พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 858

ตอนที่ 858 วันที่แสนสบายใจ

ตั้งแต่ซือถูจิ้งแต่งงานไปตอนเดือนสิบ ก็รู้สึกว่าใกล้จะสิ้นปีแล้ว

เวลาผ่านไปเร็วมาก หิมะแรกของปีมาในวันที่ยี่สิบแปดเดือนสิบสอง มันมาช้ามาก ตั้งแต่เข้าหน้าหนาวมา ทุกคนรอหิมะตก

ถึงแม้หลีโม่จะขี้หนาว แต่ว่านางก็รอจะให้หิมะตกเช่นกัน เพราะ หิมะมันจะทำให้หนอนพิษในตัวของซุนฟางเอ้อร์มันลดการออกอาการได้

นี่เป็นสิ่งที่นางอ่านเจอในตำราของท่านหมอเวินยี่ หนอนกู่มีการพักหนาว การพักหนาวของมันไม่ได้เริ่มตอนหน้าหนาว แต่มันจะเริ่มตอนหิมะตก

หลีโม่ไม่เพียงแอบถอนหายใจ แม้แต่หนอนกู่ยังอ่อนไหวขนาดนี้ มันสามารถรู้ได้ว่าหิมะตกหรือเปล่า พัฒนาการดีจริง ๆ เลย

หิมะตกตลอดทั้งวัน หลังจากหิมะหยุด วันต่อมาหลีโม่ก็เข้าวังไปฝังเข็มให้ฮ่องเต้ ฮ่องเต้เหมือนอารมณ์ดีขึ้นมาก สามารถเดินไปกินข้าวเองได้เข้าห้องน้ำเองได้ สามารถพาลโมโหกับคนในวังได้

หากเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่นานเขาก็จะสามารถเรียกเหล่าขุนนางมาเข้าเฝ้าได้แล้ว

แต่ว่า อาการของฮ่องเต้ดีขึ้นมาก ซือถูเย้นไม่ได้บอกใคร บอกแค่ว่าฮ่องเต้ยังไม่ดีขึ้น เพื่อไม่ให้ใครคิดอะไรขึ้นมา

ตลอดเดือนที่ผ่านมา ซือถูเย้นพยายามผลักดันนโยบายสวัสดิการการเกษตร อีกทั้งยังเริ่มทดลองเรื่องประกันสุขภาพด้วย

ชาวบ้านที่ไม่พอใจเรื่องการเพิ่มภาษี ก็ค่อย ๆ ลดความโกรธแค้นลง

เมื่อเริ่มประกันสุขภาพ มันเพิ่มความกดดันให้กับกรมฮุ่ยหมิน ซือถูเย้นให้กรมฮุ่ยหมินหมอเด็กมา แล้วเปิดโรงหมอเพื่อทำการทดสอบ เมื่อผ่านการทดสอบ ก็จะสามารถเข้าไปเป็นหมอในกรมฮุ่ยหมินได้

เมื่อเข้าไปในกรมฮุ่ยหมิน มันก็ประกันการมีข้าวกินพ่อแม่ที่ยากจนก็พาลูกไปสมัคร ขอแค่สอบผ่าน ก็จะมีข้าวกิน

หลีโม่ไม่รู้เลยว่า ข้อเสนอให้มีการสอบคัดเลือกของนาง จะทำให้การแพทย์ของต้าโจวพัฒนาไปอีกขั้น

เพราะการแพทย์ของต้าโจวล้าหลังมาก สู้ต้าเหลียงไม่ได้ ดังนั้น หลายคนเวลาป่วยก็จะไม่มีเงินไปรักษา ป่วยเล็กน้อยหาหมอ ป่วยหนักก็รอตาย

เมื่อประกันสุขภาพเริ่มต้นขึ้น มันมีประโยชน์ต่อชาวบ้านมาก จ่ายภาษีเพิ่มขึ้นถึงแม้จะกินเนื้อไปบ้าง แต่ว่า ใครบ้างจะไม่ป่วย?

ค่ายาเมื่อเทียบกับแต่ละปีที่ผ่านมา จากภาษีที่จ่ายเพิ่มขึ้น มันลดลงเยอะมาก

แน่นอนว่า แต่เสียงพวกนี้ก็ไม่ได้ทั้งหมด มันก็มีคนที่ไม่พอใจอยู่บ้าง เหล่าพ่อค้าพ่อขายต่างไม่พอใจ เพราะ พวกพ่อค้ามีปัญญาหาหมอได้ แต่เทียบกันแล้ว ร้านค้าต้องจ่ายพ่อค้าต้องจ่ายภาษีมากขึ้น

มีคนบอกว่า ซือถูเย้นปล้นคนรวยช่วยคนจน

แต่ว่าไม่ว่ายังไง เพราะ ราชโองการของราชสำนักออกมาแล้ว ภาษีที่หนักขึ้นจะเก็บแค่สองปี หลังจากนี้สองปี จะทำตามนโยบายก่อนหน้านี้ แต่ประกันสุขภาพไม่ใช่ มันเป็นนโยบายที่จะทำไปตลอด

หากหลังจากนี้อีกสองปี ยังคงเก็บภาษีเยอะอยู่ งั้นก็น่าจะเป็นปัญหาของฮ่องเต้แล้ว

ซือถูเย้นใช้วิธีที่ดีมาก

ซือถูเย้นวันนี้รอหลีโม่แล้วออกจากวังพร้อมกัน เมื่อขึ้นรถม้า เขาก็ดึงมือของนางมาถู “หนาวจะแย่ ฝังเข็มให้ อู๋เยี่ยนจู่ ทำไม่ได้หรือไง?”

