พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 840

บทที่ 840 ตวาดฮ่องเต้

หลีโม่หัวเราะ แล้วก็หันตัวเดินออกไป

อาซื๋อกูกูอมยิ้ม แล้วก็เดินตามหลีโม่ไป

หมุยกุ้ยเฟยรีบตามออกไป ดึงแขนหลีโม่ไว้ แล้วก็พูดอย่างอ่อนโยนว่า “หลีโม่ ทำไมเจ้าจะต้องทำให้เขาโกรธเช่นนี้? ร่างกายเขาก็ไม่ดี เจ้าไม่มารักษาให้เขาไม่ดีกว่าหรือ เจ้าทำเช่นนี้ยิ่งเป็นการกระทำผิดรู้ไหม? หากพูดตามความจริงแล้ว ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง”

หลีโม่ปลดมือหมุยกุ้ยเฟย พูดอย่างเย็นชาว่า “กุ้ยเฟยเหนียงเหนียง คำพูดของข้าถึงแม้จะไม่น่าฟัง แต่ก็คือความจริง ไอ้เจ็ดซื่อสัตย์และจริงใจต่อเขา สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร? ข้าช่วยรักษาให้เขาอยู่หลายครั้ง สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร? เขาเป็นผู้ชายของเจ้า เจ้าปกป้องเขา แล้วไอ้เจ็ดของข้าล่ะ? ข้าไม่ต้องปกป้องเขาหรือ? อีกอย่าง ไอ้เจ็ดทำเพื่อเจ้ากับองค์รัชทายาทของเจ้ามากมายขนาดนั้น ตอนนี้ข้าจะพูดเรียกร้องความเป็นธรรมก็ไม่ได้เลยหรือ?”

หมุยกุ้ยเฟยอึ้ง คิดไม่ถึงว่าหลีโม่โกรธขึ้นมาจะรุนแรงขนาดนี้ “นี่... ถ้าไม่ได้หมายความเช่นนี้ เพียงแต่....”

“เพียงแต่อะไร? เพียงแต่ตอนนี้ตำแหน่งขององค์ชายรัชทายาทเป็นที่แน่นอนแล้ว เจ้าดูแลปรนนิบัติฮ่องเต้อย่างจริงใจ แสดงถึงความฉลาดหรือ?”

คำพูดนี้ของหลีโม่ ไม่เป็นการไว้หน้าหมุยกุ้ยเฟยเลยจริงๆ ถึงแม้หมุยกุ้ยเฟยจะไม่ใช่ฮองเฮา แต่ลูกชายก็ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาท ต่อไปนางจะต้องได้เป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ หลีโม่เป็นเพียงพระชายาคนหนึ่ง ต่อว่านางต่อหน้าขุนนางที่อยู่ด้านนอกตำนานซีเวยมากมายขนาดนี้ หมุยกุ้ยเฟยทั้งโกรธทั้งอาย

“กุ้ยเฟย ความเลอเลือนของเจ้า ทำให้น่าเห็นใจยิ่งนัก” หลีโม่พูดเสร็จ ย่อคำนับ “ขออวยพรให้กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงเจริญรุ่งเรืองยิ่งๆขึ้น”

พูดเสร็จ ไม่แม้แต่จะมองดูสีหน้าของหมุยกุ้ยเฟย หันตัวแล้วก็เดินจากไป

หากทุกคนผ่านเรื่องราวต่างๆมาตั้งมากมายด้วยกันขนาดนั้น ถึงตอนนี้นางยังเลอะเลือนขนาดนี้ คิดว่าทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นการได้มาอย่างง่ายดาย งั้นก็ถือว่าโง่เขลามาก

คิดว่านางไม่อยู่ดูแลฮ่องเต้ถึงเตียง เฝ้าดูแลปรนนิบัติอยู่ทุกวัน ก็จะทำให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงแล้วก็ไม่ต้องกังวลอะไรในอนาคตแล้วหรือ?

ตอนที่อาซื๋อกูกูกับหลีโม่กลับมาแล้ว ก็หัวเราะพูดว่า “หากไทฮองไทเฮาได้ยินคำพูดของเจ้าไหนวันนี้ จะต้องดีใจเป็นอย่างยิ่งแน่ ตอนนั้นที่นางเลือกเจ้าก็เพราะนิสัยแบบนี้ของเจ้า นับจากที่แต่งงานกับไอ้เจ็ด เจ้ากับไอ้เจ็ดก็เปลี่ยนไปมาก เกือบที่จะทำให้ไทฮองไทเฮาผิดหวัง ยังดี ความดื้อนั้นได้กลับมาแล้ว”

