พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 851

บทที่851 ทำให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้น้อย ๆ หน่อย

หูฮวนซีเห็นว่าทุกคนต่างพากันจ้องมองนาง ก็รีบยกมือขึ้นแก้ตัว “อย่าเข้าใจผิดสิ ข้าไม่ได้พูดแทนฝ่าบาทนะ เพียงแค่ว่ามีบางครั้ง เบื้องบนจะมีใจคิดสงสัยก็นับว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าหากว่ามีใจหมกมุ่นในความสงสัยจนไม่แยกแยะ เช่นนั้นก็ไม่ใช่ผู้นำที่ชาญฉลาด แต่เป็นคนที่โง่เขลา”

โหรวเหยาหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น “อาซี บางครั้งก็รู้สึกว่าเจ้าพูดจาดูเรียบง่ายแต่กลับแฝงไว้ด้วยเหตุผลที่มีน้ำหนัก”

หลีโม่เอ่ย “นางดิ้นรนต่อสู้ออกมาจากบ้าน ผ่านความยากลำบากมาไม่น้อย ยังไงก็ต้องสะสมประสบการณ์ชีวิตมนุษย์กันอยู่บ้าง”

โหรวเหยาเอ่ย “ตระกูลหูของพวกเจ้าเองก็วุ่นวายยุ่งเหยิง บัดนี้ยังดีขึ้นมาหน่อ ก่อนหน้านั้นไม่กี่ปีพวกเจ้าตระกูลหูมีประโยชน์อยู่ไม่เท่าไหร่ กลุ่มพี่ชายน้องชายทำตัวหรูหรา ถ้าหากว่าไม่ใช่เจ้า ท่านอาวุโสของพวกเจ้าได้สะสมทรัพย์สมบัติมาก็คงไม่มีประโยชน์ ไม่ช้าก็เร็วต้องหมดเกลี้ยง เพียงแค่รู้สึกน้อยใจแทนเจ้า บัดนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวที่ต้องมาแบกรับอย่างยากลำบาก หาเงินมาได้ก็ต้องแบ่งให้พวกเขา ช่างไม่ยุติธรรมเอามาก ๆ”

หูฮวนซีเอ่ย “ดังนั้น เป็นเวลาที่จะต้องไตร่ตรองการแยกครอบครัวแล้ว”

ธุรกิจของครอบครัวก็ทำได้อย่างยากลำบาก นี่เป็นประสบการณ์ที่นางได้จากในยุคสมัยปัจจุบัน แต่ธุรกิจของแต่ละครอบครัว ถ้าหากว่ามีคนที่ผลาญสมบัติ ไม่รู้ความ ก็จะฉุดดึงทั้งกลุ่มให้ตกลง การแยกครอบครัว ถึงแม้จะเป็นการแยกสมบัติออกไป แต่นางเชื่อว่าด้วยความมุมานะของตนเองนั้น ไม่ช้าหรือเร็วก็จะกลับมาผงาดได้อีกครั้ง

สำหรับสมบัติที่ถูกแบ่งออกมา เชื่อว่าด้วยความขยันขันแข็งของพวกเขา ก็จะสูญเปล่าหมดเกลี้ยงได้อย่างรวดเร็ว

“แยกครอบครัว เกรงว่าจะเป็นการดึงเอาฉากที่โหดเหี้ยมทารุณ”ซือถูจิ้งพูดพลางหัวเราะไป ถึงแม้ว่าจะพูดเกินจริงไปหน่อย แต่ทว่า ไม่มีทางที่จะราบรื่นอย่างแน่นอน นับตั้งแต่ที่ท่านอาวุโสได้กลายเป็นคนมั่งมีในแคว้นต้าโจวนั้น บ่มเพาะเลี้ยงดูเด็กชายในตระกูลตนโหดเหี้ยม ถึงแม้ว่าวิธีของอาซีจะดุดัน แต่ในท้ายที่สุดก็ยังต้องยุ่งอยู่กับการค้าการขาย ไม่มีทางที่จะไปพะวงอยู่กับพวกเขา คนเหล่านั้นก็เอาแต่เที่ยวเล่นสำราญตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ยากที่จะมั่นใจได้ว่าไม่ได้คิดวิธีชั่วร้ายอะไรมาต่อกรกับฮวนซี

