พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 88

บทที่ 88 ความแตกต่างของเราสองคน

ก่อนที่เซียวโธ่จะออกไป ซูชิงก็มาพอดี

เซียวโธ่พูดขึ้น：“เรื่องนั้นเจ้าจัดการแล้วใช่มั้ย？”

“วางใจได้ คนในระแวกนี้ได้ซุ่มดูอยู่ ถ้าหากว่ามีคนบุกเข้ามาภายในระยะ 5 กิโลเมตร เราก็จะรู้ทันที”ซูชิงพูด

“ถ้างั้นก็ดี ข้าจะออกไปซื้อของข้างนอก เจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่”เซียวโธ่พูดขึ้น แล้วก็ออกไปจูงม้า

ซูชิงรีบออกไปขวางไว้ทันที“ท่านแม่ทัพ ข้าว่าท่านควรจะปลอมตัวหน่อยนะ ท่านเข้าออกเมืองหลวงแบบนี้จะสะดุดตาคนอื่นเข้า”

“มันก็จริง！”เซียวโธ่เดินเข้าไปในห้อง แล้วก็เปลี่ยนเป็นชุด แถมยังติดเคราเพิ่มอีก ที่นี่เป็นที่ที่พวกเขาใช้พักผ่อน ปลูกผักปลูกหญ้า ตกปลาทำอาหาร คนแก่ที่อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ นอกจากหาความสุขจากการทำไร่ทำนา ดังนั้นของที่เป็นของชาวไร่ชาวนาก็มีครบทุกอย่าง

พอตอนกลางดึก ไข้ของซือถูเย้นก็สูงขึ้นเรื่อยๆ

หลีโม่เอายาให้เขากิน แล้วก็ใช้เหล้าซาวตาวจื่อเช็ดตัวให้เขา

เหล้าชนิดนี้มีฤทธิ์แรงมาก 60กว่าดีกรี หมอยาใช้ทำยาประมาน 70ดีกรี เหล้าซาวตาวจื่อใช้ในการเช็ดแผลให้สะอาดถึงจะไม่เท่ากับเหล้าตัวที่ทำยา แต่ว่าก็สามารถทำให้ไข้ลดลงได้

ทั้งสามคนเอาแต่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง หลีโม่ยุ่งมาก จนเหมือนกับมนุษย์ที่มีการพักผ่อนเลย

หินปูนนั้นเป็นส่วนประกอบที่ใช้เป็นยารักษามานานมากแล้ว มีคุณสมบัติล้างพิษและห้ามเลือดได้ แต่ถ้าต้องการใช้ให้เกิดประโยชน์ ก็ต้องใช้ง่ายตามหมอบอก หลีโม่นำมาใช้เองแบบธรรมชาติ

นางเอาหินปูนมาฝนจนการเป็นผง แล้วก็เอามาผสมกับแผ่นสารส้ม เพื่อให้ลดอาการอักเสบของแผล

ซูชิงเห็นว่าอาการเริ่มไม่ดี ก็เลยถามขึ้น：“ทำไมถึงไม่ฝังเข็ม？”

เขาคิดว่าการฝังเข็มนั้นเป็นวิชาของแพทย์ชั้นสูงที่ไม่ว่าโรคอะไรก็สามารถรักษาหายได้

หลังจากที่หลีโม่ทำแผลเสร็จเรียบร้อยก็พูดขึ้น：“การที่มีไข้สูง ทำได้แค่รอให้ใช้ลดลงหรือไม่มีไข้แล้ว ไม่อย่างงั้นร่างกายก็จะต่อต้านแล้วก็หลั่งยาออกมา การฝังเข็มก็เลยไม่สามารถใช้ได้”

ช่วงกลางดึกซือถูเย้นก็เริ่มพูดละเมอ เขาพูดเยอะมาก แต่สิ่งที่หลีโม่ได้ยินชัดเจนที่สุดก็คือ“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอด？ทำไมหรือ？”

เป็นเพราะไข้สูง หน้าเขาก็ยิ่งแดง หลีโม่ก็พยายามปลอบเขาอยู่ข้างๆหู ซูชิงที่ต้มยาแล้วถือเข้ามาก็ไม่สามารถป้อนเขาได้เลย

หลีโม่ใช่มือวัดที่หน้าผากเขาเพื่อวัดไข้ ไข้น่าจะสูงถึง40องศาเลย

ต้องรีบทำให้ไข้ลดก่อน

แต่ว่าร่างกายของเขามีรอยแผล ไม่สามารถที่จะแช่น้ำร้อนได้ ยาก็ไม่สามารถป้อนได้ เอาเหล้าซาวตาวจื่อเช็ดตัวให้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร หลีโม่กังวลใจอย่างมากจึงเอาแต่เดินไปเดินมา

พอซูชิงเห็นนางเป็นแบบนั้น ก็เลยถามข้นอีกครั้ง：“ใช้วิธีฝังเข็มได้หรือไม่？”

ตอนที่หลีโม่ยุ่งอยู่นั้นนางเอาเข็มออกมา แล้วพยายามทำให้จิตใจสงบลงแล้วก็อ่านดู

นางอ่านเพียงแค่ตัวหนังสือข้างหลัง เนื้อหาส่วนนี้บอกแค่ว่าเป็นแบบไหน นางล้วนคุ้นชินอยู่แล้ว นางค่อยๆอ่านทีละตัวทีละตัว แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย

การฝังเข็มนั้น ก็ได้อธิบายไว้อย่างละเอียดแล้ว ดูจากการวิเคราะห์ของการฝังเข็มแล้วนั้น หลีโม่ก็ได้แต่ยกย่องอย่างมาก

หลังสือเล่มนี้ถ้าหากว่าอยู่ในยุคปัจจุบัน ก็ยังเป็นตำราที่วิเศษของทางการแพทย์

แน่นอนว่ายิ่งอยู่ที่นี โดยเฉพาะที่เป็นยุคโบราณล้าสมัยแบบนี้ด้วยก็ยิ่งดูอัศจรรย์อย่างมาก

หลีโม่เก็บหนังสือเข้าไว้ แล้วก็พลันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว“ไม่ใช้วิธีฝังเข็ม แต่ใช่วิธีรักษาแบบธรรมดา ข้าจะไปต้มยาอีกครั้ง แล้วก็เพิ่มตัวยาเข้าไปอีก หลังจากที่ป้อนยาเสร็จก็ให้ดื่มน้ำอุ่นตาม”

เซียวโธ่ทำตามวิธีที่นางอก แล้วก็ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำวางที่หน้าผากเขา แล้วก็คอยเปลี่ยนออก ในบ้านหลังนี้ก็มีบ่อน้ำพอดี น้ำในบ่อก็เย็น ก็เลยมีประโยชน์อย่างมาก

ทั้งสามคนต่างก็พากันยุ่งอย่างมาก เพื่อที่จะทำให้ไข้ของซือถูเย้นลดลง

เซียวโธ่กับซูชิงถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจในเรื่องการแพทย์ แต่ว่าพวกเขาก็รู้ว่าถ้าหากว่าไข้ขึ้นสูงแบบนี้ ก็จะยิ่งอันตราย ดังนั้นไม่ว่าหลีโม่จะสั่งให้เขาทำอะไร พวกเขาก็ยอมทำทุกอย่าง และก็ทำได้ดีด้วย