พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 860

ตอนที่ 860 เส้นทางความรักที่ขรุขระ

หลิงลี่โบกมือ “เปล่า แค่ถามเท่านั้น อยากขอคำชี้แนะน่ะ”

หลีโม่พยายามนึกย้อนไปเมื่อวานที่พวกเขาจะกลับ ซูชิงถูกคนแบกขึ้นรถม้า เหมือนจะกลับเร็วกว่าพวกเขาอีก ตามหลักแล้ว หลิงลี่ไม่น่าจะเจอเขาได้นะ

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าแล้วก็ซูชิงกันแน่? เจ้าไม่ชอบเขาเหรอ?” หลีโม่ถาม

หลิงลี่นึกถึงเรื่องจูบเมื่อวาน หน้าของนางแดงขึ้นมา นางใช้มือปิดหน้าแล้วพูดว่า “ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ถามแบบนี้ล่ะ? ไม่ได้เคยบอกท่านไปแล้วเหรอ? เรื่องข้ากับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้”

“ที่มันเป็นไปไม่ได้ มันมีแค่เหตุผลเดียว ก็คือในใจของเจ้าไม่มีเขา”

หลีโม่ดึงมือที่ปิดหน้าของนางออก “เอาล่ะ ปิดไม่มิดหรอก หน้าเจ้าแดงขนาดนี้แล้ว ตกลงเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

หลิงลี่ถอนหายใจ “เมื่อคืนเขาบอกข้าว่าเขาจะแต่งงานกับข้า”

“เขาจูบเจ้า แล้วบอกว่าจะแต่งงานกับเจ้างั้นเหรอ?”

ไม่อย่างนั้นคงไม่ถามนางว่าจูบมันรู้สึกยังไงแน่

หลิงลี่พยักหน้า “ใช่”

หน้าของนางแดงขึ้นอีกครั้ง

หลีโม่หัวเราะ “หลิงลี่ ที่จริงแล้วในใจของเจ้าก็ชอบเขาอยู่เหมือนกันนะ”

“เหลวไหล” หลิงลี่ปฏิเสธ

หลีโม่มองไปที่นาง “หากเมื่อคืนคนที่จูบเจ้าเป็น อู๋เยี่ยนจู่ เจ้าจะทำยังไง?”

หลิงลี่แทบจะไม่คิดเลย “ตบหน้า แล้วถีบอีกที”

“แล้วเจ้าทำแบบนี้กับซูชิงหรือเปล่า?”

หลิงลี่รู้สึกทั้งอายทั้งโมโห “ข้าใช่คู่ต่อสู้กับเขาที่ไหนกันล่ะ?”

“แล้วหากเปลี่ยนคนที่จูบเจ้าเป็นจิ่นเฉิงล่ะ?”

หลิงลี่ตะลึงไป “จิ่นเฉิงข้าเองก็สู้เขาไม่ได้นะ”

“ซูชิงจูบเจ้า แล้วบอกเจ้าว่าเขาจะแต่งงานกับเจ้า แล้วเจ้าทำอะไรบ้าง? ปฏิกิริยาของเจ้าเป็นยังไง?” หลีโม่เปลี่ยนวิธีถาม นางติดตามอ๋องเย่มาตั้งนานหลายปี แต่ไม่ได้เรียนรู้การพลิกแพลงหรือว่าความเจ้าเล่ห์จากเขามาเลย นางยังคงซื่อบื้อเหมือนเดิม

“สถานการณ์แบบนั้น ยังจะพูดอะไรได้อีก? ก็ต้องวิ่งหนีสิ” หลิงลี่พูด

“วิ่งทีเดียวถึงจวนอ๋องเลยเหรอ?”

“แน่นอน ใครจะรู้ว่าเขาจะตามมาหรือเปล่า? ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หากเขาตามมา แล้วข้าจะทำยังไง?”

หลีโม่ถอนหายใจ “ข้าเป็นผู้หญิง หากมีคนที่ข้าไม่ชอบมาจูบข้า ต่อให้ข้าสู้เขาไม่ได้ ข้าก็ต้องด่าเขากลับไปว่าลามก สารเลว หรือไม่ก็ตบหน้าเขาไปสักทีสองที แต่เจ้า กลับกระวนกระวายแล้ววิ่งหนีมา หลิงลี่ เจ้าคิดว่ามันหมายความว่ายังไง? ก่อนหน้านี้ข้าเคยถามเจ้าว่าเจ้าคิดยังไงกับซูชิง เจ้ากลับตอบแบบไม่ชัดเจน แต่ในตอนนั้นข้าก็พอจะรู้แล้วว่าเจ้ารู้สึกยังไง เพียงแต่มันมีเรื่องหน้าของเจ้า ทำให้เจ้าคิดว่าซูชิงอาจจะรังเกียจเจ้า ใช่ไหม?”

“หน้าของข้า ใครเห็นใครก็รังเกียจ แม้แต่ตัวข้าเองก็รู้สึกว่าอยากจะถอดใบหน้าที่น่ากลัวนี่ทิ้งไป” น้ำเสียงของหลิงลี่เศร้ามาก

“เจ้าไม่ใช่ซูชิง เจ้าไม่มีสิทธิไปคิดแทนเขา”

หลิงลี่นิ่งไป “ช่างเถอะ ต่อไปถ้าเขามา ข้าหลบเขาก็พอแล้วล่ะ”

“หลบทำไม? เจ้าหลบได้ทั้งชีวิตหรือไง?” หลีโม่สะกิดนาง “ไปคุยกับซูชิงให้รู้เรื่องเถอะนะ บอกเขา ว่าเจ้าก็คือว่าที่เจ้าสาวของเขา มีการหมั้นหมายกับเขาอยู่ เจ้าบอกเขาว่า หน้าของเจ้าเป็นแบบนี้ หากเขารับได้ก็รับ แต่หากรับไม่ได้เจ้าเองก็เข้าใจ”

“ไม่ไป” หลิงลี่พูดอย่างดื้อดึง

“หลิงลี่ เจ้าอยากอยู่กับซูชิงไหม?” หลีโม่ถามอย่างอดทน

“มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องว่าอยากหรือไม่อยาก แต่เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้” หลิงลี่พูดอย่างหงุดหงิด “ช่างเถอะ อย่าพูดอีกเลย พูดแล้วท่านก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”

หลีโม่ตบไปที่หลังมือของนางเบา ๆ “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เข้าใจ แต่เป็นเจ้าที่ไม่เข้าใจ หลิงลี่ มีบางเรื่องมีเพียงแต่เผชิญหน้าเท่านั้นถึงจะรู้ผลสรุปสุดท้าย เจ้าดูถูกตัวเองไม่เป็นไร แต่อย่าทำลายความสุขของตัวเอง การเผชิญหน้าเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหา ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”