หลีโม่ถอนหายใจ มองดูใบไม้ที่ร่วงหล่นในลานนี้ “ข้าอยากที่จะพูดใจดำเช่นนี้ที่ไหนกัน? ก่อนหน้านี้ที่ต่อสู้ดิ้นรน เป็นเหมือนดั่งเหยียบอยู่บนน้ำแข็งบางๆ ก็เพราะในใจยังมีคนที่ห่วงใยอยู่ มักคิดว่าอยู่เฉยๆทุกคนก็จะปลอดภัย จนถึงขั้นถูกบังคับจนไม่มีทางเลือกมาตลอด แค่ฮ่องเต้พูดเพียงคำเดียวว่าโกหกฮ่องเต้ เป็นการรังแกกันเกินไป ไอ้เจ็ด ทำอะไรเพื่อต้าโจวเพื่อเขาบ้าง เขาจำไม่ได้แล้วหรือ เขายืนอยู่ใต้ตำแหน่งของตัวเองแล้วถูกความชั่วครอบงำจิตใจ หมุยกุ้ยเฟยช่างทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ นางเคยทำร้ายข้าหนึ่งครั้ง ข้าก็ยังยอมที่จะเชื่อนาง วันนี้ นางกลับพูดเช่นนี้กลับข้า”

“หมุยกุ้ยเฟยเลอะเลือนจริงๆ เดิมคิดว่านางจะฉลาดสักครั้ง ยังไงก็ยังเป็นคนที่ทำการใหญ่ไม่ได้ ทุกครั้งที่ทำผิด ทุกครั้งที่รู้ตัว แต่แล้วก็กลับทำผิดอีก องค์ชายรัชทายาทมีแม่ที่มีจิตใจกลับไปมาเช่นนี้ ก็ถือว่าใช้ไม่ได้” อาซื๋อกูกูพูดขึ้นอย่างเย็นชา

หลีโม่ฟังนางผู้ใช้นี้แล้ว ก็รู้แล้วว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ไทฮองไทเฮารู้ทุกอย่างอยู่แล้ว

ที่จริงหมุยกุ้ยเฟยคิดอะไรอยู่ ในใจนางรู้ดี หมุยกุ้ยเฟยไม่ได้อยากที่จะได้ชื่อเสียงที่ดีอะไรจริงๆ ในใจนางมีฮ่องเต้จริงๆ เพียงแต่ ความเย็นชาที่มีมาหลายปีขนาดนั้น นางก็ยังไม่สามารถรู้ซึ้งแก่ใจ กลับยังจมปรักลงไป นางต้องการที่จะให้ความรักของตัวเองสมหวัง กลับเลือกที่จะเสียสละคนรอบข้าง

คนที่ไม่สมควรให้อภัยที่สุด คือคนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี

โดยเฉพาะ ความรักของนางเป็นความรักที่มีอยู่ฝ่ายเดียว คิดว่าตอนนี้ฮ่องเต้นอนป่วยอยู่บนเตียงแล้วคิดจะมีนางเพียงคนเดียวหรือ ฮ่องเต้เคยพูดคำจริงใจต่อนางกี่คำ ถึงได้คิดว่าเป็นความรักที่เสียสติ?

ช่างน่าขำยิ่งนัก

หลีโม่พูดคุยอยู่กับไทฮองไทเฮาสักพัก ซือถูเย้นก็กลับมาจากว่าราชการแล้ว

ด้านหลังของเขามีอ๋องเหลียงกับอ๋องอานชินตามมา เข้ามาในตำหนัก ถวายพระพรไทฮองไทเฮาแล้ว ซือถูเย้นก็เดินมาหาหลีโม่ มือใหญ่ของเขาจับมือของนางไว้ “เหนื่อยไหม?”

“ไม่เหนื่อย เจ้าล่ะ?” หลีโม่มองดูสีหน้าของเขา ดูเหมือนจะกำลังโกรธยังไม่หาย หางตาแลดูเหนื่อยล้า จึงรู้ว่าการโต้เถียงในวันนี้ เขาคงมากแล้วจริงๆ

“ไม่เหนื่อย แต่ว่าวันนี้ข้าคงออกจากวังไปไม่ได้ชาวขนาดนั้น เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ หรือจะไห้คนส่งเจ้ากลับไปพักก่อน” ซือถูเย้นพูด

“ได้ งั้นข้าออกจากวังไปก่อน” หลีโม่มองดูอ๋องอานชิน “วันนี้ท่านแม่บอกว่าจะมาหาข้าที่จวน ข้ากลับไปตอนนี้ ยังพอมีเวลา”

อ๋องอานชินมองดูหลีโม่ “หากเจ้ายังไหว ก็ไปดูนางที่จวน นางจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปมา ร่างกายนางไม่ค่อยดีมาตลอด”

หลีโม่หัวเราะ “ได้ ข้าไปก็ได้”