พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 852

บทที่ 852 ไม่จำเป็นว่าจะต้องรักษาชีวิตเอาไว้ได้

ซือถูจิ้งย้ายกลับมาที่ในวัง แต่งงานอยู่ในวัง

เพราะว่าหลังจากนั้นนางต้องกลับมาอยู่ที่ตำหนักองค์หญิง จัดงานอภิเษกขึ้นที่ตำหนักองค์หญิงไม่ค่อยเหมาะสม ดังนั้นจึงเลือกที่จะกลับวังหลวง

อ๋องหลี่ชินไม่เห็นด้วย ก็เหมือนกับท่าทางนั้นของเขาในเมื่อก่อนที่พูดมา รู้สึกว่าในวังดูโชคไม่ดี สถานะเป็นคนในราชวงศ์ที่รังเกียจครอบครัวตัวเองแบบนี้ ก็จำต้องเป็นเขาแล้ว

แต่ทว่าจากมารยาทแล้ว ซือถูจิ้งกลับมารออภิเษก ก็นับว่าสมเหตุสมผล ในเมื่อสมเหตุสมผล อ๋องหลี่ชินก็ไม่มีเหตุผลที่จะมาคัดค้าน

นางอยู่ที่ตำหนักอีหลัน ซึ่งที่นี่ก็เป็นตำหนักที่นางอยู่อาศัยมาก่อน นางออกจากวังไปแล้ว ซุนไท่เฮาก็ไม่ยอมให้ใครเข้าไปอีกเลย ในตอนนั้นซือถูจิ้งยังหัวเราะไปแล้วพูดไปว่ากลัวว่าต่อไปนางจะแต่งออกไปไม่ได้ใช่ไหม ถึงจะต้องกลับมาอยู่ในวังในบั้นปลาย

ซุนไท่เฮาในตอนนั้นหัวเราะจนท้องขดท้องแข็ง บอกกับซือถูจิ้งไปว่า “ไม่ว่าอย่างไรในวังก็เป็นบ้านของเจ้า ถ้าหากว่าเจ้าอยู่ข้างนอกแล้วได้รับความทุกข์ใจ ก็ให้กลับมาบ้าน พี่สะใภ้จะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

บัดนี้ คนจากไปแล้วยังอบอวลไปด้วยความหลังในวันวาน

ซือถูจิ้งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า ซุนไท่เฮายังไม่นับว่าพระชันษามาก อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ใช่อายุที่ควรจะแก่ตายไป จากไปแบบนี้ ในใจของนางก็รู้สึกขมขื่น

“องค์หญิง คิดอะไรหรือ？”ฉินจือเห็นนางลูบไล้ไปตามฉากบังลมที่ทำจากไม้จันทร์อย่างไร้สติ ก็ถามขึ้น

ซือถูจิ้งดึงสติกลับมา ยิ้มน้อย ๆ “ฉากบังลมนี้ เจ้าจำได้ไหมว่าใครเป็นคนมอบให้”

“จำได้อย่างแน่นอน ฮองไทเฮามอบให้ รู้ว่าองค์หญิงทรงชอบดอกโบตั๋ว ก็เลยรับสั่งให้ช่างแกะสลักลายดอกโบตั๋น ดูสิเพคะ ลวดลายดูมีชีวิตชีวา ช่างงดงามยิ่งนัก”ฉินจือจ้องมองที่ดอกโบตั๋นบนฉากกั้นลม ยื่นมือออกไปลูบไล้ ก็รู้สึกเศร้าใจ

ซือถูจิ้งถอนหายใจ “นางตั้งตารอว่าข้าจะตบแต่งออกไปได้ บัดนี้ข้าจะแต่งงาน แต่นางกลับไม่อยู่แล้ว”

พี่สะใภ้คนโตเป็นดั่งแม่ บิดาและมารดาของนางต่างจากไป พี่สะใภ้ก็เป็นดั่งมารดาของนาง

“องค์หญิงอย่าได้โทมนัส ไทเฮาทรงรับรู้ว่าพระองค์มีความสุข ก็จะสบายพระทัยเป็นอย่างมาก”ฉินจือปลอบโยน

ซือถูจิ้งเก็บอารมณ์ท่าที “มีความสุข？ไม่รู้สิ เพียงแค่ มีเขาอยู่ ต่อให้ตาย ก็เพียงพอแล้ว”

ถ้าหากว่าไม่มีคนขัดขวาง พวกเขาก็จะมีความสุขเป็นอย่างมาก เพียงแค่บัดนี้ฝ่าบาท……

นางถอนหายใจอีก “เก็บของเสร็จแล้ว ตามข้าไปตำหนักซีเวย”

“องค์หญิง！”โฉงหวาเข้ามา “พระองค์จะเสด็จไปพบฝ่าบาทจริง ๆ หรือ？”

“ก็ต้องไปพบสิ”

“แต่ เหมือนพระชายาจะบอกว่า บัดนี้ฝ่าบาทไม่ไว้พระทัยใครหน้าไหน พระองค์เสด็จไป เกรงว่าจะเปลืองคำพูดไปก็เท่านั้น ถ้าหากว่าฝ่าบาทได้มีรับสั่งอะไรทำให้พระองค์ไม่สบายพระทัย อีกทั้งยังกระทบต่อสถานการณ์ของตนเองด้วย”โฉงหวาหวั่นเกรงว่าฝ่าบาทองค์นั้น ในปีนั้น ถ้าไม่ใช่เขาทัดทาน เกรงว่าลูกขององค์หญิงจะเติบใหญ่กันไปมากแล้วด้วยซ้ำ

บัดนี้องค์หญิงทำอะไรก็ระมัดระวังตัว พวกนางเหล่านี้เป็นทาสรับใช้ที่ติดตามข้างกาย ก็ต้องพลอยระวังตัวไปด้วย กลัวเพียงอย่างเดียวก็คือเรื่องนอกเหนือความคาดหมาย……เฮ้อ คิดก็ไม่กล้าจะคิด กลัวว่าจะคิด ๆ ไปแล้วจะกลายเป็นจริง

ซือถูจิ้งปรับท่าทางขึ้น “ไม่สน พูดในสิ่งที่ควรพูด เขาอยากจะคิดอะไรมันก็เรื่องของเขา”

ฉินจือรู้ดีว่าโน้มน้าวนางไม่ได้ และก็รู้ว่าในใจของนางตอนนี้กำลังหวาดกลัวเป็นอย่างมาก องค์หญิงเฝ้ารอวันนี้มานาน นางกลัวคำว่าถ้าเป็นอย่างมาก ดังนั้น นางจึงพยายามที่จะรักษาความสุขของตัวเอง แม้จะรู้ว่าการทำแบบนี้อาจจะไร้ผล

จัดเก็บอย่างง่าย ๆ สักพัก ทั้งสองคนก็ติดตามนางไป

วันนี้หลีโม่เข้าวังมาฝังเจ็ม ในตอนที่ซือถูจิ้งเข้ามา หลีโม่เองก็เพิ่งสั่งยาตำรับใหม่ ถึงแม้ว่าจะมีตัวยาอยู่สองตัว แต่ต้องรู้เลยว่าฤทธิ์ยาพวกนั้นส่งผลดีมาก ยังต้องลองให้มีความชัดเจน

วันนี้หมุยกุ้ยเฟยเองก็เสด็จมา อยากจะมาพูดคุยกับหลีโม่ แต่หลีโม่ไม่สนใจนาง นางจึงรออยู่ข้าง ๆ อย่างกระมิดกระเมี้ยน