มาถึงตำหนักซีเวย ลู่กงกงยืนรออยู่ตรงหน้าตำหนัก เห็นหลีโม่มาถึง ก็รีบมาต้อนรับ “กระหม่อมถวายพระพรพระชายา”

“กงกงรอก่อนนะ ข้าไปถวายพระพรบรรพบุรุษก่อน” หลีโม่พูด

“เชิญพระชายา กระหม่อมจะรอท่านอยู่ที่นี่” ลู่กงกงพูดอย่างเคารพ

หลีโม่เดินนำ ให้ตี่สุยกับโฮ่หยุนรออยู่ด้านนอก พาหลิงลี่เข้าไปคนเดียว

เดิมวันนี้เป็นว่าราชการ แต่ไทฮองไทเฮาไม่ได้ขึ้นว่าราชการ ให้ซือถูเย้นกับอ๋องเหลียงขึ้นว่าราชการ อ๋องเหลียงกับซือถูเย้นมีอำนาจในการดูแลประเทศเหมือนกัน ได้ยินซือถูเย้นแอบบอกว่า ราชการเช้าวันนี้ น่าจะมีการโต้แย้งกัน หัวข้อก็คือ วังหลังสามารถยุ่งเกี่ยวกับงานราชสำนักได้ไหมตลอดจนท่านอ๋องที่ไม่สามารถเดินได้ สามารถอภิเษกกับองค์หญิงแคว้นต้าเหลียงอี้เอ๋อร์ได้หรือไม่

หลีโม่คิดภาพก็เห็นแล้วว่าน่าจะเป็นการโต้แย้งที่วุ่นวายไม่น้อย อีกอย่าง คนที่เข้าร่วมวิพากษ์วิจารณ์ล้วนเป็นบุคคลอันดับต้นๆของประเทศ ไม่ว่ายังไงทั้งสองฝ่ายก็จะต้องคนที่มีความรู้ที่สุดเข้าร่วม

อาซื๋อกูกูพาหลีโม่เข้ามาในตำหนัก ตอนที่เปิดม่าน ได้ให้หลิงลี่รออยู่ด้านนอก อนุญาตให้หลีโม่เขาไปคนเดียว

ไทฮองไทเฮานอนเอนอยู่บนเตียง ในมือถือตำราไว้หนึ่งม้วน หลีโม่เดินเข้าไป แล้วก็คุกเข่าทำความเคารพอย่างอ่อนน้อม

ไทฮองไทเฮาไม่เงยหน้า พูดเพียงว่า “ลุกขึ้น”