“อู๋เยี่ยนจู่ ก้าวหน้าไปเร็วมาก เพียงแต่ตอนนี้มันเป็นช่วงสำคัญ ยาเหมาะสมแล้ว การฝังเข็มจะให้มีปัญหาไม่ได้” หลีโม่ยิ้มหวานมาก

ซือถูเย้นพยักหน้า รู้ว่าเรื่องนี้จะให้คนอื่นทำแทนไม่ได้ เขายื่นมือไปที่ท้องของนาง ตอนนี้นางท้องประมาณสี่เดือนแล้ว ท้องของนางเริ่มใหญ่ขึ้น ซือถูเย้นกำลังรอเด็กดิ้นที่หลีโม่บอกมาตลอด เขาจับท้องของนางทุกวัน แต่ก็ไม่ได้รู้สึก

“ทำไมหลับยาวแบบนี้ ไม่เห็นขยับเลย”

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “มันไม่เร็วขนาดนั้นหรอก? ยังต้องอีกเดือนหนึ่ง”

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องตอนขึ้นปีใหม่แล้วสิ เฮ้อ รอจนคอจะยืดอยู่แล้ว”

เหมือนพ่อมือใหม่ทุกคน เขาคาดหวังที่จะได้พบกับลูกคนแรกของเขามาก รอในทุกช่วงเวลา

“ทำไมข้าว่าท้องของหลิ่วหลิ่วเหมือนจะใหญ่กว่าเจ้านะ” ซือถูเย้นพูด

“เส้นชีพจรตั้งครรภ์มันชัดมาก อาจจะเป็นแฝดสองหรือสามก็ได้” หลีโม่พูด

“ถ้าอย่างนั้นท้องของนางต่อไปคงใหญ่กว่านี้แน่” ซือถูเย้นไม่ได้อิจฉาเลยแม้แต่น้อย เพราะ ท้องของหลีโม่เล็กนิดเดียว หากต้องมีลูกสองหรือสามคน นางจะต้องทรมานแย่

อู๋เยี่ยนจู่เดินรอบม้าสองรอบ แล้วพูดว่า “ท่านพี่หลิงลี่ ท่านได้โชคมาเหรอ? ทำไมซื้อม้าไม่เห็นบอกกันสักคำ? เราจะได้ฉลองกันไง”

“ไม่ได้ซื้อ พระชายาให้มา ลาตัวนั้นของข้ามันแก่แล้ว” หลิงลี่ตอบแบบไม่มีสีหน้าทางอารมณ์เท่าไหร่

“อาจารย์ลำเอียงจังเลย” อู๋เยี่ยนจู่ แทบจะร้องไห้เป็นสายเลือด เขาอิจฉามาก

“ลาของเจ้าก็แก่แล้วเหรอ?” หลิงลี่เอนตัวมาถาม

“ลาของข้ายังไม่แก่ แต่ว่าตัวข้าแก่แล้ว” เขาเช็ดหน้า ช่วงนี้อากาศแห้งมาก หน้าเริ่มลอก อีกทั้งยังถูกลมพัด สภาพเลยไม่รู้เป็นยังไง

“ให้เจ้าลองขี่ดูดีไหม?” หลิงลี่ถาม

“ดีสิ ดีสิ” อู๋เยี่ยนจู่ ดีใจมาก เขาไม่มีม้า ขี่ของคนอื่นก็ดีเหมือนกัน

หลิงลี่ลงจากม้า อู๋เยี่ยนจู่ ขึ้นไปบนหลังม้าแบบงง ๆ เขาไม่เคยขี่ม้ามาก่อน แต่ว่า เขาคิดว่ามันน่าจะเหมือนกับการขี่ลา

เขาขึ้นไปบนหลังม้า แล้วมองมาที่หลิงลี่อย่างได้ใจ “ท่านพี่หลิงลี่ ม้าของท่านดีมากเลย นิสัยก็ดี ไม่รังแกคนแปลกหน้า เจ้าลาของข้านะมันยังมีแบบไม่เอาคนอื่นเลย”

เขามองไปที่สายตาที่แปลก ๆ ของหลิงลี่ กำลังคิดอยากจะถาม แต่นางกับตบไปที่ก้นของม้า ม้าก็วิ่งไปเลยทันที

“เฮ้ย ช้า ๆ สิ ข้าจะหล่นแล้ว ......”

เสียงร้องมันห่างออกไปเรื่อย ๆ หลิงลี่ปรบมือหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

อยากจะได้ม้าของข้าเหรอ

“อ้าว แล้วข้าจะกลับยังไง?” หลิงลี่ถึงได้รู้สึกเขิน รถม้าก็ไปแล้ว ม้าก็ไปแล้ว แล้วนางจะกลับยังไง?

ด้านหน้า เหมือนมีชายสวมชุดสีเขียวกำลังค่อย ๆ เดินมาหานาง