พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 86

บทที่ 86 อ๋องซื่อเจิ้งหาไม่เจอแล้ว

องค์รัชทายาทเองก็ยังคงมีความกลัวท่านลุงอยู่บ้าง จึงไม่กล้าที่จะบุกเข้าไป แต่ก็ไม่ยอมกลับ เอาแต่ยืนที่หน้าประตูกับทหารองค์รักษ์ แล้วก็พูดกับอ๋องอานชิน：“งั้นข้าก็จะรอให้ท่านลุงหายดีแล้ว ข้าค่อยกลับมาเยี่ยมท่านใหม่นะ”

อ๋องอานชินเองก็ไม่สามารถที่จะไล่เขากลับไปได้ ทำได้แค่ให้เขาอยู่ที่หน้าประตู

ทางด้านซือถูจิ้งก็ไม่ได้ข่าวอะไร ทางด้านคนรอบข้างของไท่เฟย ก็ปิดปากเงียบสนิท จ้วงจ้วงเองก็ไม่สามารถถามอะไรพวกนางได้เลย

และก็เป็นช่วงนี้เองที่คนในวังมารายงานอ๋องอานชินว่า จื่นเฉิงฟื้นแล้ว

อ๋องอานชินรีบเข้าไปด้านในทันที จื่นเฉิงเห็นหน้าอ๋องอานชินก็พลันรีบลุกขึ้น แล้วถามอย่างร้อนใจ：“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง？”

อ๋องอานชินไม่อาจจะบอกข่าวร้ายกับเขาได้ จึงบอกแค่ว่า：“หมอหลวงกำลังเฝ้าดูอาการอยู่”

จื่นเฉิงก้มหน้าลงทันที แล้วน้ำตาก็รินไหลออกมา“ท่านพี่ของข้าตายแล้วใช่หรือไม่？”

เมื่อกี้ตอนที่ตื่นขึ้นมาเขาเองก็ได้ถามท่านหมอแล้ว ท่านหมอบอกว่า อาต๋าตายแล้ว แต่ว่าทางด้านท่านอ๋อง ยังไงไม่ทราบแน่ชัด

อ๋องอานชินพูดขึ้นเพื่อปลอบเขา：“จื่นเฉิง ทำใจดีๆเอาไว้”

จื่นเฉิงหายใจเข้าอย่างแรก แล้วพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

อ๋องอานชินนั่งลงแล้วพูดขึ้น：“จื่นเฉิง คืนวันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่？ทำไมพวกเจ้าถึงได้ถูกทำร้ายกันจนบาดเจ็บหนักขนาดนี้？เป็นฝีมือของใต้เท้าเหลียงไถ้ฝู้ใช่มั้ย？”

จื่นเฉิงหันไปมองหน้าหมอแวบนึง กำลังจะพูดออกมาก็พลันหยุดลงทันที

อ๋องอานชินมองออกไปแวบนึง แล้วก็ทำสัญญาณบอกให้ถอยออกไปก่อน แล้วเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน

“ท่านอ๋อง พวกเราถูกคนสองกลุ่มลอบทำร้าย คนของใต้เท้าเหลียงและก็......”จื่นเฉิงหยูดพูดสักนิดไป แล้วก็พูดเสียงต่ำ แล้วสีหน้าก็ขาวซีดทันที“คนของไท้เฟย”

อ๋องอานชินชะงักทันที“อะไรนะ？”

เป็นไปได้อย่างไร？ไท้เฟยจะลอบทำร้ายลูกชายตัวเองได้ยังไง？

ไม่มีเหตุผลที่นางต้องทำอย่างนั้น เรื่องทั้งหมดนี้ไม่มีเหตุผลอะไรเลย

เขานึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้ตอนที่อาเย้นตาย ถึงแม้ว่านางจะดูโศกเศร้าใจ แล้วก็เอาแต่ร้องไห้โวยวาย แต่ว่าดูนางเหมือนกับว่ากำลังแกล้งทำ

ไม่ได้หมายความว่าเรื่องทั้งหมดเหมือนการแกล้งทำ ลูกชายนางตาย นางก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา แต่ว่าก็มีบางอย่างที่รู้สึกพูดไม่ออกแบบแปลกๆ

