พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 844

บทที่ 844 ฉินโจวจะไปแล้ว

ซือถูเย้นพยักหัว “ข้ารู้ บรรพบุรุษคุยกับข้าแล้ว”

หลีโม่ถอนหายใจ “เจ้าคิดว่าควรทำอย่างไร?”

“สูตรยาเจ้าสามารถคิดออกไหม?” ซือถูเย้นถาม

หลีโม่หยิบสูตรยาออกมาแล้วพูดว่า “สูตรยานี้ข้าแปลกใจมาก มีตัวยาหลายชนิดที่ข้าไม่กล้าใช้ แต่ตอนนี้เขียนออกมาผสมกันแล้ว ข้าลองคิดถึงสรรพคุณของยา ถือว่าดีมาก สองตัวยาที่ขาด ข้าต้องลองก่อนถึงจะรู้ว่าสามารถเข้ากันได้ไหม แต่คิดว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะในใจข้ามีตัวยาที่คิดว่าสามารถใช้ได้อยู่แล้ว ค่อยๆลอง ดูว่าชนิดไหนประสิทธิภาพดีที่สุด”

ซือถูเย้นพูดว่า “แสดงว่า บรรพบุรุษเอาอำนาจการตัดสินใจให้กับเจ้า เจ้าสามารถเลือกที่จะช่วย และก็สามารถไม่ช่วยในตอนนี้”

ซือถูเย้นมองดูนาง แล้วก็พูดอีกว่า “เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

หลีโม่พูดตามตรงว่า “พูดความจริง ข้าไม่อยากช่วย”

ฮ่องเต้สวรรคต ทุกอย่างก็จะสงบสุข องค์ชายรัชทายาทขึ้นครองราชย์ อ๋องเหลียงกับไอ้เจ็ดเป็นที่ปรึกษา ทุกอย่างก็จะดีขึ้น

นางไม่มีเหตุผลที่จะโง่ขนาดนี้ ที่จะไปช่วยผู้ร้ายคนหนึ่งกลับมา ให้ตัวเองไม่ได้มีชีวิตที่สงบสุข

แต่ไทฮองไทเฮาจะต้องรู้อยู่แล้วว่าแบบนี้ หรือว่าความหมายของไทฮองไทเฮาก็ไม่อยากให้ช่วย?

แต่หากนางไม่อยากช่วย สูตรยานี้ก็ไม่จำเป็นต้องให้นาง ไม่ต้องสนใจก็สิ้นแล้ว

ในระหว่างนี้ จะต้องมีอะไรแน่ จะต้องไม่ง่ายขนาดนี้แน่

จะพูดว่าหากนางไม่ช่วย ท่านหมอเวินยี่ก็จะไม่รับนางเป็นลูกศิษย์ คำอธิบายเช่นนี้ไม่ยาก ถึงแม้นางจะไม่ได้เรียนรู้เทคนิคการฝังเข็มทองอย่างสมบูรณ์ แต่หนังสือเล่มนี้กับสมุดบันทึกของนางอยู่ที่นี่ ใช้เวลาในการศึกษาหน่อย ทักษะทางการแพทย์ก็จะพัฒนาขึ้นเอง

ยังมีปัญหาอะไรอีก?

หลีโม่คิดอย่างรอบคอบแล้ว ก็คิดอะไรไม่ออก

สุดท้ายนางถามซือถูเย้น “ไทฮองไทเฮาถอนพิษไสยศาสตร์ให้เจ้าแล้วหรือยัง?”

ซือถูเย้นพูดว่า “ถอนพิษไสยศาสตร์ไม่ยาก ขอแค่ซุนฟางเอ้อร์ สามารถจัดการอาการกำเริบของพิษไสยศาสตร์ของนาง สูตรยาที่บรรพบุรุษให้เจ้านี้ สามารถถอนพิษได้ไหม? พิษไสยศาสตร์ของฮ่องเต้กับซุนฟางเอ้อร์น่าจะเป็นชนิดเดียวกัน”

หลีโม่ส่ายหัว “ไม่เหมือนกัน ซุนฟางเอ้อร์เป็นเจ้าของพิษหนอน ตอนที่อาการกำเริบจะยิ่งรุนแรง พิษหนอนไม่เหมือนกับพิษทั่วไป จะมีการกลายพันธุ์อยู่ภายในตัวเจ้าของ ก่อนหน้านี้ข้าได้คุยกับซุนฟางเอ้อร์ที่โดยหาน ซุนฟางเอ้อร์พูดว่า พิษหนอนในร่างกายของนาง ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว นั่นก็หมายความว่า ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงกลายพันธุ์แล้ว”

“การกลายพันธุ์นี้ เป็นอย่างไร?” ซือถูเย้นถามอย่างไม่เข้าใจ

หลีโม่พูดอธิบายว่า “ซุนฟางเอ้อร์ใช้เลือดของตัวเองเลี้ยงพิษหนอนมาตลอด ร่างกายจึงมีการสะสมพิษไสยศาสตร์ไว้จำนวนมาก ปกตินางสามารถควบคุมพิษหนอนของพิษไสยศาสตร์พวกนี้ได้ แต่เมื่อนางถูกพิษหนอนอย่างอื่นคุกคาม...”

