พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 89

บทที่ 89 นอนหลับเถอะ

ซือถูเย้นหัวเราะออกมาทันที แล้วพลันยื่นแขนออกไปเรียกนางมาหา

หลีโม่จึงนั่งลงข้างๆเขาแล้วมองหน้าเขา

“เจ้าให้ข้าดื่มคำเล็กๆคำนึง ข้าจะบอกความลับบางอย่างกับเจ้า เป็นความลับที่เกี่ยวกับเจ้าด้วย”ซือถูเย้นพูดออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม

หลีโม่ลังเลอยู่ครู่นึง ความลับของข้างั้นหรือ？มีความลับอะไรที่เขารู้แต่ว่านางไม่รู้อีกงั้นหรือ？ถึงแม้ความทรงจำเรื่องก่อนๆของเจ้าของร่างนี้นางก็พอจะจำได้บ้าง แต่ก็มีบางส่วนที่หายไป

นางใจสั่น แต่กลับส่ายหัวปฏิเสธเขา“อยากดื่มก็ไปเอาเอง รอให้เจ้าหายดีแล้ว เจ้าก็สามารถไปเอาเองได้”

แม้ว่านางจะสนใจอย่างมาก แต่ว่าจรรยาบรรณทางการแพทย์ของนางนั้นก็ยังมีอยู่

ซือถูเย้นพูดขึ้นเสียงแข็ง“หญิงสาวที่ดื้อรั้นมากๆจะทำให้คนอื่นไม่ชอบเอาได้”

หลีโม่จับมือของเขาวางลงบนผ้า“คนป่วยที่ไม่เชื่อฟังก็ทำให้คนอื่นไม่ชอบเช่นกัน”

ซือถูเย้นมองหน้าของนาง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยื่นแขนออกไป“หน้าของเจ้าช่างเหมือนกับหน้าแมวน้อยยิ่งนัก รีบไปหายามาทา”

“ข้ามองไม่เห็น ที่นี่ไม่มีกระจกให้ส่องเลย แต่ว่าไม่ต้องกังวล บาดแผลภายนอกไม่นานก็หาย ”หลีโม่แค่ล้างแผลก็ยังไม่ได้ทำเลย

“เอามานี่”ซือถูเย้นหันไปพูดสั่งนาง

หลีโม่ส่ายหน้า“ไม่เป็นไร....”

“ครั้งที่สองแล้ว！”ซือถูเย้นพูดเสียงแข็ง

หลีโม่จึงทำได้แค่เอายาในแขนเสื้อออกมาขวดนึง ยาชนิดนี้เอาไว้รักษาบาดแผลเล็กๆภายนอกโดยเฉพาะ และมีคุณสมบัติในการแก้พิษได้ เป็นยาที่เซียวโธ่ซื้อกลับมาด้วย

ซือถูเย้นเอายาขวดนั้นมาแล้วก็พยายามเปิดฝาออก หลังจากนั้นก็ดมดูทันที แล้วพยายามขยับตัวนิดหน่อย แต่กลับพบว่าตัวเองนั้นไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับได้เลย ทำได้เพียงแค่พูดเสียงแข็ง：“ขยับเข้ามาใกล้ๆ คนที่ใกล้จะตายอย่างข้าไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นแล้ว”

หลีโม่จึงทำได้เพียงขยับเข้าไปใกล้ๆ เปรียบเทียบกับตอนที่นางนั่งห่างอยู่นั้นยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อยก็ไม่มีความรู้สึกกดดันอะไร

แต่ว่า ไม่มีความรู้สึกกดดัน แต่กลับมีความรู้สึกเขินอายเข้ามาแทน เพราะว่าลมหายใจของเขาก็หายใจลดต้นคอของนางอยู่ และใบหน้าที่งดงามของนางก็ยิ่งส่งผลถึงความร้อนเผ่าขึ้นมา

ซือถูเย้นเอามือคว้านยาออกมานิดหน่อย แล้วก็ค่อยๆทาลงบนใบหน้าของนาง นิ้วมือของเขาค่อนข้างขรุขระ พอเอามาลูบที่หน้าของนางก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย

ที่จริงเขาเองก็พยายามทำเบาที่สุดแล้ว พยายามสูบยาลงไปเบาๆ แต่ว่าเขาผ่านการรบราฆ่าฟันมา แล้วก็เป็นเชื้อพะวงศ์ที่สูงส่งอีก จะเคยปรนิบัติใครที่ไหนกันละ？

แต่ว่ายาชนิดนี้ค่อนข้างเย็น พอเอามาทาบนใบหน้าก็รู้สึกสบายอย่างมาก หลังจากที่เจ็บก็พลันรู้สึกเย็นสบาย คนที่เหนื่อยล้าอย่างนางจึงรู้สึกอยากนอนหลับทันที

นางพยายามเปิดตา แล้วก็มองขนตายาวๆของเขาที่กระพริบไปมา และดูน่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก

ผู้ชายที่ดูโดดเด่นอย่างเขา เป็นสามีในอนาคตของนางเลย พอคิดแบบนี้ นางก็พลันหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วพลันแสดงสีหน้าที่พอใจอย่างมากออกมา

“ยิ้มหน้าบานขนาดนั้นเจ้าคิดอะไรอยู่？”ซือถูเย้นยื่นมือไปบีบที่ปากนางเบาๆ นิ้วเขาที่มียาติดอยู่เล็กน้อยนั้นก็พลอยทำให้ปากนางรู้สึกเย็นไปด้วย

หลีโม่รีบเงยหน้าขึ้น แล้วทำเสียงกระแอ่ม หน้าก็เริ่มแดงขึ้น“ไม่มีอะไร ข้ากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ต่างหาก”

ซือถูเย้นไม่ถามต่อแต่พูดขึ้น：“ยังทำไม่เสร็จเลย ทำต่อก่อน”

หลีโม่พยายามอดทนสงบสติอารมณ์เอาไว้ ตอนนี้ต้องอดทนไว้ก่อนแต่หลังจากนี้ก็ไม่แน่เหมือนกัน เป็นแบบนี้ใครจะคิดเป็นอื่น？

ผู้ชายคนนี้จะเป็นของเขาได้อย่างไรกัน？สวรรค์คงไม่ใจร้ายกับนางแบบนี้ ถึงแม้ว่าแต่งงานไปแล้ว ก็เป็นเพียงแผนการบางอย่างเท่านั้น สิ่งที่นางไม่ต้องการก็คือการใช้เรื่องแต่งงานเป็นเครื่องมือแบบนี้

พอนางหันหน้าออกไป นางก็สงบใจลงได้เยอะเลยทีเดียว

หลังจากที่ใส่ยาเสร็จแล้ว ซือถูเย้นก็ถอนหายใจพลางพูดขึ้น：“ข้าหิวน้ำ เอาเหล้าให้ข้าดื่มคำนึงนะ”

หลีโม่จึงหลุดยิ้มออกมาทันทีพลันพูดเสียงแข็ง“พักผ่อน！”

“หรือเจ้าจะเอาสำลีชุบเหล้ามาแปะที่ปากของข้าก็ยังดี”

หลีโม่เห็นเขาพูดไม่ยอมหยุด นางก็พลันถอนหายใจออกมาตามเขา“งั้นก็แตะที่ปากนิดนึง！”

นางจึงลุกขึ้นไปเอาเหล้าที่เอาไว้ฆ่าเชื่อชุบสำลีที่สะอาด แล้วจึงตักมาให้ช้อนนึง พลันใช้สำลีจุ่มลงไปหลังจากนั้นจึงเอามาแตะที่ริมฝีปากของเขา