พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 87

บทที่ 87 หลบอยู่นอกเมือง

ใบหน้ามีแต่ความเจ็บปวด ร่างกายก็มี ตอนที่กระโดดลงไปในเหวนั้น ถึงแม้ว่านางจะตกลงไปในพื้นที่ราบอันแรก แต่ว่านางหลบไม่พ้นเลยกลิ้งไปมาจนถึงอีกที่หนึ่งนางถึงสามารถหยุดนิ่งได้ แล้วนางก็รีบไปหลบอยู่ใต้หินที่โผล่ออกมา

รอจนทหารสองคนนั้นกลับไป นางถึงโผล่หน้าออกมา โชคดีหน่อยที่ตรงนั้นมีแสงสว่างมากพอ นางถึงสามารถแก้เชือกออกได้ แล้วก็รอให้เซียวโธ่มาช่วย

“เจ็บมั้ย？”เขาถามขึ้นเสียงแหบพร่า พร้อมกับสีหน้าที่ดูเศร้าสลด สายตาที่ดูโศกเศร้าคู่นั้นหันมาจ้องมองนาง

หลีโม่ส่ายหัวเบาๆ“ไม่เจ็บ！”ที่จริงก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรจริงๆ นางเคยอยู่ในกลุ่มสายลับมา จะมาเจ็บอะไรกับแค่แผลภายนอกแค่นี้？

มือของซือถูเย้นค่อยๆเลื่อนลงมาที่คอของนางที่เป็นรอยแผลค่อนข้างใหญ่ แล้วชี้ไปที่ท้องที่เย็นมาก และก็ค่อยๆสั่น เขาพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีถึงสามารถยกมือขึ้นมาได้

หลีโม่กุมมือเขาเอาไว้ แล้วก็ค่อยๆวางลง：“ท่านอ๋องฟื้นขึ้นมาได้ก็ดีมากแล้ว หลายคนที่เป็นกังวลกับอาการป่วยของท่าน”

ซือถูเย้นยิ้มอ่อนที่มุมปาก แต่ว่าสายตากลับแฝงความเศร้าใจอยู่“หลายคนเป็นห่วงข้างั้นหรือ？”

เขาพูดราวกับว่ากำลังถาม แต่ก็ปนเสียดสีอยู่บ้าง

หลีโม่เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย เห็นเขาค่อยๆหลับตาลงก็เลยไม่ถามอะไร แล้วก็ยื่นมือออกไปวัดไข้ดู เขายังมีอาการตัวร้อนอยู่

“ข้ายังต้องทำความสะอาดรอยแผลให้ท่านอีก ท่านอดทนหน่อยนะ”หลีโม่พูดแล้วก็พลางถอดเสื้อออกให้เขา

ซือถูเย้นก็พลันลืมตาขึ้น “สองวันนี้มีคนทำให้เจ้าลำบากหรือไม่？”

หลีโม่ชะงักไปครู่นึง แล้วพลันเงยหน้าขึ้นมา：“ไม่มีหรอก”

ซือถูเย้นพูดขึ้น：“แล้วบาดแผลตามร่างกายของเจ้ามาจากไหน？”

“ข้าโดนหมากัดแล้วก็ล้ม！”

“.....”

เซียวโธ่ยกถาดข้าวเข้ามา พอเห็นซือถูเย้นฟื้นแล้ว เขาก็รีบเอาถาดข้าวไปวางที่โต๊ะทันที แล้วตรงอิ่งเข้ามา“ฟื้นแล้วหรือ？”

เขาเองแทบจะไม่อยากเชื่อ ตอนที่เขาพาตัวซือถูเย้นมานั้น ร่างกายของเขาเย็นเฉียบเหมือนกับคนที่ตายไปแล้วจริงๆ

วันนี้ได้เจอกับเสี้ยหลีโม่ นางบอกว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาตัวเขาออกมา เอาไว้ในตำหนักไม่ได้

เขาหาที่พักที่ปลอดภัยก่อนที่เขาจะเข้าไปในเมือง แล้วก็ตามหาคนของตัวเองที่พอจะไว้ใจได้ จากนั้นก็ไปตีสนิทกับทหารที่เฝ้าซือถูเย้นไว้ แล้วพอเหตุการณ์ในตำหนักเริ่มชุลมุน เขาก็พาซือถูเย้นออกมาทันที

“ข้าฆ่าไม่ตาย เจ้าคงจะผิดหวังใช่หรือไม่？“

เซียวโธ่พยักหน้า“ที่จริงก็ผิดหวังนิดหน่อย แต่ว่าเพียงแค่ผิดหวังที่เจ้าแค่ถูกเหลียงไถ้ฝู้ทำร้ายแค่เจ็บหนักเท่านั้น！“

หลีโม่ชะงักไป เหลียงไถ้ฝู้งั้นหรือ？ไม่ใช่อ๋องเหลียงหรือ？งั้นนางก็เข้าใจอ๋องเหลียงผิดแล้ว.....

ได้ คนไม่รู้คือคนไม่ผิด นางอภัยให้ตัวเอง

ซือถูเย้นพูดขึ้นเบาๆ：“ถ้าเดินทางในความมืดมากๆ ยังไงก็จะต้องเจอผี ต้องโทษข้าที่มองข้ามเขา“

ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ เขาดูแปลกๆ เซียวโธ่สัมผัสไม่ได้ แต่ว่านางสัมผัสได้

รอยแผลของยังคงอักเสบอยู่ ยาทาครั้งก่อนนางล้างออกจนหมดแล้ว โชคดีที่หลีโม่เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดออกก่อนแล้วนิดหน่อย

แล้วก็ทายาล้างแผล เอาผิดออก หลีโม่ก็เริ่มทายาลงไปที่แผลอีกครั้ง

ยาชนิดนี้ละเอียดมาก พอดมเข้าไปแล้วจะได้กลิ่นของโสม และน่าจะเป็นยาที่ผสมกันกับโสมที่สามารถรักษาได้ดีมาก แต่ว่าไม่ใช่ยาที่ใช้สำหรับทาแผล แต่เป็นยาที่เอาไว้กินมากกว่า

“เจ้ากำลังทำอะไร？กินข้าวก่อนค่อยทำ“เซียวโธ่เห็นนางเอาแต่นั่งล้างผ้าเช็ดหน้าอยู่จึงเดินเข้ามาหา