พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 90

บทที่ 90 บังคับกลับวัง

ผ่านไปหนึ่งชั่วยามเซียวโธ่ก็ผลักประตูเข้ามาเพื่อเปลี่ยนนางไปพัก แต่กลับพบว่านางได้นอนอยู่บนเตียง แถมยังหลับอย่างสบายอีกด้วย

นางนอนตะแคงทางซือถูเย้น แล้วเอามือแปะที่หน้าผากของเขา น่าจะเป็นการวัดไข้ให้เขา

ซือถูเย้นก็ยังไม่ได้นอน เขาไม่ขยับตัวอะไร เพียงแค่กรอกตาไปมาเพื่อบอกเซียวโธ่ห้ามส่งเสียง

เซียวโธ่ก็ดูจะตกใจอย่างมาก แต่เขาก็ยังถอยออกไปอย่างเบาๆ

พอกลับมาที่ห้องข้างๆเขาก็ไปปลุกซูชิงทันที ซูชิงตกใจกระโดดขึ้นมาทันที“มีอะไร？ไข้สูงอีกแล้วหรือ？”

“ไม่ใช่”เซียวโธ่นั่งลงแล้วพูด：“แต่ว่า ข้าเห็นพวกเขานอนอยู่ด้วยกันสองคน”

ซูชิงได้ยินแล้วก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร พลันพลิกตัวแล้วพูดเสียงรำคาญ：“นอนอยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นเป็นไร ยังไงตอนนี้ท่านอ๋องก็ไม่สามารถทำอะไรอยู่ดี”

เซียวโธ่ลากเขาขึ้นมา“แต่ว่าท่านอ๋องยังบอกให้ข้าห้ามเสียงดังด้วย”

ซูชิงดึงผ้าห่มมาห่ม และก็พูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว：“อย่างนั้นหรือ？คนจะนอน”

“แต่ว่าเจ้าเคยเห็นท่านอ๋องเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนไหนมาก่อนมั้ยละ！”เซียวโธ่จิ้มที่หลังเขา“เจ้าคิดว่าไม่แปลกหรือ？”

“มีอะไรแปลก？ก็แค่นอนบนเตียงเดียวกันแค่นั้นหรือ？ข้ากับเจ้าเมื่อคืนก็ไม่ใช่ว่านอนอยู่ด้วยกันหรือ？”ที่จริงซูชิงง่วงนอนมาก เลยไม่ต้องการสนใจเขา

เซียวโธ่มองเขาแล้วก็พลันนอนลงไป ไม่วายดึงปกเสื้อเขาไว้แน่นพลันพูดขึ้น：“ก็เพราะว่าที่นี่มีสองห้อง นอนจากเจ้าจะยินยอมออกไปนอนข้างนอก”

“งั้นเจ้ารู้หรือยังละ？ถ้าท่านอ๋องไม่ออกไปนอนข้างนอก งั้นก็เป็นหลีโม่นอนข้างนอก ต่างก็ดูไม่เหมาะสมไม่ใช่หรือไง？”ซูชิงลากเสียงพูด

เซียวโธ่เอามือทาบที่หน้าอก“หรืออาจจะให้เราสองคนนอนข้างนอก แล้วให้หลีโม่มานอนที่นี่ ท่านอ๋องก็จะได้นอนที่นั่นไง”

เสียงกรนของซูชิงดังขึ้น แสดงว่าเขาได้หลับไปแล้ว

เซียวโธ่หลับตาลง แล้วก็ลุกขึ้นนั่งแล้วก็ดึงซูชิงอีกครั้ง“ไม่ได้ เจ้าว่าท่านอ๋องเริ่มมีใจให้หลีโม่แล้วหรือยัง？”

ซูชิงลูบตาตัวเองแล้วพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว“ใช่แล้วจะทำไม？”

เซียวโธ่เบิกตากว้าง“ใช่แล้วจะทำไมงั้นหรือ？ก็เสี้ยหลีโม่เคยถูกอ๋องเหลียงถอนหมั้นมา ชื่อเสียงของนางจึงไม่ดีไง”

“แล้วชื่อเสียงเจ้าดีมากงั้นหรือ？ปีนี้คนที่มีชื่อเสียงที่ดีมีแค่พวกเหล่าแม่ทัพหรือไง？งั้นเจ้าลองพูดมิว่า คนไหนที่มีชื่อเสียงดีแล้วก็มีคุณธรรมกันบ้าง？“ซูชิงอยากจะจัดการถีบเขาออกไปอย่างมาก จะมาพูดอะไรไร้สาระแบบนี้ไปทำไม？

เซียวโธ่กระอักในคำพูดของเขาทันที ที่จริงก็ใช่ถ้าลองคิดดีๆ เสี้ยหลีโม่ก็ดูเหมาะสมกับท่านอ๋องอย่างมาก

ในบ้านชานเมืองแห่งนี้สงบอย่างมาก ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย

แต่ว่าภายในเมืองหลวงนั้นต่างพากันโกลาหลอย่างมาก

ร่างของอ๋องซื่อเจิ้งได้หายไป จนทำให้ขุนนางต่างๆพากันคิดไปต่างๆนานา และก็ทำให้คนในวังตกใจกันอย่างมาก

ในตำหนักโส้อาน มีเหล่าทหารมาคุกเขาที่หน้าตำหนักตั้งนานแล้ว เพื่อขอให้ฮองไทเฮาออกหน้าปกครอง

ตามจริงแล้วก็ไม่สามารถให้ฮองไทเฮาออกหน้ารับได้ ถึงแม้ว่ายุคนี้จะไม่มีการควบคุมจากวังหลัง แต่เมื่อก่อนหลงไทเฮาก็เคยรับราชการแทน การปกครองจากวังหลังก็เคยมีมาก่อนหน้านี้

แต่ว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการนั้นไม่ใช่ให้ฮองไทเฮาออกมาเป็นผู้สำเร็จราชการแทน แต่ะพวกเขาต้องการให้ฮองไทเฮาเลือกคนที่จะขึ้นมารับหน้าที่ต่อ

ดังนั้น มีบางคนก็เป็นคนของฝ่ายองค์รัชทายาท