จื่นเฉิงพูดขึ้นมาอย่างสลดใจ：“พวกเราถูกโจมตีจากคนของใต้เท้าเหลียงที่ส่งมาลอบทำร้าย เราคนน้อยกว่า พวกนั้นวางแผนดักโจมตี จำนวนคนก็มากว่าพวกเราสามเท่า ยากมากว่าจะฝ่ากลุ่มคนพวกนั้นมาได้ และก็มีหลายคนได้รับบาดเจ็บ พอถึงตอนนี้เรากลับเจอกับอีกคนกลุ่มนึงเข้ามาโจมตีอีกรอบ”

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นคนของไท่เฟย？”อ๋องอานชินถามขึ้นอย่างไม่เชื่อ

จื่นเฉิงมองหน้าอ๋องอานชิน แล้วพลันหลุดยิ้มออกมา“คนกลุ่มที่สอง ล้วนแต่เป็นคนที่มีความสามารถสูงส่ง หนึ่งในนั้นข้าเคยเห็นเขาอยู่ในตำหนักอ๋อง แม้ว่าวันนั้นเขาจะปิดหน้าเอาไว้ แต่ว่าข้ามองเห็นหลังมือของเขามีรอยปานสีดำขนาดใหญ่ ท่านอ๋องเองก็เคยเจอกับคนๆนี้ ดังนั้นท่านอ๋องเองก็รู้ว่าคนกลุ่มที่สองนั้นเป็นคนของไท่เฟยส่งมา”

อ๋องอานชินไม่พูดอะไรสักคำ ในสมองก็เหมือนกับว่ามีอะไรบินวนไปมา

ท่าทางที่ไท่เฟยทำกับฮองไทเฮาก็ดูเปลี่ยนไป ราวกับว่าต้องการจะกระตุ้นฮองไทเฮายังไงยังงั้น บางทีนางก็อาจจะเอาไปปนกันระหว่างอารมณ์กับความแค้นส่วนตัว แต่ว่าการยั่วโมโหฮองไทเฮาคือจุดประสงค์หลักของนาง

นางพยายามยั่วโมโหฮองไทเฮา และนางเองก้รู้ดีว่าหลีโม่รักษาอาซินจนหายดี และก็มีความสามารถด้านการรักษาด้วย นางถึงไม่ให้หลีโม่รักษาอาการของท่านอ๋อง และยิ่งกลับมาที่ตำหนักแล้ว ไม่ใช่ว่ารีบไปหาหมอหลวง แต่พอตามหมอหลวงมาแล้ว ก็พลันร้องไห้ฟูมฟาย แหกปากร้องเพื่อให้ทุกคนรู้เรื่องการบาดเจ็บของอาเย้น

นางทำแบบนี้แล้วมันมีประโยชน์อะไร？

ถ้าหากว่าอาเย้นเกิดเรื่องขึ้น องค์รัชทายาทก็จะได้ครองราช แบบนี้ก็จะยิ่งไม่ดีต่อนางไม่ใช่หรือ？

จื่นเฉิงถอนหายใจออกมาเบาๆ：“ท่านอ๋อง พวกเราต่างพากันลืมคนๆนึงไป”

อ๋องอานชินชะงักทันที ในหัวก็พลันนึกถึงอีกคนนึงขึ้นมาทันที

ถ้าหากบอกว่าอาเย้นเกิดเรื่อง ฮ่องเต้ก็ป่วยหนัก คนที่สามารถจะแย่งชิงบัลลังค์กับองค์รัชทายาทได้ก็คงเป็นน้องแปด

น้องแปดถูกแต่งตั้งให้เป็นอ๋องหนานหวยที่ประจำอยู่ชายแดนหนานโกว๋ ที่ฮ่องเต้ส่งให้เขาไปอยู่ที่นั่นก็เพราะรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่ทะเยอทะยานสูง

น้องแปดไปอยู่ที่แดนหนานโก๋วได้สามปีแล้ว จนทุกคนเกือบลืมเขา

และก็ลืมไปเลยว่าลูกรักของไท่เฟยนั้นไม่ใช่น้องเจ็ด แต่เป็นน้องแปด

ที่นางต้องการฆ่าน้องเจ็ดก็เพื่อหวังจะให้น้องแปดเข้ามาชิงบัลลังค์อย่างนั้นหรือ？