พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 845

บทที่ 845 พวกเราเป็นหมอ

หลีโม่พูดอย่างจริงใจว่า “ถึงแม้จะอยากให้เจ้าอยู่ในเมืองหลวงไปตลอด แต่ข้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นส่วนหนึ่งของเป่ยม่อ ประชาชนเป่ยม่อกำลังรอเจ้ากลับไป แต่การลาจากในครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันอีก”

ท่าทีฉินโจวนิ่งไป ใช่ แต่การลาจากในครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันอีกล่ะ?

“รอไม่นานหรอก รอเมื่อเจ้าคลอดลูกแล้ว ข้าจะมาแสดงความยินดีกับเจ้า ลูกในท้องของเจ้า จะต้องยกให้ข้าเป็นคนสำคัญด้วย” ฉินโจวพยายามพูดอย่างเข้มแข็ง

หลีโม่กลับรู้ว่า หากนางอภิเษกกับฮ่องเต้คังผัง คงจะไม่อิสระเหมือนตอนที่เป็นแม่ทัพใหญ่ จะออกมาง่ายๆได้อย่างไร?

แต่การบอกลากันทำให้เจ็บปวดมาก หลีโม่ก็จึงยิ้มพูดว่า “ได้ เจ้าจำคำพูดของเจ้าไว้ ลูกคนคลอดแล้ว ก็จะรอเจ้ากลับมา”

ฉินโจวมองดูหลีโม่อย่างลึกซึ้ง แล้วค่อยพูดกับซือถูเย้นว่า “เจ้ามีพระชายาที่ดี ควรคู่แก่การดูแลนางให้ดี”

ซือถูเย้นพยักหัว แล้วยื่นแขนโอบกอดไหล่หลีโม่ไว้ แล้วพูดว่า “ข้าทำเช่นนั้นอยู่แล้ว”

ฉินโจวหัวเราะ “ยินดีต้อนรับพวกเจ้ามาเป็นแขกที่เป่ยม่อ”

นางยกมือประสาน มองดูทั้งสองสามีภรรยา “วันที่ข้าไป ไม่ต้องไปส่งแล้วนะ”

“จะไปเมื่อไหร่?” หลีโม่รีบถาม

“พรุ่งนี้” ฉินโจวตอบ

หลีโม่พูดว่า “ข้าไปส่งพวกเจ้าถึงประตูเมือง”

ฉินโจวยังอยากพูด แต่หลีโม่กลับพูดว่า “ครั้งนี้จะต้องไปส่ง ห้ามปฏิเสธ”

ฉินโจวจึงพูดได้เพียงว่า “ได้ พรุ่งนี้ประมาณสายๆ ข้าก็จะออกเดินทาง”

“ได้ พรุ่งนี้เจอกัน” หลีโม่มองดูนาง ในใจเจ็บปวดมาก ฉินโจวมาต้าโจวตั้งนานขนาดนี้ ยังไม่ได้มีโอกาสไปเที่ยวกับนางเลย รู้สึกแย่มาก

อีกอย่าง นางอยากที่จะคุยกับฉินโจวดีๆสักครั้ง เกี่ยวกับครั้งนี้ที่นางจะกลับประเทศไปอภิเษก พรุ่งนี้นางจะต้องไปเช้าหน่อย ไปคุยกับนางก่อน แล้วค่อยไปประตูเมืองด้วยกัน อย่างน้อยก็ยังสามารถได้อยู่ด้วยกันหนึ่งชั่วโมง

ดังนั้น ตอนนี้ถึงแม้นางจะมีคำพูดมากมาย กลับก็ต้องอดทนไว้ก่อน รอพรุ่งนี้แล้วค่อยคุย

ฉินโจวหันหน้าไป จิ่งก็หันตามไป ท่าทีเขาดูไม่ค่อยสงบสุข กลับมาเมืองหลวงตั้งหลายวันขนาดนี้ เขากับโหรวเหยาไม่ได้คุยกันสักครั้ง เขารีบหันกลับมา แล้วยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้กลับหลีโม่ แล้วพูดว่า “รบกวนพระชายาช่วยข้ามอบให้กับโหรวเหยา”

หลีโม่รับมา สบตากับจิ่งที่ค่อนข้างโศกเศร้า ใช่แข็งแกร่งคนนี้นับว่ารู้ซึ้งถึงความรักในครั้งนี้แล้ว

“ได้” หลีโม่ตอบรับ

เช้ารุ่ง หลีโม่ตื่นตั้งแต่เช้า วันนี้ซือถูเย้นไม่ต้องขึ้นว่าราชการเช้า จึงตื่นขึ้นมาไปส่งฉินโจวพร้อมกับนาง

และแล้วเมื่อไปถึงตำหนักซีย่วน กลับถูกแจ้งให้ทราบว่าฉินโจวไปจากเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

หลีโม่แทบคิดว่าตัวเองฟังผิดไป “ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว? เมื่อคืนไปตอนเวลาไหน?”

องครักษ์ของตำหนักซีย่วนพูดว่า “เรียนพระชายา อ๋องอิงจุ้นไปตอนเวลาสามทุ่ม นางบอกว่าเช้านี้พระชายาจะมา ดังนั้นจึงได้สั่งให้ข้ารอท่านอยู่ที่นี่ นางมีคำหนึ่งฝากให้กระหม่อมบอกแก่ท่าน”

“นางพูดว่าอะไร?” หลีโม่ถาม

องครักษ์พูดว่า “อ๋องอิงจุ้นพูดว่า นางไม่เคยชินกับการที่ต้องบอกลากัน ดังนั้น ไม่อยากเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนั้น ขอพระชายาโปรดอภัย หากนางมีโอกาส จะมาหาพระชายาแน่นอน”

ในใจหลีโม่โศกเศร้าอย่างที่สุด หันไปหาซือถูเย้นอย่างแทบจะร้องไห้ “นางไปโดยไม่ลาแบบนี้แล้ว?”

ซือถูเย้นพูดปลอบว่า “เมื่อวานก็ถือว่านางได้บอกลาแล้ว”

“ก็คุยกันแล้วว่าจะไปส่งนาง” หลีโม่รับไม่ได้กับการที่ฉินโจวไปแล้วแบบนี้

ในใจนาง ได้เห็นฉินโจวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแล้ว การเดินทางระหว่างทั้งสองประเทศนั้นยาวไกล และถึงตอนนั้นนางได้เป็นฮองเฮาแล้ว อยากจะเจอกันอีก ก็ไม่ง่ายแล้ว เดิมนางคิดว่าฉินโจวจะเหมือนกับนาง จะรักษาโอกาสที่จะพูดคุยลากันในครั้งนี้ กลับคิดไม่ถึงว่า นางจะไปแล้วแบบนี้