หลีโม่ปัดถูกถ้วยชาล้ม จนถ้วยกลิ้งตกลงไปบนพื้น “ดังนั้น เส้นป้องกันถูกทำลาย จึงทำให้พ่ายแพ้เหมือนดั่งภูเขาพังทลาย จนไม่สามารถควบคุมได้ พิษหนอนเจริญเติบโตอยู่ในร่างกายของนาง สิ่งที่แข็งแรงกว่าก็จะกัดกินสิ่งที่อ่อนแอกว่า หลังจากนั้นก็เกิดการกลายพันธุ์ ตอนนี้ซุนฟางเอ้อร์ กำลังทานยาลูกกอนร้อยพิษที่ฮ่าวหรานทำขึ้นมาเพื่อควบคุมในระยะหนึ่ง แต่ยาลูกกอนร้อยพิษก็มีพิษอยู่แล้ว และพิษก็รุนแรง หากไม่รีบหายาถอนพิษได้อย่างรวดเร็ว ซุนฟางเอ้อร์ก็คงจะอยู่ต่อไปได้อีกไม่นาน”

ซือถูเย้นมองดูแก้วที่ตกแตกร้าวเต็มพื้น แล้วก็พูดขึ้นว่า “ซุนฟางเอ้อร์ไม่สามารถดีขึ้น ต่อให้มีวิธีถอนพิษไสยศาสตร์ ก็เท่ากับว่าไม่มีประโยชน์”

“ใช่”

นี่ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมจะต้องรักษาชีวิตของอ๋องหนานหวยไว้

ก่อนหน้านี้หลีโม่เคยช่วยซือถูเย้นคิดถึงปัญหาเรื่องนี้ รู้สึกว่า สามารถใช้มาตรการในการรักษาของในยุคปัจจุบัน เพราะว่านโยบายการเก็บภาษีไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในทันที ความรู้ในยุคโบราณไม่ได้พัฒนาเหมือนดั่งในปัจจุบัน นโยบายที่ราชสำนักประกาศออกไปทั้งหมดไม่ได้เป็นเหมือนดั่งกระจกใส แก้ไขราชโองการนโยบายภาษีแล้วประกาศออกไปยังสำนักงานต่างๆ หากสำนักงานต่างๆไม่ประกาศออกไป สำนักงานก็จะถือโอกาสทำเรื่องไม่ดี แบบนั้น ประชาชนก็จะยังคงด่าต่อไป

แต่หากมีการประกาศนโยบายการรักษาเพิ่มไปอีกหนึ่งข้อ เพื่อให้สองปีนี้ที่มีการเพิ่มการเก็บภาษี ก็เพื่อใช้ในการรักษาและก่อตั้งกรมฮุ่ยหมินตามสถานที่ต่างๆเพิ่มขึ้น ให้ประชาชนไม่ต้องไปเสียค่ารักษาที่แพง ซื้อยาที่แพง ต่อให้มีคนเก็บค่ารักษาบ้าง เสียงความยินดีก็จะกลบคำด่า

เพราะสิ่งที่ประโยชน์ต่อประชาชนนี้ สำนักงานสถานที่ต่างๆจะไม่สามารถระงับเรื่องไว้ได้ สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับผลงานทางการเมือง หากไม่ประกาศ สำนักงานของพวกเขาก็จะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะสามารถใช้ได้ ไม่มีประโยชน์ ก็จะไม่มีความเสี่ยง นี่เป็นเรื่องของคนปกติ

ซือถูเย้นฟังแล้วก็เกิดสนใจขึ้นมาทันที รีบพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดอย่างละเอียดอีกครั้ง”

ประตูห้องนี้ ปิดอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง จนฟ้ามืดแล้ว ซือถูเย้นค่อยเปิดประตูออกมา พูดกับมามาที่รออยู่อย่างเป็นกังวลอย่างมีความสุขว่า “อุ่นเหล้า ตัวนี้ข้าจะดื่มเหล้า”

มามายื่นหัวเข้าไปดู หลีโม่กำลังจุดเทียนพอดี ส่องสว่างใบหน้าที่งดงามดั่งดอกไม้ของนาง ความโศกเศร้าจางหายไป มีเพียงความอ่อนล้าอยู่บ้าง มามาค่อยโล่งอก ยิ้มหน้าบาน “เพคะ จะไปเดี๋ยวนี้ จะไปอุ่นเหล้าที่ดีที่สุดให้กับท่านอ๋อง”

ปัญหานี้แก้ไขได้แล้ว แต่ก็ยังมีปัญหาที่ยังไม่ได้แก้ไข หลีโม่กับซือถูเย้นก็ไม่รีบร้อน ยังไงปัญหาก็มีไว้แก้ทีละอย่าง

หลังจากที่ไทฮองไทเฮาไปแล้ว ฉินโจวก็มาลา บอกว่าจะกลับประเทศแล้ว

หลีโม่ทำใจไม่ได้อย่างมาก แต่ฉินโจวก็ได้ตัดสินใจที่จะไปแล้ว และนางก็ยืนยันที่จะอภิเษกกับฮ่องเต้คังผัง หลังจากกลับประเทศไปแล้วก็จะจัดงานอภิเษกทันที

ฉินโจวยิ้มพูดกับหลีโม่ว่า “งานอภิเษกของข้าจะไม่เชิญเจ้าไปร่วมด้วยนะ เจ้ากำลังท้องอยู่ เดินทางไปมาอย่างยากลำบากค่ะไม่วางใจ รอครั้งหน้าข้ามาประเทศต้าโจว ค่อยเชิญพวกเจ้าดื่มเหล้ามงคล”

ฉินโจวยังคงเป็นฉินโจวที่งามสง่าอยู่แบบนั้น

คิ้วตาสดใส สง่าผ่าเผย แต่หางตาหากมองดูดีๆก็จะเห็นถึงแววตาที่ปวดร้าว