“เชื้อชาติการต่อสู้ มีหรือที่จะเกรงกลัวต่อชาติพันธุ์พวกหนูหัวขโมย？”หูฮวนซียิ้มอย่างเยือกเย็น

“ใช้คำว่าหนูหัวขโมยมาอธิบายกลุ่มคนผู้นั้น เจ้านี่ดูถูกสุนัขและก็ดูถูกไก่นะเนี่ย”ซือถูจิ้งยิ้ม “ตามที่ข้าบอก หมาจิ้งจอกหัวใจสีดำ ”

หลีโม่ขำจนสำลัก “แต่ก็เหมาะสมอยู่นะ”

หลีโม่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับกลุ่มคนพวกนั้นของตระกูลหู ท่านผู้อาวุโสสุขภาพไม่ค่อยดี พักนี้ไม่ค่อยสนธุระการงาน คนพวกนั้นเลยคิดว่าหูฮวนซีไม่มีที่พึ่งพา ก็พากันวุ่นวายสร้างเรื่อง

อีกทั้งบ้านใหญ่ก็มีหูฮวนหลิงฮองเฮาผู้นั้นหนุนหลัง พลันก็มั่นอกมั่นใจมากกว่าในเมื่อก่อน พอก่อเรื่องวุ่นขึ้นมาก็เลยยิ่งไม่สนหน้าตาไม่สนเนื้อหนังมังสาเท่าใด

มีเพียงแค่หูฮวนซีคนที่มีจิตใจกล้าแกร่งทรหดอดทน ถึงได้สามารถทนต่อพวกเสื้อสิงห์กระทิงแรดอย่างคนพวกนั้นได้

หลายคนพากันพูดคุยพลางหัวเราะ ผ่านไปชั่วพริบตาก็เข้าเวลาค่ำยามไฮ่

“พระชายา ท่านอ๋องเสด็จมารับแล้ว” ฉินจือเดินเข้ามารายงาน

หลีโม่ยืดกายบิดขี้เกียจ “เฮ้อ ช่วงเวลาที่มีความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วจริง ๆ ดูสิ หลิ่วหลิ่วก็หลับไปแล้ว เซียวโธ่ยังไม่มารับนางเหรอ？”

ทั้งหมดมองไป ก็เป็นดังว่าหลิ่วหลิ่วเท้ามือไว้ข้างหนึ่งพลางหลับไป ตรงมุมปากยังมีน้ำลายไหลย้อยออกมา

“จะดีที่สุดถ้าเซียวโธ่ไม่มา สักพักข้าจะเรียกคนไปส่งนางเอง”ซือถูจิ้งกล่าว

หลีโม่หยัดกายขึ้น “ข้าไปส่งนางดีกว่าไหม คนของเจ้าจะได้ไม่ต้องวิ่งไป ๆ มา ๆ อย่างไรก็ช่าง ข้าอ้อมไปที่จวนจิ้งโก๋วเหาก็ไม่ได้ไกลนักหรอก”

เซียวโธ่จะแต่งงาน หลิ่วหลิ่วเองก็ย้ายกลับมาที่จวนจิ้งโก๋วเหา รอที่จะยกน้ำชาให้กับพี่สะใภ้ใหญ่คนใหม่

“หลิ่วหลิ่ว！”หลีโม่เขย่าแขนนางเบา ๆ “ตื่น ๆ กลับได้แล้ว”

หลิ่วหลิ่วเบิกตาโตขึ้น สติสตังยังไม่เข้าที่เข้าทาง “สว่างแล้วหรอ？”

ทุกคนต่างหัวเราะขำพรืด “ใช่สิ ฟ้าสว่างแล้ว กลับบ้านได้แล้ว”

หลิ่วหลิ่วเช็ดน้ำลายที่ตรงมุมปาก สีหน้าดูอับอาย “ข้าไม่ได้ตั้งใจหลับนะ คุยอะไรกันหรอ？”

“ไม่ได้คุยเรื่องสำคัญอะไร ก็คุยไปสัพเพเหระ”โหรวเหยาประคองให้นางลุกขึ้น “ระวังหน่อย”

หลิ่วหลิ่วใส่รองเท้าพลางเอ่ยขึ้นอย่างระอาใจ “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้ง่วงนอน”