พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 841

บทที่ 841 ยังมีดีอย่างหนึ่ง

ไทฮองไทเฮามองดูซือถูเย้น “เจ้ามีความตั้งใจที่จะไปเชิญขุนนางหลีตั้งแต่แรกแล้วล่ะสิ? หลายวันนี้ไม่เห็นเจ้ามีความเคลื่อนไหวอะไร กลับคิดไม่ถึงว่าจะรออยู่ที่นี่แล้ว”

ซือถูเย้นพูดว่า “ตั้งแต่มีคนเริ่มพูดถึงการขโมยอำนาจของผู้หญิง ข้าก็คิดอยากที่จะไปเชิญท่านขุนนาง ทุกคนต่างก็รู้ เมื่อก่อนท่านขุนนางไม่พอใจท่านแค่ไหน หากได้เขามาโต้เถียงคนอื่น ก็จะทำให้คนอื่นพูดอะไรไม่ออก”

“ท่านขุนนางก็ไม่ได้พูดว่าไม่พอใจไทฮองไทเฮา นี่เป็นเพียงต่อหน้า ที่จริงเขาเคารพนับถือบรรพบุรุษแค่ไหนก็ไม่รู้ ใช่ไหม?” อาซื๋อกูกูหัวเราะ

“เมื่อก่อนมีเรื่องที่ขัดคอกันจริงๆ คนเฒ่านี้เมื่อก่อนเรื่องมากอยู่ไม่น้อย แต่ต่อมาอายุมากแล้ว เขามองเห็นแก่นแท้ของเรื่องต่างๆมากมาย ค่อยๆเห็นด้วยกับความคิดของข้า” ไทฮองไทเฮาพูด

อาซื๋อกูกูก็พูดอีกว่า “เรื่องงานแต่งขององค์หญิงอี้เอ๋อร์กับอ๋องเหลียง ยังมีคนพูดอะไรไหม?”

“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องสนใจเลย เป็นเพียงการตั้งใจหาเรื่องเท่านั้น หาหัวข้อมา ลงโทษพวกคนตระหนี่เหล่านั้น ล้วนว่าง่ายขึ้นแล้ว” ซือถูเย้นพูดอย่างสบายอกสบายใจ แต่คิดว่ายังไงก็คงต้องวางแผนอยู่ไม่น้อย

หากอ๋องเหลียงได้รับการสนับสนุนจากแคว้นต้าเหลียง ก็จะเหมือนกับติดปีกให้เสือ ฮ่องเต้ไม่ปรารถนาให้อ๋องเหลียงได้สมหวังอยู่แล้ว เพราะฮ่องเต้คิดว่าอ๋องเหลียงกับซือถูเย้นเป็นพวกเดียวกัน และเหล่าขุนนางก็คิดว่าองค์ชายสามหลอกใช้ง่าย ต่อไปเมื่อได้เป็นฮ่องเต้น้อยแล้ว ก็จะง่ายต่อการควบคุม

ดังนั้น คนที่ไม่เห็นด้วยกับการที่อ๋องเหลียงแต่งงานกับองค์หญิงอี้เอ๋อร์จึงมีค่อนข้างมาก แม้แต่คนที่เป็นกลาง ต่างก็ลุกขึ้นมาต่อต้าน เพราะหากสนับสนุน ก็เท่ากับเป็นการสนับสนุนซือถูเย้น คนที่ไม่สนับสนุน ก็เพราะกลัวจะเป็นการทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองประเทศเลวร้ายลง ก็ไม่ได้แปลว่าสนับสนุนฮ่องเต้ อย่างน้อยที่เห็นอยู่ตรงหน้า ยังคงรักษาความเป็นกลาง เพียงแต่เรื่องนี้ ทุกคนต่างก็มีจุดยืน ไม่ถึงขั้นว่าเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

หลังจากโต้เถียงเช่นนี้กันอยู่พักใหญ่แล้ว ซือถูเย้นก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “องค์หญิงอี้เอ๋อร์กับอ๋องเหลียงมีใจให้กันอยู่แต่แรกแล้ว ต่อให้อ๋องเหลียงจะพิการหรือไม่ ไม่มีความสามารถก็ช่าง ล้วนเป็นเรื่องของคนอื่นเขา ทุกคนที่สู้อย่างหน้าแดงคอหนา ข้าแค่อยากถามว่า เรื่องของคนอื่นเขารักกัน เกี่ยวอะไรกับพวกท่าน?”

คำว่าเกี่ยวอะไรกับพวกท่าน องค์หญิงอี้เอ๋อร์เขายินยอม พวกเจ้าจะทำอะไรได้?

ถึงแม้จะเป็นการอ้อมไปอ้อมมา แต่สุดท้ายก็ถือว่าได้แก้ไขปัญหาแล้ว

อย่างน้อย ณ ตอนนี้ถือว่าสงบลงแล้ว

ซือถูเย้นพูดเสร็จ แล้วก็พูดกับหลีโม่ว่า “ข้าจะสั่งให้คนส่งเจ้ากลับไปก่อน หลังจากกลับจวนไปแล้วเจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยไปหาท่านเจ้าเมือง”

หลังจากรู้ว่าอ๋องอานชินกับท่านเจ้าเมืองจะไปแคว้นต้าเหลียง จึงไม่สามารถเรียกว่าท่านแม่ยายได้อีก และก็รู้ว่าท่านเจ้าเมืองไม่ใช่ท่านแม่ของหลีโม่ เรียกว่าท่านเจ้าเมือง ก็ถือว่าเหมาะสม

ไทฮองไทเฮาก็พูดว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ยาลูกกอนนั่นสามารถอยู่ได้สองถึงสามวัน หลังจากสามวันแล้ว รอเมื่อท่านหมอเวินยี่มาถึง เจ้าค่อยเข้าวังมาอีก”

หลีโม่ลุกขึ้นยืนพูดว่า “เพคะ งั้นกระหม่อมขอทูลลา”

ซือถูเย้นก็ลุกขึ้นมาพูดว่า “บรรพบุรุษ ข้าไปส่งนางถึงหน้าประตูวังก่อน แล้วไปห้องพระอักษร มีขุนนางหลายคนกำลังรับประทานอาหารที่ร้านอาหาร จะกลับไปคุยปรึกษาเรื่องภาษี”

“อืม เจ้าไปเถอะ” ไทฮองไทเฮายิ้มมองดูเขา “ข้าได้สั่งคนไปจัดเตรียมอาหารแล้ว รอเดี๋ยวเจ้ากลับมาทาน”

“พะยะค่ะ” ซือถูเย้นตอบ จูงมือหลีโม่แล้วเดินออกไป

วันนี้ตอนที่เข้าวังมาตั้งแต่เช้า ยังรู้สึกค่อนข้างอึมครึม ตอนนี้พระอาทิตย์ออกมาแล้วความอึมครึมจึงหายไปหมดแล้ว ภายใต้อาทิตย์สาดส่อง ผ่านปลายกิ่งไม้ลงมา รวมกันเป็นสีทองระยิบระยับ

เมื่อกี้หลีโม่ต่อว่าฮ่องเต้กับหมุยกุ้ยเฟย ถือได้ว่าเป็นการได้ระบายอารมณ์ ในใจค่อยโล่งไปอย่างมาก บวกกับได้ยินว่าทางการว่าราชการเช้าก็เป็นไปอย่างดี ในใจมีความสุข จึงพูดขึ้นว่า “คืนนี้เจ้าจะกลับมาทานข้าวไหม?”