พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 843

บทที่ 843 สูตรยาที่ไม่สมบูรณ์

ซือถูเย้นพูดไว้ไม่มีผิด ผ่านไปสองวันจริงๆ ตอนที่หลีโม่เข้าวังไปฝังเข็มให้กับฮ่องเต้ ได้เรียกนางเข้าไปในตำหนักบรรทม

นางหยิบเอาสูตรยาแผ่นหนึ่งยื่นให้หลีโม่ พร้อมพูดว่า “หมอเวินยี่มีธุระมาไม่ได้แล้ว แต่ได้ให้คนส่งสูตรยาที่ไม่สมบูรณ์นี้มา ยังขาดตัวยาอีกสองชนิด เจ้าลองคิดดูว่าเป็นยาอะไร”

อาซื๋อกูกูหัวเราะ ไทฮองไทเฮาเหลือกตามองดูนาง หลีโม่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง เข้าไปรับสูตรยามายังผิดหวัง “นางไม่มาแล้วหรือ ให้ข้าตั้งหน้าตั้งตารอตั้งนาน”

“ต่อไปยังมีโอกาสอยู่” ไทฮองไทเฮาพูดอย่างเป็นไปไม่ได้

หลีโม่มองดูสูตรยา คิ้วขมวด “สูตรยานี้ควบคุมลมปราณและบำรุงตับ และมีคุณสมบัติในการถอนพิษ เป็นสูตรยาที่ดีมาก”

สูตรยาเป็นสูตรยาที่ดี แต่ยังไม่สมบูรณ์ เพราะสูตรยานี้ไม่สามารถรักษาอาการป่วยของฮ่องเต้ได้ แค่สามารถบรรเทาอาการได้บ้าง

และก็ไม่สามารถหยุดยั้งพิษไสยศาสตร์ ตอนนี้ใช้ยาสูตรของที่นางเขียนขึ้นมาเอง ถือว่าสามารถยับยั้งการเจริญเติบโตของพิษหนอน แต่จะฆ่าพิษหนอนให้ตาย ไม่ใช่เรื่องง่าย ทางด้านโดยหาน ซุนฟางเอ้อร์กับฮ่าวหรานก็ไม่มีข่าวอะไรมา

“เจ้าลองคิดดู ต้องใส่ยาอะไรลงไปอีก?” ไทฮองไทเฮาพูด

อาซื๋อกูกูมองดูหลีโม่ ค่อนข้างร้อนใจ “คิดไม่ออกหรือ?”

ท่าทางคิดไม่ออกที่นางแสดงออกมาบ่งบอกอย่างนั้น

ไทฮองไทเฮามองดูนาง แล้วก็พูดกับหลีโม่ว่า “สูตรยานี้ข้าดูแล้วก็ใช้ได้อยู่ เอาเป็นว่า เจ้าให้ฮ่องเต้ลองใช้ก่อน แล้วค่อยๆคิด”

หลีโม่รู้ว่าสูตรยานี้ดีกว่าสูตรยาของตนในก่อนหน้านี้ จึงพูดว่า “ก็ดี ลองใช้ดูหลายวัน แล้วข้าจะค่อยๆคิดดู”

หลีโม่เก็บสูตรยาไว้อย่างดี ไทฮองไทเฮาตบที่นั่งด้านข้างของตน แล้วพูดว่า “หลีโม่ เจ้ามานั่งด้านข้างข้า”

หลีโม่ลังเลอยู่แปบหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปหานาง นั่งลงด้านข้างนาง

ไทฮองไทเฮาคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พูดอย่างหนักแน่นว่า “สถานการณ์ตอนนี้ ไอ้เจ็ดยังไม่สามารถควบคุมทั้งหมดได้ แต่ข้ากลับอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ข้าจะคืนกำไลสะกดจิตให้แก่เจ้า หวังว่าหากเกิดเรื่องอันตรายกับเจ้าอีก กำไรนี้จะสามารถช่วยเจ้าได้”

นางพูดเสร็จ แล้วก็พยักหัวให้กับอาซื๋อกูกู อาซื๋อกูกูหยิบเอากำไลสะกดจิตออกมายื่นให้หลีโม่ “คืนให้กับเจ้าของ”

หลีโม่มองดูกำไลสะกดจิตในมือนิ่ง เคลื่อนไหวไปมาหนึ่งที กลไกกับปุ่มลับล้วนยังอยู่ นี่เป็นสิ่งของที่ข้ามภพมาจากยุคปัจจุบันกับนาง เคยช่วยชีวิตนางไว้ ตอนนั้นที่ถูกอาซื๋อกูกูเอาไป ในใจเสียใจมาก ตอนนี้กำไลสะกดจิตกลับมาอยู่ในมือของตนเองแล้ว ก็มีความสุขอยู่ แต่ก็รู้ว่า ไทฮองไทเฮาคงไม่กับมาอีกแล้ว

ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ล้วนต้องพึ่งพาตัวเอง

“ท่านจะไปจริงๆหรือ?” หลีโม่ถาม

“ใช่ พวกเราต้องไปแล้ว” อาซื๋อกูกูถอนหายใจ “เดิมก็ไม่ควรที่จะมาแล้ว กลับมาในครั้งนี้ สร้างเรื่องไว้มากมาย หากไม่มีคนขอร้อง ครั้งนี้ก็จะไม่กลับมา”

หลีโม่รู้ว่าคนที่ขอร้องนั่นคือฮ่องเต้ แต่ยังไงแล้ว ก็เป็นเพราะนางกับไอ้เจ็ดไม่ได้เรื่อง

ก่อนหน้านี้มีความเกรงกลัวต่อไทฮองไทเฮา ตอนนี้กลับกลายเป็นทำใจไม่ได้ ท่านยายท่านนี้ภายนอกดูแข็งแกร่ง แต่ในใจอ่อนไหวมาก โดยเฉพาะดีกับไอ้เจ็ดมาก

สีหน้าไทฮองไทเฮาก็ดูค่อนข้างเสียใจ นางไม่ค่อยชินกับการต้องบอกลา โบกมือแล้วพูดว่า “ไปเถอะ”

หลีโม่ถือกำไรสะกดจิตไว้ ลุกขึ้นมาย่อคำนับ แล้วก็ก้าวถอยออกไป

บนตำหนักซีเวย มีเมฆมืดค่อยๆมาปกคลุม

หลีโม่ยืนอยู่ตรงหน้าตำหนัก เงยหน้ามองฟ้า แล้วในใจก็เข้าใจความหมายของสูตรยาที่ไทฮองไทเฮาให้ไว้นี้

รักษาหรือไม่รักษา ล้วนอยู่ที่นาง

ยาสองชนิดนี้ ไม่ยากที่จะเดา เพราะฉะนั้นถ้าจะรักษาก็ไม่ยาก