พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 861

ตอนที่ 861 ฉินโจวแต่งงานแล้วจริง ๆ

หลวงจีนมองไปที่นาง สายตาเหมือนคิดอะไรอยู่ มันมีประกายของความเฉลียวฉลาด ใบหน้าของเขามีแต่รอยยิ้ม “ยังไงอาตมาก็ไม่มีลูกค้า อาตมาอยากคุยกับแม่นางสักหน่อยได้จะได้ไหม?”

“ลูกค้า?” หลิงลี่หัวเราะ “นักบวชอย่างพวกท่านทำการค้าด้วยเหรอเนี้ย?”

“คนออกบวชก็ต้องกินข้าว” หลวงจีนพูดอย่างรู้สึกผิด

หลิงลี่เห็นเขาพูดอย่างตรงไปตรงมาเรียบง่าย กลับรู้สึกว่าเข้าใจเขา นางเลยเดินไปนั่งลงแล้วพูดว่า “ได้ ยังไงข้าก็ต้องรอคนอยู่แล้ว ขอฟังหน่อยว่าท่านจะพูดอะไรบ้าง พูดดี คืนนี้ไต้ซือมีเงินกินข้าวแน่นอน”

หลวงจีนยิ้ม แล้วมองไปที่หลิงลี่ด้วยท่าทางมีเมตตา “เซียมซีของเจ้า น่าจะเป็นเซียมซีอักษรแปดตัว”

หลิงลี่ยิ้มแล้วพูดว่า “เซียมซีส่วนมากก็แปดตัวไม่ใช่หรือไง?”

หลวงจีนส่ายหน้า “ไม่ใช่ ไม่ใช่ มากสุดมียี่สิบแปดตัว”

“ถ้าอย่างนั้นบนเซียมซีของข้ามันเขียนไว้ว่ายังไงบ้าง?” หลิงลี่ยิ้มแล้วถาม หลวงจีนคนนี้ คิดว่าตัวเองเป็นเทพเจ้าหรือยังไง?

“นกกางเขนมีรัง ถึงจะมีที่อยู่” หลวงจีนกล่าว

หลิงลี่ปรบมือ “เยี่ยม เยี่ยมมาก แม่นจริง ๆ เพียงแต่ข้าไม่ได้อ่านเซียมซีเลย ข้าทิ้งมันไปแล้ว ท่านจะพูดอะไรก็ถูกทุกอย่าง”

“แม่นาง จะเชื่อก็ดีไม่เชื่อก็ดี ของบางอย่างหากมีคนเอาไป ก็ควรที่จะเอากลับมา สวรรค์กล่าวไว้แบบนั้น” หลวงจีนกล่าว

หลิงลี่ตะลึงไป “หือ? หลวงจีนอย่างพวกท่าน น่าจะบอกให้ละเว้นไม่ใช่หรือไง?”

“คนละเว้นได้แต่สวรรค์ทำไม่ได้ เพื่อตัวเจ้าเอง และก็เพื่อคนอื่นด้วย มันคือหนทางสู่ความชอบธรรม”

“สิ่งที่ท่านพูดมา ข้าฟังไม่เข้าใจ”

“กลับไปคิดให้ดีดี เจ้าก็จะเข้าใจ” หลวงจีนกล่าว

หลิงลี่กล่าวว่า “แม้แต่อักษรแปดคำที่ท่านพูดข้าก็ไม่เข้าใจ”

หลวงจีนถอนหายใจ “ไหน ๆ วันนี้ข้าก็ไม่มีลูกค้าแล้ว ก็คุยกับเจ้าอีกหน่อยแล้วกัน แปดคำนี้มันมีสองความหมาย ความหมายแรกก็คือ ผู้หญิงจะได้แต่งงาน ต่อไปก็ต้องไปอาศัยอยู่บ้านของสามี หากเจ้ามาถามเรื่องความรัก ก็ขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วย เจ้าจะได้เจอผู้ชายที่ดี หากเจ้ามาถามเรื่องอื่น ถ้าอย่างนั้น เซียมซีใบนี้มันก็จะมีการแจ้งเตือนอย่างอื่น”

“แจ้งเตือนอื่น? แจ้งเตือนเรื่องอะไร?” หลิงลี่จ้องแล้วถามเขา

หลวงจีนยิ้มอย่างลึกลับ “แม่นางรู้ดีแก่ใจ แล้วจะถามอาตมาทำไมกัน?” อาตมาไม่อาจพูดมากจนเกินไป พูดมากไปแล้ว มันก็ไม่ใช่แค่การชี้นำแล้วสิ อามิตตาพุทธ”

“หลวงจีน เจ้าเล่ห์เกินไปแล้วนะ” หลิงลี่ยิ้ม

หลวงจีนโบกมือ “แค่หาข้าวกิน หาข้าวกินเท่านั้น แม่นางอย่าได้ถือสา”

หลิงลี่นิ่งไป “รังนกยูงถูกนกกางเขนยึดไป หากจะชิงมันกลับมา ก็จะต้องเห็นการนองเลือด พระโพธิสัตว์ยินยอมเหรอ?”

“อามิตตาพุทธ พระโพธิสัตว์เมตตาต่อมนุษย์เสมอ ไม่มีทางให้คนที่ลำบากต้องทนทุกข์ หรือให้คนชั่วทำชั่วต่อไปหรอกนะ”

“แล้วทำไมพวกท่านถึงได้บอกให้คนละเว้นให้อภัยตลอดล่ะ?”

“การให้อภัย มักจะมีคนคิดได้และแก้ไขให้ดีขึ้นเสมอ” หลวงจีนพนมมือขึ้น “เอาล่ะ แม่นาง วาสนาในคราวนี้ อะไรที่ควรพูด อาตมาก็พูดไปหมดแล้ว อะไรที่ไม่ควรพูดก็พูดไปแล้วเช่นกัน แม่นางเองก็น่าจะเข้าใจหมดแล้ว ไปเถอะ ทุกอย่างควรจบแล้ว ความหมายอีกอย่างของมัน ก็ต้องเริ่มคิดจากความหมายข้อแรก ย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้นนะ”

หลิงลี่ลุกขึ้นมา “เหลวไหลสิ้นดี แต่ว่าเห็นท่านมีเมตตา ......” นางหยิบเงินออกมา แล้ววางไว้บนโต๊ะ “เงินนี่ถือว่าข้าเลี้ยงท่านทานอาหารเจก็แล้วกัน”

“อามิตตาพุทธ อาตมาขอบคุณแม่นางมาก”

หลิงลี่ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ได้เรียกโยมกันหรือยังไง?”

“ก็แค่คำเรียก โยมก็ดี แม่นางก็ดี มันก็แค่คำ ๆ เดียว สำหรับอาตมาแล้ว มันไม่ได้ต่างกัน หรือว่า มันมีผลกับแม่นางด้วย?” หลวงจีนย้อนถาม

หลิงลี่คิด “ไม่มี”

มามาเติมน้ำมันตะเกียงเสร็จแล้ว ก็รีบออกมาหาหลิงลี่ เห็นนางกับหลวงจีนเฒ่าคุยกันอยู่ ก็เลยลากนางออกมาแล้วพูดว่า “ไม่ใช่คนนี้ ให้หาคนนั้น”